Vikan - 04.12.1980, Blaðsíða 39

Verðlaunasaga 1
sveii á vegum barnaverndarnefndar.
Mamma hafði talið það af og frá. Það
væri þá meira ábyrgðarleysið hjá barna-
verndarnefndinni. að láta svoleiðis
ungling i hendurnar á henni Guðriði.
Þau verða að borga henni kaup. sagði
hún, og það golt ef hún á að tolla. Það er
i ég viss unt að hún Magnea er á bakvið
þetta. Það er eitthvað að ske. Nei. Geiri
sagði að enginn myndi borga þessari
stelpu kaup. hún væri tvisvar búin að
falla. Hún væri örugglega send i veit og
borgað með henni. Það hefði ver.ð talað
unt það í skólanum. að kallinn pabbi
hennar léti einhverja rónavini skrólta á
henni fyrir brennivín. Áður en Geri gat
bætt við: Gotl ef hann hefur ekki sjáifur
. .. hafði mamma bannað honunt að :ala
svona i sintmi húsunt. Þetta er sjálfsagt
besta manneskja. nafði hún sagt, en má
hafa sterkar taugar ef hún ætlar að vera
i Hlið.
Ég varð að risa upp. stelpan færi að
halda að ég væri einhver aumingi. Ég
rifjaði upp ummæli Geira urn stelpurnar
i Austurbæjarskólanum. Hann hal'ði
prófað þær flestar. Þær voru vitlausar i
það. Hreinlega lágu fyrir honum og
báðu um pað. hvenær sent færi gafst.
Það er eiginlega fint að koma vestur.
hafði Geiri sagt, til að jafna sig aðeins.
Íntyndunarafli mínu þótti gott að
trúa þessu. Það lagði undir sig afreks-
sögur Geira og frjóvgaði þær i einrúmi.
Ég settist aftur upp i rúminu. Bráðun
gæti ég sagt Geira frá minum afrekum.
Bara — bara að hún vissi um mig; þótt
ég væri ekki úr Reykjavík og gæli ekki
blaðrað einsog Geiri. þá var ég þrátt
fyrir allt ekki nema hálfur Íslendingur.
Hver vissi nema ég ætti eftir að fara til
Þýskalands.
Stelpan bærði á sér. Hún sparkaði af
sér sænginni. Hún var sofnuð. Nei. hún
var að láta mig vita að hún væri
vakandi. Allt i einu myndi hún segja:
Það er svo heitt hérna að ég get ekki
sofnað. En hún sagði það ekki. hún var
sofnuð. Þetta þýddi ekki neitt.
Ég sá Geira fyrir mér flissandi. Finl
fyrir þig til að prufa. maður. Nema þú
sért hræddur við múttu þina. Ég sá
Geira fyrir mér og vippaði mér framúr.
Það brakaði og brast í gólffjölunum og
ég mundi eftir Þóri. reyndi að hlusta niður
í gegnum gólfið. en ekkert heyrðist.
Krakkarnir sváfu og ég lagði af stað.
lagði af stað i lengsta ferðalag ævinnar.
frá pilsfaldi mömmu til eigin á-
kvarðana, frá ólgu æskunnar til öryggis
fullorðinsáranna.
Hún hafði sparkað af sér sænginni og
lá á bakinu, með lokuð augu og opinn
munn. Ég óttaðist mest að hún fyndi
hjartsláttinn í mér, þegar ég legðist ofan
á hana. Gat ímyndað mér að það yrði
ekki viðeigandi. Viðvaningslegt. Þegar
ég nálgaðist sá ég fyrir vist að hún svaf.
Það veitti mér örlítinn frest. égkraup
niður við rúmstokkinn og skoðaði hana.
Hún var i þykkum náttkjól. sent var
hnepptur i hálsinn og náði niður á hné.
Mig langaði til að lyfta honunt og sjá
hvort hún væri i nærbuxunt. lyfta
honuni upp og sjá brjóstin. mér var
sama þótt þau væru litil. Mig langaði til
að leggja hönd á ntagann. sem bærðist
undir náttkjolnum.
Hún svaf. en ef hún hafði sofnað
vegna þess að hún héldi að ég væri nátt-
úrulaus. þá fengi hún að vakna til að
vita annað. Ég skalf, en ekki af hræðslu.
Mér hló hugur i brjósti þegar ég hugs
aði til orða Þóris: Litill eftir aldri. Eða
pabbi. sem vissi ekki hvað við Geiri
höfðunt talað santan. hvers vegna ég
hafði i rauninni stoppað i Hlíð. hangsað
svo ég yrði seint á ferð.
Ég laut yfir stúlkuna. þar sem hún
svaf og svaf. laut yfir hana og þefaði.
andaði að mér því sem ég hugði vera
ilminn af rétti réttanna. En hungrið dró
úr rnér ailari rnáíí. ég skuif af máttleysi
ogsettistá .' ækjur.
Þá sá ég eitthvað sem gægðist undan
koddanunt hennar. Það var blá stilabók.
Gunnlaugsdóttir. stóð á kápunni, en ég
sá ekki livað var fyrir framan. Mér datt
i hug að þetta væri dagbókin hennar og
lékk sting i hjartað. Hafði hún verið að
skrifa eitthvað um mig. þegar ég kont
upp? Hafði hún kannski skrifað að
henni litist ekkert á mig? Myndi hún þá
öskra þegar ég vekti hana? Segja ntér að
fara? Hvað gæti ég þá gert? Ekki litið
oftar frantan i hana. eða Þóri. eða
mömmu. sist af öllu Geira.
En ef þetta var allt satt sem (ieiri
sagði. þá vildi hún það örugglega. Hún
ntyndi jafnvel leyfa mér að gera það án
þess að vakna. látast vera sofandi.
Kannski yrði það best. En var allt satt?
Þegar ég leit á hana, gat ég ekki séð neitt
sem benti til þess. Hún svaf. svaf einsog
krakkarnir. Gat það verið satt? Pabbi
hennar... ? Eða. .. ?
Ég sá Þóri fyrir ntér. stóran og
þunglamalegan: Ég er alveg kvenmanns-
laus. Það er ekkert gagn i þessari stelpu.
Ég sá hann fyrir ntér læðast upp á loft.
hneppa frá sér buxunum og leggjast oná
þennan ntjóa kropp. Hann svona stór og
þrekinn og þungur. Á ég að gera
eilthvað meira? Á ég að gera eilthvað
meira?
Mig langaði til að þrífa bókina og lesa
það sem hún hafði skrifað. Kannski
hafði hún ekki skrifað neitt um ntig.
heldur bara hvað væri leiðinlegt i Hlið.
Kannski leiddist henni einsog ntér?
Kannski voru foreldrar hennar einsog
pabbi og mamma: hrærðu santan nöldri
og þögnum og helltu blöndunni einsog
steypu i hjörtu barna sinna? Kannski
langaði hana til að deyja? Sá það
kannski fyrir sér einsog ég. kistu
lagninguna. jarðarförina. og iðrunina
hjá foreldrunum? Hafði hún skrifað unt
það? Ilafði niantma hennar kannski
þykka vöðvamikla handleggi. tænid
brjóst. siginn maga og bláspengda
fætur? Hafði hún kannski komið að
henni frantmi í eldhúsi um miðja nótt?
Ilafði hún kannski komið að henni
sitjandi i hvitum nærbol og stórum
buxunt með sokkana niðrum sig? Hal'ði
hún kontið að henni grátandi yfir ein
hverjunt myndunt. sem enginn niátti
sjá? Kontið að móður sinni ntiðaldra og
þreyttri?
Ég var viss unt að hún ntyndi skilja
mig.Mig langað lil aðsegja Itenni margt.
Og ntig langaði til að Itlusta á Itana. Mig
langaði til aö breiöa yl'ir liatta og biðjast
fyrirgefningar. En ég gerði það ekki, ég
læddist til baka og lagðist aftur upp i
rúm Disu l'rænku. Þessi stelpa gat orðiö
ntér ntikils virði. ég vildi ekki eyöileggja
það. Ekki vekja hana. ekki fara að tala
við hana þar sent einhver gæti heyrt til.
Ég strengdi þess heit aö bjóöa henni
með ntér á hestbak. Sama Itvaö niamnia
segði. ég skyldi riða niður að Hlíð ein
livern daginn og bjóða henni á hestbak.
Santa þótt Guja yrði heima. Og mér var
santa unt Þóri. Ég vissi bara eitt; ég varö
að fá tækifæri til að tala við hanu. Ég
lokaði augununt og hvislaði:
Góða nótt.
Og ég fann að Geiri vai ekki vinur
Góðu
fréttirnar fvrst —
ég er ekki nteð
þennan sjúkdóm.
Skop

49. tbl. Vikati 39