Vikan - 02.08.1979, Side 45

Lágum rómi sagði Barbara: „bakka
þér fyrir, Nick, að baka þér þvílík vand-
ræði mín vegna.”
Hann leit upp. „Allt saman hluti af
þjónustunni, frú.”
„Nei, það er það ekki. Ég hef aðeins
verið þér til trafala. Og hvað varðar
vesalings hr. Selkirk ...”
„Lilli bjargar sér,” fullvissaði Nick
hana. „Sá maður er ekki til sem getur
komið Lilla Selkirk frá. Hann sagði þér
það. Og það sem Lilli segir, það stenst!”
Barbara kinkaði kolli og krotaði með
fingrinum ísandinn.
Allt í einu smellti Nick með fingrun-
um. „Ég var svo upptekinn af matnum
að ég gleymdi að segja þér mínar fréttir.”
Hann sagði henni frá bátnum. Bar-
bara hlustaði ánægð og full áhuga.
„Og hvenær sé ég þessa von okkar um
að komast yfir vatnið?” spurði hún vin-
gjarnlega.
Hann leit á úrið sitt. „Seinna,” sagði
hann, „fyrst ætla ég að láta matinn
sjatna í mér.”
bau sáu þétt hvort upp að öðru og
horfðu út á glitrandi stöðuvatnið.
Vatnið sleikti bakkann vinalega. Hátt
fyrir ofan sveif fiskiörn í blámanum.
Éjarlægir skýjabólstrarnir voru eins og
fjöll.
Barbara sat og var hugsi. Hún gat
ekki lengur litið á Nick sem málaliða.
Henni var farið að líka æ betur við
hann. Þangað til i dag hafði aðalhugsun
hennar verið að halda honum frá sér. En
núna . . .
Allt í einu fannst henni hann mjög ná-
lægur. Axlir þeirra voru aðeins í nokk-
urra sentimetra fjarlægð hvor frá ann-
arri, og henni fannst þau vera eins.
Vanaleg árvekni hans var horfin. Á
þessu augnabliki fannst henni sem hann
myndi vera fullkomlega hreinskilinn,
hvað sem hún spyrði hann um. Og Lilli
Selkirk hafði minnst á lykil að skapgerð
hans.
„Nick? Hvaðgerðist í Biafra?”
Andlit hans breyttist skyndilega.
„Biafra?” endurtók hann þurrlega.
Hann horfði lengi og hvasst á hana,
siðan, þegar hann ætlaði að fara að tala,
rauf byssuskot þögnina. Byssukúla small
af steini aðeins nokkra metra frá þeim.
Á svipstundu var Nick kominn á
fætur, tók Barböru upp og hljóp með
hana inn í kofann þar sem hún hafði
veriðaðelda.
Annað viðvörunarskot bergmálaði
fyrir aftan þau þegar hann ýtti henni inn
fyrir, tók upp riffilinn sinn og kastaði sér
niður við hliðina á henni.
Hann bölvaði sjálfum sér ótal sinnum
fyrir að láta koma sér að óvörum, andlit
hans var afmyndað af reiði þegar hann
reyndi að koma auga á einhverja hreyf-
ingu fyrir utan.
Stutta stund var þögn, utan þungur
andardráttur þeirra og þegar Nick
smellti frá örygginu á rifflinum sinum.
„Herinn?” spurði Barbara hás í eyra
hans. „Hafa þeir náðokkur?”
Nick leit í áttina að dyrunum og Bar-
bara mjakaði sér áfram þar til axlir
þeirra snertust. Hún stirðnaði þegar hún
sá þaðsem fyrir utan var.
„0, nei!”Húnskalf.
Dreifðir á bakkanum, en þó á gangi
beina leið að kofanum, var stór hópur
vopnaðra Afríkumanna í jökkum í felu-
litum.
Margar æstar raddir töluðu mál sem
Barbara skildi ekki. Síðan þaggaði hvell
skipandi rödd á ensku niður i hinum.
„Þið tvö I kofanum, það þýðir ekkert
að fela sig! Þið eruð umkringd. Komið
nú út, án allra bragða, eða ég fleygi
handsprengju í gegnum stráþakið.”
Augu Nicks sindruðu hættulega
þegar hann greip fastar um riffilinn sinn.
Dáleidd horfði Barbara á þegar visi-
fingur hans losnaði af gikknum. Svitinn
rann niður eftir vanga hans.
Svipur hans breyttist þegar röddin
fyrir utan hélt áfram:
„Komið nú út. eða ég tek pinnann úr
handsprengjunni.”
„0, Nick! Hvaðgetum viðgert?”
„Ekkert,” sagði hann. Hún fann að
hann lagði handlegginn yfir axlir
hennar. Hann hnippti harkalega og
hvetjandi í hana. Siðan kallaði hann
hárri og skýrri röddu: „Við komum út!
Engin brögð í tafli!”
Hann festi öryggið á rifflinum sínum
og fleygði honum út um dyrnar. Hann
lenti fyrir utan meðdaufum dynk.
Hljóðlega, svo aðeins Barbara gat
heyrt það, sagði hann: „Haltu höfðinu
hátt.” Hann hjálpaði henni að standa á
fætur en hún hikaði. Hann greip i báðar
axlirhennar enhúnskalf.
„Nick? Hvað gera þeir? Þú sagðir
sjálfuraðstjórnarherinn . . .”
„Barbara, elskan mín, þetta er ekki
stjórnarherinn. Þetta eru ekki venju-
legar liðssveitir. Þeir hljóta að vera
frelsishermenn, stjórnarandstöðuskæru-
liðar.”
„Skæruliðar? En hvernig veistu það?”
„Þessi rödd,” svaraði hann, „getur
aðeins tilheyrt einum manni.”
Varlega ýtti hann henni út fyrir og
hélt öðrum handleggnum um herðar
hennar.
Lágur óvingjarnlegur kliður kom á
móti þeim. Síðan heyrðist önnur hvöss
skipun á ensku. Þögn.
Barbara deplaði augunum þegar
hvítur maður gekk einn út undan trján-
um. Hann hélt á hríðskotabyssu undir
öðrum sterklegum handleggnum, rétt
eins og hún væri gróin föst þar. Hand-
sprengjur voru kræktar á báða skyrtu-
vasa hans. Hann horfði lengi á Barböru
en svipur hans breyttist þegar hann leit á
Nick.
Nick tók fyrst til máls. „Pat Mulchay!
Þú púkasonur! Ég hélt að þeir hefðu
grafið þig undir Blarney Stone!”
Barbara horfði hissa á Nick. Hann
hélt ennþá utan um hana en nú brosti
hann.
„Nick Dexter!” Hinn maðurinn glotti,
hann gekk nær þeim og blá augu hans
glömpuðu.
„Og hvern annan myndi ég finna mitt
í óbyggðum með handlegginn utan um
snotra stúlku?”
Barbara horfði með aðdáun á stóra
lrann. Með skotfærapokana í belti um
mittið og hnífinn spenntan við fótlegg-
inn var hann gangandi virki. Samt var
lítil hótun I andliti hans.
„Nick Ðexter!” Hann stansaði nokkr-
um skrefum fyrir framan þau, hristi
höfuðið og augu hans hvörfluðu á Nick
og Barböru til skiptis.
Mennirnir á bak við nálguðust hægt
og varlega, með vopnin tilbúin.
Nick leit áhyggjufullur á þá.
„Þínir menn, Pat?”
„Já. Það er að segja þegar ég öskra
nógu hátt.”
Pat Mulchay sneri sér við og kallaði
til þeirra stuttar skipanir. Mennirnir
stönsuðu og horfðu forvitnir á þau.
Augu þeirra lýstu fjandskap.
„Jæja, ég er ánægður að þú skulir
hafa komið," sagði Nick og honum létti.
„Við héldum að þetta væri stjórnarher-
inn.”
Irinn axlaði byssuna, en það voru
djúpar hrukkur á enni hans þegar hann
leit á riffilinn í sandinum og síðan á Bar-
böru.
„Þú ert ekki vanur að vinna með
kvenfólki, Nick. 1 hvað ert þú flæktur
núna? Ég frétti að þú hefðir farið burt
frá Afríku.”
Nick kynnti þau og sagði honum i
stuttu máli hvers vegna hann væri við
vatnið. Ennishrukkur Irans dýpkuðu
þegar hann hlustaði á. Barbara var dá-
Morgan
m Kane
Louis Masterson
Hefndarþorsti
31. tbl. Vikan 45