Vikan - 02.08.1979, Qupperneq 47

á verðinum. Þú verndar eigur þinar til
siðasta varalitsins, ha?”
Hun lækkaði röddina. „Ekki beint.
Nick.” Hún leit áhyggjufull til dyranna,
en sitt hvorum megin við þær voru
vopnaðir verðir.
„Barbara," sagði Nick af einlægni.
„Mér þykir það leitt með leitina. Ég
hefði getað drepið ...”
Hún setti fingur sinn á varir hans.
„Ég veit það, Nick. Og ég er þér þakklát.
En — jæja, ég gat ekki hugsað mér að
eitthvað kæmi fyrir þig."
Það síðasta sagði hún gegnum saman-
bitnar tennurnar, en tilfinningarnar
höfðu leyst úr læðingi. Hann lagði
handlegginn utan um hana og hún lagði
höfuðið á öxl hans.
„Ó, Nick! Þetta er allt mér að kenna.
Öll þessi vandræði vegna min!"
Axlir hennar skulfu og hann lyfti
höku hennar varlega upp. Tárin runnu
niður kinnar hennar og staðnæmdust á
efri vörinni. Hann þurrkaði þau burt
með hálsklútnum sínum, andlit hans var
þétt að hennar.
„Róleg nú. Barbara! Þó það verði mitt
síðasta verk skal ég koma þér heilli á
húfi yfir landamærin til eiginmanns
þins."
„Eiginmanns!” Hún stífnaði upp,
skyndilega urðu augu hennar isköld bak
við tárin. „Eiginmanns!" endurtók hún,
biturleiki hennar sló hann. „Nick, þú
þekkir mig ekki hið minnsta. Ég vil ekki
einu sinni fara yfir landamærin núna!"
„Vilt ekki?" át hann eftir henni furðu
lostinn. „En —”
Rödd Barböru var nú köld. „Það eru
engin en, Nick. Eiginmaður minn er
siðasta mannveran í heiminum sem ég
vildi hitta. Ég væri ánægð með að þurfa
aldrei aðsjá hann framar!”
„En, Barbara, hann lagði á sig mikið
erfiði — og kostnað — til þess að ná þér
aftur.”
„Erfiði!" hvæsti hún. „Þú ert sá sem
átt allt erfiðið. Og hvað sem hann er að
gera núna er það ekki mér til heilla, það
getur þú verið viss um.”
Nick hristi höfuðið steinhissa.
„Barbara, hvaðert þú aðsegja?”
„Segja?” Það komu ný tár, reiðitár.
„Það sem ég er að segja, Nick. er að
eiginmaður minn og ég hötum hvort
annað. Það er það sem hjónaband
okkar hefur byggst á — gagnkvæmt
hatur. Skilur þú það ekki?”
Hún sneri andliti sinu frá honum og
notaði skyrtuermi sína til þess að þurrka
sér um augun. Nick hélt í handlegg
hennar til þess að styðja hana. Loks
hætti hún að streitast á móti honum og
baðst afsökunar. Hann hélt henni þétt
upp að sér aftur og hún virtist varnar-
lausari en hún hafði verið við hylinn.
Hljóðlega sagði Nick við hana: „Ég er
hræddur um að ég skilji þetta ekki
ennþá, Barbara. Það er svo margt i sam-
bandi við þetta verk sem hefur ruglað
mig.”
„Þú hafðir rétt fyrir þér, Nick. Ég
særist auðveldlega. Ég sagði ekki mikið
áður, en við vorum ókunnug . . .” Hún
greip i hann meðótrúlegu afli.
„Svissneski bankareikningurinn,
Nick. Hann er til. En hann er á mínu
nafni. Næstum allt er á mínu nafni.
Sjáðu til. Nigel gekk aldrei vel með
neitt. Hann er ekkert nema raupið og
fegurðin. Sú var tíðin að ég féll fyrir því
og naut þess meira að segja. Á þeim tima
virtist Afríka stórkostlegt tækifæri. En
Nigel notaði mig eins og hann hefur
alltaf notað fólk. Hann er ekkert nema
auvirðilegur svikari.”
Það fór aftur hrollur um hana.
„Þannig er öll sagan. Málið er, Nick, að
Nigel Farson er ekki eftirlýstur af stjórn-
inni fyrir „æsandi áróður”, eins og hann
sagði þér. Þeir vilja ná honum vegna
þess að hann er þrjótur. Ef hann næst
lendir hann i réttarhöldum og fangelsi,
eða verra. Hann flúði úr landi, aðeins til
þess að bjarga eigin skinni. Peningarnir
minir og staða voru hætt að vernda
hann. Skilur þú.”
Nick dró djúpt andann. Það var mikið
sem kom nú heim og saman. Ljótt og
hneykslanlegt. En hann minntist ekki á
það.
„Barbara. ástin min. Ég trúi hverju
einasta orði sem þú segir. Ég hef látið
gabba mig. En hvernig gat eiginmaður
þinn komið sér upp þúsund pundum í
reiðufé?”
Hún setti stút á varirnar. „Vafalaust
hefur hjákonan hans hjálpað honum.
Hún er vel stæð. Að minnsta kosti er
faðir hennar það.”
„Á hann hjákonu?”
„Hann hefur aldrei verið án þess. En
Jill Sanderson hefur verið með honum
nokkuð lengi. Faðir hennar er auðugur
bankastjóri og styður núverandi rikis-
stjórn. Jill gæti komist yfir þúsund pund
með því einu að depla auga." Nick varð
óglatt. Nú læddist að honum nýr ótti —
um hann og Barböru.
„Hver var ástæðan,” spurði hann
rólega, „til að koma þér út úr Njongwe,
Barbara?”
Hún hugsaði um þelta og leit ekki á
Nick. „Nú, í fyrsta lagi býst ég við að
það liti höfðinglega út, er það ekki?
Hvað sem Nigel hefur i huga verður
hann að njóta einhverrar virðingar. Og
hann þarfnast þjóðfélagsstöðu, jafnt og
peninga ... Ó, ég veit það ekki! Ég get
ekki hugsað rökrétt lengur, Nick."
Hann hélt þétt utan um hana og gróf
andlitið í hári hennar. Þrátt fyrir hitann
og rakann var það þurrt viðkomu.
Langt í burtu buldi i þrumum. Radd-
irnar hækkuðu reiðilega við og við.
Mennirnir voru enn að deila við Pat
Mulchay.
„Barbara, hvers vegna þoldir þú þetta
svona lengi?"
Hún hrökk við. „Stolt, býst ég við. Að
halda hárri stöðu sinni verður hluti af
lifi manns þegar ekkert er að látast með
lengur.”
Hrærður af hreinskilni hennar og tali
tók hann þéttar utan um hana. Hægt
lyfti hún höfðinu. Tárin höfðu nú
þornað og það gerði hana enn bitrari á
svip.
Nick kyssti hana, varir þeirra snertust
varla. Siðan þrýsti hún munni sínum
upp að munni hans og vafði handleggj-
unum um háls hans svo að við lá að
hann næði ekki andanum. Hún hélt aug-
unum lokuðum og hann neyddi sig til
þess aðsleppa henni. En nýr áleitinn ótti
sótti að honum. Hann losaði sig frá
henni, en hún hélt í hægri hönd hans
með báðum höndum. Rödd hennar var
þrungin eftirsjá þegar hún sagði við
hann:
„Þú áttir ekki skilið að lenda í neinu
af þessu, Nick.”
Hann brosti bliðlega og dró varlega að
sér höndina. „Ég álít að ég hafi átt þetta
skilið, Barbara. Og ég notaði mér það
sem best.”
Hún brosti og hann gekk um kofann
nokkrum sinnum.
„Þú lítur út eins og villidýr i búri,
Nick."
Hann stansaði fyrir framan hana,
reiður og hjálparvana, fullur löngunar
til þess að vernda hana.
„Allt mitt lif, Barbara, hef ég verið á
ferðinni. Ég hef aldrei staðnæmst nógu
lengi til þess að skjóta rótum. Það var
aldrei neitt sem hélt i mig." Hann and-
varpaði mæðulega og andlit hans hrukk-
aðist i örvinglan.
„Ég hef alltaf haldið að ég gæti lagað
mig að öllum aðstæðum, Barbara. Og
nú, þegar ég óska þess heitast að hafa
stjórn á hlutunum...” Hann lét
handlegginn falla niður með hliðunum.
„Ég hefði ekki átt að koma okkur i
þetta," urraði hann. „Ef ég bara hefði
byssu.”
Hljóðlega stóð Barbara á fætur og
horfði á hann með einkennilegu augna-
ráði.
„Nick," sagði hún næstum hvíslandi,
„ég er meðbyssu."
wrAkO^01 B-L-Ú-S-S-U-R
1*2 í fjölmörgum litum
Verz/anahö/fínni
Laugavegi26, 2. hæð. Sími 17744
Næg bí/astæði, Grettisgötumegin.
31. tbl. Vikan 47