Vikan - 04.12.1980, Blaðsíða 11

Jólaljóð
Ársól hver, sem öllu fögru hét,
ætíð hvarf á meðan rósin grét;
vorið hvert, sem bauð mér betri hag,
brást mér löngu fyrir vetrardag.
Lukkan sagði: ,,Vind upp mína voð:
veröld alla gyllir sólarroð;
fyrir stafni leiftra sérðu ljós,
lukku þinnar frægð og sigurhrós!“
Hvað varð úr því öllu? Last og hrós.
óró, blekking, trufl og villuljós!
Hafi nokkur hreinan sálarfrið,
hjartafeginn skipti ég hann við.
Þessi fáu, fölu lukkublóm
fælast lífsins kalda skapadóm;
allt vort hrós í hreggi veraldar
hrekst á milli drambs og öfundar.
Loks er eitt það „evangelíum“,
er oss býðst hjá tímans vitringum:
„Trú er hjátrú, heimur töfraspil,
himinn, Guð og sál er ekki til!“ —
Ljá mér, fá mér litlafingur þinn,
ljúfa smábarn; hvar er frelsarinn?
Fyrir hálmstrá herrans jötu frá
hendi ég öllu: lofti, jörðu, sjá!
Lát mig horfa’ á litlu kertin þín:
Ljósin gömlu sé ég þarna min!
Ég er aftur jólaborðin við,
ég á enn minn gamla sálarfrið!
49. tbl. Vikan II