Vikan - 17.04.1980, Síða 6

Vikuspjall
ÞAÐ ER EKKI
ERFITT AÐ
STANDA MED
GUNNARI
Það má kannski segja að þú sért fædd
inn i hlutverkið sem eiginkona stjórn-
málamanns?
— Nei, alls ekki. Við systkinin
hlutum ekki neitt frábrugðið uppeldi frá
því sem gerðist með íslensk börn á
þessum tíma. Við vorum t.d. snemma
send í sveit á sumrin og þar sem
vélvæðingin var þá mun skemmra á veg
komin en nú var hægt að nota okkur
krakkana til hinna fjölbreyttustu verka.
Á veturna var það svo skólinn, en ég
útskrifaðist frá Kvennaskólanum í
Reykjavik. Hann var og er mjög góður
skóli, stúlkur sem útskrifuðust þaðan
voru eftirsóttar í vinnu. Ég var líka eitt
ár í skóla í Sviþjóð, en trúlofaðist svo
Gunnari 18 ára gömul. Ári seinna
gengum við i hjónaband. Hann var þá
prófessor við lagadeild Háskólans.
— Nú voru þeir faðir þinn og hann á
öndverðum meiði hvað stjórnmála-
skoðanir snerti. Kom aldrei til árekstra?
— Nei. Þeir gátu sem skynsamir
menn rökrætt hlutina sín á milli á
friðsamlegan hátt þrátt fyrir skoðana-
mun.
— En þú sjálf? Hafðir þú áhuga á
stjórnmálum áður en þú giftist
Gunnari?
— Mér hefur alltaf þótt gaman að
fylgjast með stjórnmálum, Skoðanir
minar voru ekki fastmótaðar á þessu
sviði þegar ég giftist, þar sem ég var svo
ung. Þaðkom því seinna.
— Nú hlýtur kona í þinni stöðu að
verða að sinna ýmsum opinberum
skyldum sem valda því að hún hefur
minni tíma til að sinna eigin
áhugamálum?
— Að vísu, þótt það sé nú kannski í
minna mæli hér á landi en viða annars
staðar. Mestu umsvifin í þessu sambandi
voru vafalaust í borgarstjóratíð
Gunnars. Það þótti sjálfsagt að borgar-
stjórahjónin væru viðstödd samkomur
og hóf hinna ýmsu félagssamtaka.
Einnig fylgdu þessu starfi ferðalög og
heimsóknir til annarra höfuðborga i
Evrópu. Þetta var að vissu leyti
skemmtilegt og ég kynntist þannig
mörgu eftirminnilegu fólki bæði
'
„Chiffonnier" úr dánar-
búi Jóns Sigurðssonar
forseta og konu hans,
frú Ingibjargar, en
uppeldisfaðir frú
Valgerðar Jónsdóttur,
ömmu Völu, Tryggvi
Gunnarsson, keypti
þaðan margan góðan
gripinn.
utanlands og innan. En ég hafði
áhyggjur af þvi að fá ekki nægan tíma til
að sinna börnunum okkar fjórum nógu
vel sem þá voru enn á bernskualdri.
— Nú varstu sendiherrafrú í
Danmörku í tæp fimm ár. Hvernig féll
þér dvölin þar?
— Mjög vel. Það er þroskandi að
kynnast af eigin raun lífi og
lífsskoðunum fólks af öðru þjóðerni. En
þótt það víkki óneitanlega sjóndeildar-
hringinn að búa um skeið i öðru landi
vildi ég hvergi búa til langframa annars
staðar en hér.
— Hver eru áhugamál þín?
— Lestur góðra bóka, sundiðkun,
ferðalög um landið og síðast en ekki sist
störf að félagsmálum. Ég starfa t.d. í
kvennadeild Rauða krossins og þá
einkum í sambandi við félagsstarf eldri
borgara sem Reykjavíkurborg hefur yfir-
umsjón með. Það er bæði skemmtilegt
og þakklátt starf. Mér finnst sú þróun að
einangra fólk eftir aldri og skipta því
niður á stofnanir uggvænleg hvort sem
í hlut á gamalt fólk eða börn. Tengsl á
milli allra aldurshópa eru þvert á móti
bráðnauösynleg. Eins kemur aldurs-
takmark I sambandi við vinnu hart niður
á mörgu fólki. Yfirleitt er það svo
einstaklingsbundið hvað fólki helst lengi
á vinnuþreki sínu að ég tel hæpið að
draga skilin við ákveðinn árafjölda.
— Að lokum, er nokkuð sérstakt sem
þú vildir að hefði verið öðruvísi í þínu
lífi?
— Nei. Að visu sé ég eftir að hafa ekki
farið í menntaskóla. En það er ekki af
því að ég haldi að það hefði breytt neitt
lífi mínu i stórum dráttum. Mér hefur
aldrei þótt neinn vansi að þvi að vera
„bara húsmóðir” sem um tima þótti ekki
veglegt hlutskipti. En þau sjónarmið eru
nú sem betur fer að breytast. Sjálf á ég
bágt með að skilja að þau störf sem
vinnumarkaðurinn hefur upp á að bjóða
geti verið neitt innihaldsríkari eða
gagnlegri en að búa börnin sín sem best
undir lífið. Mér finnst að fremur beri að
harma þá þjóðfélagsþróun er kemur í
veg fyrir að foreldri geti sinnt börnum
sinum sem skyldi. JÞ
6 Vikan 16. tbl.