Vikan - 04.10.1979, Blaðsíða 27

hugsaði með sjálfri mér að koma frú
Buller-Hunter væri ekki nein tilviljun.
„Hér er mjólkin fyrir iafðina. Og er
ekki kominn tími til að taka inn aðra
töflu?”
Frú Buller-Hunter tók glas með laud-
anumtöflum upp af borðinu og opnaði
það á meðan Denning hjúkrunarkona
neri hendur sínar vandræðalega, frænka
mín starði tómlega út í loftið.
„Nú kveð ég þig,” sagði ég því að ég
vildi flýta mér út. Ég gat auðsjáanlega
ekki fengið að vita hvað það var sem
frænka mín vildi trúa mér fyrir.
Ég undraðist meðsjálfri mér hvað það
væri sem henni lægi svo á að segja mér
en komst að þeirri niðurstöðu að það
gæti varla veriðmikilvægt.
Sautjándi kafli.
Þegar ég mætti frú Buller-Hunter
aftur seinna um daginn bjóst ég við
skömmum. En í þetta skiptið sagði hún
ekki neitt. Annaðhvort virtist hún ætla
að sjá í gegnum fingur sér við mig eða
hún hafði gefist upp við að reyna að
betrumbæta mig.
„Klæddu þig vel, Della,” sagði hún
glaðlega, „því að við munum skoða um-
hverfið nú í dag. Ég fékk ströng fyrir-
mæli um að fara með þig I gönguferðir
frá Cunningham lávarði. Blessaður mað-
urinn hefur miklar áhyggjur af heilsufari
þínu.”
Ég fór upp i herbergið mitt og reyndi
að finna yfirhöfn við hæfi. Ég valdi
dumbrauða kápu, skinnkraga og múffu
og lagði af stað viss um að ég væri vel út-
búin til að mæta kuldanum fyrir utan.
Frú Buller-Hunter var klædd í pels og
hún kinkaði viðurkennandi kolli þegar
hún sá mig.
„Eg held ekki að okkur verði kalt þó
að golan sé svöl. Þar sem hvorug okkar
þekkir umhverfið hér ætti ekki að skipta
máli í hvaða átt við höldum. Ég legg því
til að við göngum fyrst á móti vindinum
svo að við fáum hann í bakið þegar við
höldum heimleiðis, þá verðum við ef-
laust þreyttari. Er ég ekki sniðug?”
„Fremur skynsöm en sniðug,” ég
brosti um leið, golan sem lék um andlit
okkar fékk pilsin til að þyrlast upp og
læddist undir mittið á jakkanum. En
sólin skein heið og björt og jörðin var
einmitt mátulega mjúk undir fótum
okkar. Ég naut útiverunnar i rikum
mæli eftir innilokunina i Cunning-
hamklaustrinu.
Það var erfitt að halda uppi sam-
ræðum þar sem við höfðum vindinn á
móti okkur. Loksins benti frú Buller-
Hunter mér á trjáþyrpingu uppi á hæð
einni. „Sérðu nokkuð þarna á milli
trjánna?” spurði hún.
Ég leit þangað upp og sá glitta í eitt-
hvað hvitt. „Já, ég held að það gæti
verið einhvers konar bygging,” svaraði
ég.
„Þá held ég að það hljóti að vera
skjólhýsið sem frændi þinn talaði um.
Eigum viðekki aðfara þangað, Della?”
Þrátt fyrir óv^nta áreynslu — eða
kannski einmitt vegna hennar — hafði
ég ákaflega gaman af þessari gönguferð.
„Jú, gerum það, frú Buller-Hunter.
En eigum við ekki að ganga lengra, mér
finnst ég geta gengið tvisvar sinnum
lengra.”
„Æ, sá sem væri nú jafnungur og þú.
En ég bið þig um að minnast þessarar
öldruðu konu sem þú ert með í eftir-
dragi. Þegar við höfum náð upp á hæð-
ina held ég að ég hafi fengið nóg i dag.
En við skulum nú samt bíða og sjá til.”
Húsið var lengra í burtu en við
höfðum búist við. Við börðumst á móti
vindinum, sem fékk okkur til að stað-
næmast af og til, og urðum jafnvel að
styðja okkur hvor við aðra. Við urðum
báðar fegnar þegar við gátum sest niður.
Frá hæðinni var útsýnið dásamlegt og
við sáum silfurlita læki liðast um i sól-
skininu. Það skiptust á tré og sléttur og í
austri sáum við hjörð af dádýrum sem
gengu tignarlega um á milli trjánna,
greinarnar sveigðust í vindinum.
„Það er ekki hægt að sjá eina einustu
ptánneskju. Mér finnst eins og við séum
einu manneskjurnar í heiminum,” sagði
ég og dró þéttar að mér kápuna, ég
’Sltalf, ekki tff kuld^ium heldur af ein-
hverri vanmáttartilfinningu. En hve
manneskjan mátti sín lítils á móti
náttúruöflunum.
„Ég er hrædd um að þessi gönguferð
okkar hafi varla verið áreynslunnar
virði, hér er fremur eyðilegt um þessar
mundir. En Cunningham lávarður sagði
mér að hérna væri mjög fagurt á vorin
þegar runnarnir væru í fullum blóma og
litadýrðin upp á sitt besta. Þá verðum
við að koma hingað aftur, Della.”
„Ég get vel ímyndað mér að það sé
stórfengleg sjón,” sagði ég. „Þó er ein-
hver tignarleg kyrrð yfir öllu núna,
finnst þér þaðekki?”
Frú Buller-Hunter hugsaði um það
sem ég hafði sagt. „Jú, það er ef til vill
rétt hjá þér. En ég verð alltaf þunglynd
þegar ég sé svona eyðilegt landslag. Ég
vil fremur sjá liti og líf i kringum mig og
heyra hljóð fuglanna þegar þeir byggja
sérhreiðursin.”
„Það er svo sannarlega eyðiiegt hér
um slóðir, jafnvel enn eyðilegra en í
Cornwall. Þar er stutt á milli kofanna
og mávarnir gefa stöðugt frá sér lífs-
mark. Þú sem hefur ferðast svo mikið,
hvaða stað heldur þú mest upp á?”
Það stóð ekki á svari hjá henni og
rödd hennar var full hrifningar:
„London. Það jafnast enginn staður á
við þá borg, með öllum sinum söfnum,
leikhúsum og veitingahúsum. Listinn er
endalaus.”
„Og þó fórstu þaðan til að koma
hingað?”
„Aðeins um stundarsakir, Della, og
ekki til langdvalar. London er dýr borg
að búa í ef ætlunin er að fá eitthvað út
úr lifinu þar. Það vil ég. Og ég vil
fremur vera þar skantma hríð og
njóta lífsins, jafnvel þó það þýði að ég
verði að nota það sem eftir er ársins til
að vinna mér inn peninga.”
„Þetta virðist alveg fyrirtaks hug-
mynd,” sagði ég. „Frændi minntist
eitthvað á það að hann ætlaði að reyna
að komast að einhverju samkomulagi
fyrir þína hönd. Þýðir það að þú sért á
förum héðan?”
Hún greip andann á lofti. „Sagði
Cunningham lávarður það?”
Mér skildist strax að ég hefði ekki átt
að minnast á þetta, að þetta hefði aðeins
verið mínum eyrum ætlað. En hvernig
átti ég að vita það?
Kannski hafði ég misskilið hann,
hann talaði um svo margt og hann
minntist líka á að hr. Mowbray myndi
eflaust vilja fara að halda af stað, þar
sem hann hafði lokið við málverkið af
mér. Jú, þegar ég hugsa betur um þetta,
ég hlýt að hafa misskilið hann,” sagði ég
og flýtti mér að líta á hana til að sjá
hvort hún tryði mér. andlit hennar gaf
ekkert til kynna.
Hún bretti upp kragann og stóð upp.
„Komdu nú, Della, Það er best að við
höldum heimleiðis.”
Það var mikill munur að hafa vindinn
í bakiö! Við flugum áfram niður hallann
og fætur okkar snertu varla jörðina,
kápurnar okkar voru næstum eins og
segl í vindinum. Framh. ínæsta hlaöi.
■ v :

Énn aukin
þjónusta!
Ókeypis eyðublöð á afgreiðslunni:
Bíll: Sölutilkynningar, tryggingabréf, víxlar, afsöl.
Lausafé: Kaupsamningar, víxlar.
Húsnæði: Húsaleigusamningar.
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið
Dagblaðið afgreiðsla Þverholti 11 sími 27022
Miðstöð smáauglýsingaviðskiptanna
Smáauglýsingaþjónustan.
'BIAÐIÐ
Dagblaöið er smáauglýsingablaðiö Afgreiðsla Þverholti 11, sími 27022

40. tbl. Vikan X7