Vikan - 17.03.1983, Blaðsíða 37

Sjötti hluti
FRAMHALDSSAGA
LEIKSOPPUR
* HÖFUIVDUR: MARTIN RUSSELL TEIKNING: SIGRÚNHARÐARDÓTTIR
..Hlustaðu á mig, Belinda.”
Hann talaði lágt og með þunga.
»Eg veit hvernig þér líöur, þér er
óhætt að trúa því. Ef ég héldi að
Mta væri besta lausnin mundi ég
fera meö þig heim til mín eins og
skot. En skilurðu ekki? Það er
Þetta sem hann vill. Hann er
^kveðinn í að leggja líf þitt í rúst. ”
..Enhvers vegna?”
..Hann hefur fengið það á heil-
ann. Þú kærðir hann fyrir hús-
stjórninni, settir bann á stereo-
t®kin, þar með ertu óvinur númer
eÚt. Þú hefur sært karlmannsstolt
hans og hann hættir ekki fyrr en
þaðsár ergróið.”
..Til hvers er þá aö berjast? Eg
§®ti eins vel lagt upp laupana
strax.”
Nú heyrðist hundgá að neðan.
Eacker leit spyrjandi á hana.
Lindy sagði: „Þetta er Yorkshire-
nundurinn hennar frú Dunremo.
viÖ höfum sjálfsagt vakið hann.
get ekki skilið, Adrian, til
hvers er að spyrna við fótum ef
það er fyrirfram tilgangslaust.
^nnaðhvort er að ná í lögreglu eöa
fer af staðnum. Hvort finnst
þérbetra?”
..Hvorugt.”
..Enlögreglanmundiþó. . .”
..Segðu mér hvað hún getur
§ert? Banka upp á hjá honum og
sPyrja hvers vegna hann hafi hent
sniákvikindum inn um bréfalúg-
11113 hjá þér. Hann myndi hlæja
IjPP í opiö geðið á henni og neita
Við skulum horfast í augu við
^tta. Ef hann er ekki gripinn
glóðvolgur höfum við engar sann-
anir á hann. Þó við vitum hver sá
»eki er er ekki þar með sagt að
n®gt sé að ákæra hann. ”
..Hverniger þá. . .?”
>,Hins vegar viljum við ekki að
n3nn sleppi, eðahvað?”
Hann yppti vonleysislega öxlum
°g horfði á hana andartak.
..Viltu aö ég fari upp. Eg skal
reyna aðkoma vitinu fyrir hann.”
Hún greip í vonina. „Mundirðu
þaö, Adrian? Gætiröu gert
Það?”
»Ef hann svarar þá bjöllunni.
Lér, elskan. Vertu hjá
í kaffi eftir
:n hún þorði
Eana dauölangaði
ragövont koníakið
ekki í eldhúsið. Þegar hún var orð-
in ein hnipraði hún sig saman aft-
ur milli púðanna og lagði á ráðin
um smáframkvæmdir sem jafnóð-
um urðu að engu vegna skelfing-
arinnar sem læst hafði í hana klón-
um. Hún var þurr í munninum og
með höfuðverk. Hana langaði að
hreiðra um sig í rúminu sínu en
fannst jafnframt að þá myndi hún
vera hræöilega negld niður og
bjargarlaus.
Hún hlustaði spennt. Henni
fannst hún heyra tvisvar sinnum í
bjöllunni uppi. Mundi Adrian
reyna oftar eöa var hann kannski
nú þegar að tala við hann lágri,
ákveðinni röddu og beita persónu-
töfrum sínum til hins ýtrasta?
Hann ætti að vera kominn aftur.
Hafði hann ef til vill gengið í
gildru?
Henni létti við að heyra fótatak-
ið niður stigann aftur. Svo varð
þögn en síðan heyrðust málm-
smellir úr forstofunni. Loks yfir-
vann hún hræðsluna og steig niður
á teppið. Áður en lengra var kom-
ið birtist Adrian og var þungbúinn
á svip.
„Ekkertvar uppi.”
„Var hann ekki inni? ”
„Eða opnaði ekki. Kannski. . .”
„Kannskihvað?”
„Hann gæti vel verið úti. Atti ef
til vill eftir að hringja eitthvað.”
Hún leit ósjálfrátt í áttina að
svefnherberginu. „Það er einmitt
þetta sem ég óttast,” sagöi hún
dauf í dálkinn.
Hacker strauk sér um hökuna
og horfði á hana. „Eg er búinn að
gera við bréfalúguna þína að inn-
an.”
„Var það það sem þú varst að
gera? Þakka þér fyrir.”
„Eins og er kemst ekkert inn.
Hvernig væri að fá sér kaffi? ”
„Agætt. Vilt þú búa það til?”
, ,Segðu mér hvar allt er. ”
„Líttu bara í kringum þig og þá
sérðuþað.”
Hann gekk í áttina að eldhúsinu.
„Viltu gera smávegis annað fyr-
ir mig, Adrian?” sagði hún.
„Vissulega. Ef ég get.”
„Það er ósköp auðvelt. Viltu
vera hémaínótt?”
Hann stansaði og horfði á hana.
„Liði þér betur ef ég gerði
það?”
„Ef þú gerðir það ekki yrði
Smokey hér einsömul og ég er viss
um að hún hefði ýmislegt við það
aðathuga.”
Hacker klóraði sér í höfðinu.
„Eg á þá ekki margra kosta völ.
En ég vara þig við. Eg sef eins og
rotaður selur hvað sem á dynur. ’ ’
10. KAFLI
Hún vaknaði við hávaða og
stirönaði af hræöslu. Hún reyndi að
ákveða hvort hún ætti að gera til-
raun til að hreyfa sig eða leita
skjóls í algeru hreyfingarleysi.
Hún átti aðeins um þetta tvennt að
velja og henni fannst það skelfi-
legt. Hún starði á snyrtiborðið við
gluggann og sá skuggamynd þess
gegn ljósinu. Dagsljós, sólskin.
Hún settist upp.
Klukkuna vantaði tuttugu
mínútur í átta. Hún þreif sloppinn
sinn, fór í hann og stefndi á dyrn-
ar. Um leið og hún opnaöi heyrði
hún aftur hljóðið sem hún hafði
vaknað við.
„Dugleg stelpa, Smokey. Góð
veiði í nótt. Haltu áfram. ”
Hún gekk varlega yfir stofu-
gólfið. Sófapúðamir voru snyrti-
lega á sínum stað og ekkert var
fært úr skorðum. Kattarkarfan
var undir glugganum.
I eldhúsinu var Hacker að vefja
einhverju inn í dagblað. Smokey
fylgdist nákvæmlega með hverri
hans hreyfingu. Hún sat á eldhús-
borðinu meðan hann vafði ein-
hverju inn í mörg lög af blöðum og
raulaði fyrir munni sér. Síðan
sneri hann sér að ruslafötunni
með pakkann og kom þá auga á
Lindy þar sem hún stóð í gættinni
og fylgdist brosandi með þeim.
„Svefnpurkan. Vaknaðirðu við
lætin í Smokey? Eg var hræddur
um það. En henni tókst vel upp,
ekki satt, Loðinsnotra? Allar
þrjár liggja í valnum.”
Hann ýtti pakkanum úr aug-
sýn, gekk til hennar og skoðaði
andlit hennar vandlega. „Líður
þér betur í dagsljósinu? ”
„Eg svaf yfir mig. Venjulega
vakna ég klukkutíma fyrr. Má
bjóða þér morgunmat?”
Hann kinkaði kolh í áttina að
brauðristinni. Það rauk úr henni.
„Þetta og svolítiö kaffi frá í gær er
ágætt. Hvað ætlar þú að fá þér?”
„Það sama. A ég að sjá um
það?”
„Þitt eldhús.”
„Eg er ekki viss um að Smokey
sé sammála.” Hún strauk kettin-
um um hálsinn og Smokey lét sig
hafa það af miklu umburðarlyndi.
„Hún er meö hugann annars stað-
ar.” Lindy lét bolla og skálar á
eldhúsborðið. „Heldurðu aö hún
viljimjólk?”
„Ég tók mér þaö bessaleyfi,”
sagði Hacker og benti á hálffullan
disk á gólfinu. „Þetta er góð og
þægileg íbúð hérna, allt við hönd-
ina. Það verður ekki mikið úr
minni í samanburði við þessa. ’ ’
„Þú kannt samt vel við hana, er
það ekki? Hvað ertu búinn að búa
þar lengi?”
„Ja... viö skulum nú sjá. Byrj-
aði á blaðinu fyrir þremur árum.
Eitt og hálft ár hjá Journal þar
áður. Fjögur og hálft ár, bráðum
fimm ár. Jú, sennilega kann ég vel
við íbúðina. Vissulega.”
„Hefur þú alltaf verið í blaða-
mennsku?”
„Nei, ég var í níu ár, níu eyði-
lögð ár á auglýsingaskrifstofu. ”
„Þaö er ekki þér líkt, finnst
mér. Þó hefur það verið eitthvað
skylt ritstörfum.”
„Eg var að berja saman setn-
ingar.”
Lindy smuröi sér brauðsneið.
„Er ekki blaðamennska þannig
líka?”
„Setningasmíði meö máln-
ingu.”
Hún hló. „Það mætti halda að
hugurinn stefndi á hærra svið.”
„Eins og hjá öllum, eða hvað? ”
Hún hellti upp á kaffið, settist á
eldhúskoll við hliðina á honum,
setti marmelaði vandlega á
brauðsneiðina og gætti þess að
þekja öll horn. „Adrian, ég þarf að
biðja þig afsökunar.”
„Ahverju?”
„Eg hefði aldrei átt að biðja þig
að koma hingað í gær. Eg hagaði
mér eins og óþægur krakki.”
„Þú varst í uppnámi og engin
furða.”
„Þú verður að koma aftur í al-
11. tbl. Vikan 37