Vikan - 19.07.1979, Blaðsíða 44

Svart skínandi andlit með herhúfu leit
niður á [tau. Það var ekki hægt að
komast hjá þvi að sjá einkennisjakkann
og sindrandi hlaupið á hríðskotabyss-
unni. Siðan sveif þyrlan snögglega til
vinstri og hvarf sjónum.
Andstutt fór Barbara Farson að tala.
„Hvað gerist núna?” spurði hún.
„Farið með aðra bæn.” Rödd Nicks
var hvöss. „Allt í einu virðast hæðirnar
vera miklu lengra í burtu.”
Næstu tuttugu minúturnar ók Lilii á
sjálfsmorðshraða í átt til skjólgóðra
Lokatuluhæðanna. Þau voru stödd i
miðjum savanna og þar var ekkert skjól
utan gisin lág trén.
Þyrlan flaug lágt og á sama hraða og
þau, öðru hvoru megin við veginn. Lilli
þurrkaði i sífellu svitann frá augunum
og horfði alvarlegur á eldsneytismælinn.
„Hvers vegna að leika kött og mús?”
rumdi í honum. „Þeir gætu stöðvað
okkur ef þá langaði til. Þeir gætu skotið
okkur i tætlurá þessu færi!”
Nick var eins æstur og hann en hann
hélt áfram að athuga hæðirnar á
nákvæmu kortinu sem hann var með á
hnjánum. Þrátt fyrir taugatrekkjandi
nálægð þyrlunnar jókst undrun hans
stöðugt. Það hafði ekki verið vit í neinu
sem gerst hafði síðan hann leiddi
Barböru Farson niður tröppurnar við
húsið hennar.
„Þeir eru búnir að kalla upp liðsauka
núna,” sagði hann hörkulega. „Kannski
þeir vilji aðeins vera öruggir. Þeir vita
ekki hve vel við erum vopnaðir. Þeir eru
að reyna að hræða okkur.”
„Þeir þurfa ekki að reyna það!” viður-
kenndi Barbara Farson. Nick sá að hún
gerði sitt besta til þess að sýnast
hugrökk, en þegar axlir þeirra snertust
fann hann hve hún skalf.
„Verið þolinmóðar, frú Farson. Þér
standið yður með prýði.”
Hann beið þess ekki aö sjá hvernig
hún brygðist við. Hann benti á
Lokatuluhæðir sem skyndilega trónuðu
yfir þeim.
Lilli ók beint inn milli brattra giganna.
„Aktu inn í göngin þarna!” hrópaði
Nick.
Lilli sneri stýrinu og sveigði milli
steinanna. Land-Roverinn hoppaði og
hentist til á grjótinu. Hann ók ofan i
djúpt hvarf og Barbara kastaðist harka-
lega fram. Aðeins snarheit Nicks
björguðu henni frá því að hendast
gégnum framrúðuna.
„Þakka yður fyrir,” stundi hún þegar
hann studdi hana. Hann hélt heldur
lengur um öxl hennar en nauðsynlegt
var.
„Ég er viss um að þér lentuð aldrei í
svona löguðu i Turnbridge Wells,” sagði
hann.
Hún kinkaði kolli. „Þaðer satt.”
Allt í einu rak Lilli upp siguróp. Hann
skipti í lága drifið og ók Land-Rovernum
upp halla og inn í mynni klettagang-
anna.
„Okkur tókst það!”
Háir þverhniptir klettar mynduðu
um það bil fimmtiu metra löng göng. 1
miðjum göngunum snarstansaði Lilli.
Hann slökkti undir eins á vélinni og
EFTIR
MALCOLM
WILLIAMS
Nick rétti upp höndina til merkis um
þögn.
Þyrlan hafði flogið mjög snögglega á
braut til þess að komast hjá því að
fljúga á klettana. Þau heyrðu ennþá í
henni einhvers staðar hátt fyrir ofan þar
sem hún leitaði að þeim. En nú voru
þau ekki sýnileg úr lofti.
„Þá komum við okkur," sagði Nick.
„Viljið þér fara úr þessum fötum, frú
Farson? Vinsamlegast!"
Áður en hún gæti mótmælt hélt hann
áfram:
„Þér hafið gert eins og ég sagði við yður
í símann og komið með eitthvað meðfæri-
legt?" . . .

ÞRIÐJI
HLUTI
44 Vikan Z9. tbl.