Vikan - 17.03.1983, Blaðsíða 24

Bréfið
Þegar lík Herberts Lloyd fannst
var systir hans þegar handtekin.
Líkiö fannst í kjallaranum í hús-
inu hennar, samanhnipraö í
kassa, dánarorsökin var eitrun og
dauðdaginn haföi verið mjög sárs-
aukafullur. Edith Lloyd kannaöist
samstundis viö aö dauði bróður
hennar var henni mikill léttir. Hún
harðneitaði hins vegar aö hafa
nokkuö komiö nálægt dauða hans
og sagðist ekki hafa hugmynd um
hvernig hann heföi komist í kassa
í kjallaranum heima hjá henni.
Edith og Herbert Lloyd höföu
farið hvort sína leið þegar Edith
varö lögráða, tveim árum áöur.
Fram aö því haföi Herbert veriö
fjárhaldsmaður hennar, frá því
faöir þeirra dó. Þau höfðu lítil
samskipti haft, Herbert haföi lifaö
hátt en haldið systur sinni á
heimavistarskóla í Sviss og komiö
henni fyrir hjá vinum foreldra
þeirra í leyfum. Hún lét það verða
sitt fyrsta verk þegar hún varð
fjárráða aö slíta öll tengsl viö
bróöur sinn og leigja sér lítið hús í
Suður-London. Þar liföi hún kyrr-
látu lífi, stundaði píanónám af
kappi og sótti hljómleika en lét
samkvæmislíf borgarinnar alveg
vera. Þar gat hún alltaf átt á
hættu að hitta bróöur sinn og hann
var ekki sérlega vel þokkaður þó
fáir þyröu að bjóða honum birg-
inn. Hún hafði nógu miklar fastar
tekjur tryggðar af verðbréfum til
aö geta lifað þægilegu lífi og lét
lögfræðinga f jölskyldunnar um sín
mál. Þó var vitaö að henni gramd-
ist aö bróður hennar var frjálst að
sóa ættarauðnum að vild og hún
fengi ekkert nema sínar föstu tekj-
ur fyrr en hún eignaðist erfingja í
löglegu hjónabandi. Og þar var
einmitt tálmunin. I hjónaband
mátti hún ekki ganga án
samþykkis bróður síns, ef hún
hafði einhvern áhuga á aö halda
rétti sínum til arfsins eftir for-
eldra þeirra.
Ollum sem til þekktu þótti þetta
óréttlátt en ákvæðin í erföa-
skránni voru skýr, Herbert áttí að
vera aðalmaðurinn í fjölskyldunni
eftir lát föður síns og enginn mátti
ganga inn í fjölskyldufyrirtækið
að honum forspurðum.
Og þetta vor hafði það einmitt
gerst aö Edith leitaði samþykkis
bróöur síns fyrir að ganga í hjóna-
band. Tilvonandi eiginmaðurinn
var tónlistarkennari sem hún
hafði kynnst í skólanum, hæg-
látur, ungur maöur en mjög
metnaðarfullur fyrir hennar hönd.
Sjálfur viðurkenndi hann að hann
yrði aldrei píanósnillingur en
hann taldi Edith hafa alla buröí til
þess. Hann vildi helst láta öll
fjölskyldumál hennar lönd og leið
og fara til Vínarborgar með
væntanlega eiginkonu sína en
Edith vildi ekki sætta sig við aö
bróðir hennar gæti svipt hana öllu
tilkalli til ættarauðsins. En það
gat hann og það gerði hann.
Lögfræðingar systkinanna gátu
borið vitni um heiftarlegt rifrildi
þeirra og Barrington aðallög-
fræðingur þeirra viknaði í
yfirheyrslunum þegar hann viður-
kenndi að hafa heyrt Edith segja
við bróður sinn: Eg verð ekki
frjáls fyrr en búiö er aö ryðja þér
úr vegi.
Lögreglunni þótti að vísu mjög
klaufalegt af systurinni að geyma
lík bróður síns í kjallaranum en
þegar líkskoöari staðfesti að innan
viö sólarhringur væri liðinn frá
láti Herberts var taliö að hún hefði
ætlað að koma líkinu undan en
ekki gefist tóm til. Edith var
hneppt í varöhald og yfirheyrslum
haldiðáfram.
A fjórða degi tók málið óvænta
stefnu. Edith barst bréf í pósti
sem staðfest var að ritað væri meö
rithönd bróður hennar. Hún sam-
þykkti þegar að leyfa lögreglunni
að lesa þaö og efni bréfsins kom
vægast sagt á óvart. Bréfið var á
þessa leið, ritað með óstyrkri
hendi á einhvers konar minnis-
miöa:
KæraEdith!
Eg er hugsjúkur maður. Ef þú
getur hjálpaö mér nú skal ég ekki
standa lengur í vegi fyrir þér. Þú
mátt giftast þessum Band meö
mínu fyllsta samþykki. Svipur
móður okkar hefur fylgt mér að
undanförnu og hún er mjög reið.
Hún er í kjólnum sem hún var í
daginn áöur en hún dó, þegar
dansleikurinn var í húsinu okkar.
Eg er hræddur, hræddari en ég hef
nokkru sinni veriö. Má ég koma til
þín, Edith? Viltu reyna að hjálpa
mér?
Fyrst hélt ég aö þetta væru
bara ofskynjanir eftir drykkju og
eiturlyf, sem þú veist sjálfsagt aö
ég hef ánetjast, en ég er nú
sannfærður um að hún vill vinna
mér eitthvert mein ef ég sættist
ekki við þig. Þú veist sjálfsagt að
mamma var ekki talin heil á geöi
og ég er hræddur, Edith. Þú
verður að hjálpa mér! Eg kem til
þín sama dag og þú færð þetta bréf
í hendur en þú mátt ekki bregðast
mér! Eg veit að þú hefur ekki á-
stæðu til að hafa samúð með mér
en ég veit að þú vilt samþykki mitt
fyrir brúðkaupi ykkar Arnolds
Band. Eg skal gefa þér þaö um
leiö og ég hætti að sjá þessar sýnir
og ég veit aö þú ert sú eina sem
getur hjálpaðmér!
Þinn bróðir,
Herbert.
Bréfið var stimplaö í Holborn
níu dögiun fyrr og haföi farið í vit-
laust heimilisfang fyrst.
Edith leysti frá skjóöunni þegar
hún haföi lagt þetta bréf fram.
„Eg er ábyrg fyrir dauða bróður
míns en ég drap hann ekki. Eg
vissi ekkert hvað ég átti að gera
þegar hann skreið ofan í kistuna í
kjallaranum hjá mér og ég vissi
ekki aö hann hefði dáiö þar fyrr en
lögreglan fann hann þar. Það er
ástæða fyrir því að ég athugaði
ekkiíkistuna.
Bróöir minn var mjög illa farinn
af eiturlyfjum og ég ákvað að færa
mér það í nyt með einhverjum
hætti og hræða hann. Eg átti alltaf
gamla ballkjólinn hennar mömmu
og með því að greiða mér eins og
hún verð ég að segja að ég minni
mjög á hana. Eg ákvað aö hræöa
bróður minn til að semja við mig
og tók upp á því að fylgjast með
honum og birtast í kjólnum
hennar mömmu á eyðilegum
stööum þegar hann var í slæmu
ástandi eftir sukk og svínarí.
Þetta hefur greinilega verkað á
hann eins og til var ætlast. Eg
þekki mitt fólk og vissi vel að hann
þurfti ekki mikið til aö bugast.
Þegar ég sá hann koma aö húsinu
mínu var ég einmitt að klæða mig
upp. Arnold haföi komist að því
hvar hann átti aö vera um kvöldið
og ég ætlaði að sitja fyrir honum
og þetta bréf hafði ég ekki fengið.
Eg hef ekki hugmynd um hvar
hann hefur fengiö þetta eitur, sem
hann var undir áhrifum af, en ég
veit að minnsta kosti að hann fékk
þaö ekki hjá mér. Eg dreif mig
niöur í kjallara í fötunum þegar ég
sá hann koma og vissi að
útidyrnar voru ólæstar. Mér
fannst prýðilegt að þurfa ekki að
fara út í rigninguna til að hræða
hann þetta kvöldið, geta bara gert
það heima. Svo fór sem ég hélt,
hann fór inn, þegar hann uppgötv-
aöi að dymar voru olæstar, og svo
lét ég bara til mín heyra niðri í
kjallara til aö lokka hann þangað.
Eg hafði tekið öryggið út og svo sá
hann mig og veinaði og ég lét mig
hverfa, faldi kjólinn og setti hárið
aftur upp í mína venjulegu
greiðslu. Eg hafði ekki hugmynd
um aö hann hefði drepist í
kassanum og auðvitað gat ég ekki
farið að leita að honum þar. Ef
hann heföi verið þar hefði
leikurinn veriö ónýtur og ef hann
væri farinn, til hvers þá að leita?”
„Já, en af hverju í ósköpunum
sagöirðu okkur ekki þessa sögu?”
„Heldurðu að þið hefðuð trúað
henni? Ha? Hefðuð þiö trúað
henni? Nei, ég er hrædd um ekki.
Það er bréfið sem bjargar þessu
og staðfestir söguna. Þið getið séó
hjá mér kjólinn og ég held að hver
einasti ættingi okkar myndi sam-
sinna því að í honum og með
greiösluna hennar mömmu er ég
mjög lík henni.”
Öll atriði sögunnar komu heim
og saman við það sem Edith hafði
bent á — öll nema eitt lítiö smá-
atriði. Eitrið hafði verið fengiö hjá
Edith. Pillubox, sem hún hafði
talið skaölaust, fannst í skápnum
heima hjá henni, töflur sem
merktar voru sem svefntöflur.
Þaö varð aldrei fullsannaö hvort
Herbert hefði vísvitandi tekið of
margar töflur eða bara gripið það
sem hendi var næst, hugsunar-
laust, áður en hann fór hina
afdrifaríku ferö í kjallarann.
Edith og Arnold Band giftu sig
og fluttu til Vínarborgar þar sem
þau lifðu notalegu lífi í nokkur ár
en þá sneri Edith aftur til heima-
lands síns einsömul og gerðist
píanókennari. Heimsfrægðin lét
standa á sér og hjónabandið fór í
vaskinn en Edith sneri sér smátt
og smátt meir að viöskiptum og
þótti allra manna slyngust í þeim.
Hún lést í hárri elli árið 1959.
24 Vikan II. tbl.