Vikan - 17.04.1980, Side 46

Fjölskyldumál — Guðfinna Eydal
Þegar
unglingarnir
vilja ráða
Eru það unglingarnir eða foreldrarnir
sem eiga að ráða hve lengi unglingurinn
má vera úti á kvöldin, hvort hann má
reykja eða drekka, hve mikið hann fær
af fötum o.s.frv? Þessi málefni eru tíð
árekstrarefni á milli unglinga og for-
eldra, enda oft erfitt að finna hinn
gullna meðalveg. Of mikil afskiptasemi
virðist geta ógnað eðlilegri sjálf-
stæðisþörf unglinga og of lítil afskipta-
semi virðist oft líka vera ógnun fyrir
þróun unglingsins.
Dæmi
Guðrún er að verða sextán ára. Hún
heldur því fram að allir vinir hennar fái
að vera úti til kl. tólf á virkum dögum og
lengur um helgar. Það er bara hún af
öllum félagahópnum sem verður að
koma svona snemma heim. Hún segist
ekki þola þessa afskiptasemi. Guðrún
neitar þvi sem mamma hennar heldur
fram um að hún eigi erfitt með að vakna
á morgnana og segist aldrei hafa sofið
yfir sig né vera óupplögð á daginn.
Guðrún spyr mikið um það af hverju
það sé bara hún sem þurfi að koma
svona snemma heim þegar allir hinir
hafi þessa hluti miklu frjálslegri.
Mamma Guðrúnar segir að um þetta
rífist þær á hverju kvöldi. Hún segir að
sér sé alveg sama um „alla hina” sem
Guðrún tali svo mikið um. Það hafi
nefnilega sýnt sig að þegar hún hafi
borið sig upp við aðra foreldra komi í
ljós að það sé rangt sem Guðrún hafi
staðhæft, að allir hinir megi vera lengi
úti. Móðir Guðrúnar segir að hún vilji
að Guðrún læri einhverjar reglur og hagi
sér samkvæmt þeim. En af hverju hún
heldur nákvæmlega við kl. 11, á hún
erfitt með að útskýra, en segir að á ein-
hverju verði að byrja og það sé óþolandi
að unglingar séu alltaf úti fram á nætur.
Hver á að ráða?
Langflestir unglingar kannast við
svipaðar umræður. Þær geta að vísu
snúist um annað, eins og hve ntikið
unglingurinn á að hjálpa til heima, hve
mikla vasapeninga hann á að fá, hve
mikið af fötum og hvort hann má reykja
og drekka eða ekki.
Það sem slíkar umræður snúast hins
vegar um er í rauninni togstreitan á milli
þess að foreldrarnir eigi að ráða yfir
unglingnum og þarfa unglingsins til þess
að fá að ráða sér sjálfur.
Flestir foreldrar hafa reynt svipaða
árekstra áður þegar unglingurinn var
lítill. Þegar börn eru á aldrinum ca 2-2
1/2 fara þau inn í fyrsta mótþróaskeiðið
og byrja að segja „nei”, „vil sjálf’, „nrá
ekki hjálpa” og þvi um líkt. Hvernig
þessir gömlu árekstrar fóru fram, fór
mjög eftir því hvaða skoðanir foreldrar
höfðu á mótmælum barnsins. Ef þeir
álitu að mótmælin væru tilraun barnsins
til aðóhlýðnast þeim, meðhöndluðu þeir
barnið öðruvísi en ef þeir vissu hið rétta í
málinu, að nrótmælin væru liður í eðli-
legri persónuleikaþróun bamsins og
nauðsynleg þörf þess til að upphefja sig
og staðfesta. „Ég, þessi litla persóna, er
óháð ykkur, ég hef minn eigin vilja, ég er
ég og ætla að verða ég.”
Sjálfsupphafningarþörfin kemur aftur
Erlent
Föt eru svo sannarlega ekki verðlögð
eftir efnismagni...
. . . . því þcssi húningur kostaði Cher
2000 dali.
SEMMESTAF
CHER
Söngkonan Cher Bono er ekki hrifin
af viðamiklum fatnaði. Það sýndi hún
best þegar hún kom fram í fyrsta sinn
sem pönksöngkona. Þetta gerðist á
góðgerðarhljómleikum til styrklar
sjúkrahúsi fyrir lausráðna listamenn í
Los Angeles. Og i þetta skipti helgaði
tilgangurinn meðalið því hin fáklædda
söngkona átti sinn snara þátt í
tekjunum af þessunr hljómleikum.
Annars hefur hún áður hneykslað
sjónvarpsáhorfendur með sérkenni-
legum klæðnaði sinum eða réttara sagt
fataleysi og þeir hafa meira að segja
kvartað yfir hennar eigin skemmti-
þætti.
— Hún er ágætis skemmtikraftur,
segj.i áhorfendur en hún ætti ekki að
koma fram svona fáklædd.
Drykkjuskapur húsbóndans er að drepa mig læknir. Ég er orðin bakveik af
Skop
Þegar Pétur fer i taugarnar á mér
þá set ég inniskóna hans inn í
fsskáp.
Við vitum báðir að þú ert saklaus
en það er bara verst að þú varst
gripinn með þýfið.