Vikan - 04.12.1980, Qupperneq 37

Verðlaunasaga 1
hárið þykkt og mikið, virtist sliga hana
oggera niðurlúta.
Við frændumir settumst við eldhús-
borðið og hún færði okkur bolla og kaffi-
könnu.
Á ég að gera eitthvað meira?
Þórir lést ekki heyra. Þagði, önugur
einsog þessum mönnum var lagið.
lygndi svo aftur augunum og sagði
mynduglega án þess hann væri að svara:
Þú getur farið upp, góða mín. Annars
er þetta hann Jón Úlrik, bróðursonur
minn. Hann er hestamaður, hmm? Hún
er alltaf að spyrja um hesta, útskýrði
hann fyrir mér. Svo greip hann kaffi-
könnuna og hellti i bollana. Lét vera að
segja hvað stelpan héti.
Já, góða min, farðu bara að leggja þig,
hmm?
Hún fór upp án þess að bjóða góða
nótt. Ég þorði ekki að horfa á eftir
henni.
Já, Guja er á Landspítalanum, hélt
Þórir áfram, það eru bessar bólgur í
fótunum, sem eru að drepa hana. Það á
ekki af henni að ganga. Hann þagnaðiog
breytti um tón: Jæja, það et nú annars
gaman að sjá þig, kallinn. Það segir að
þú sért allur fyrir bókina? Þaö er frá
pabba, hmm? Hann var svo mikió fyrir
bækur hann pabbi heitinn. Las sér ti! unt
allar nýjungar varðandi búskapinn. En
var á móti öllum tiktúrum. Absalútt.
Ójá, eitthvað held ég hann hefði sagt,
hefð’ann séð Norðurtúnið ykkar fara
undir kappreiðahross. Ég segi nú bara
það, hmm? En það var gaman að sjá þig.
Maður sér ykkur aldrei, hmm?
I rauninni veit ég ekki hvort hann sá
mig, aldrei leit hann til min. Hann var
49. tbl. Vlkan 37