Vikan - 17.03.1983, Blaðsíða 40

FRAMHALDSSAGA
Hún sparkaði í múrsteinsmola,
gekk af stað hröðum skrefum og
skimaði allt í kringum sig. Eg skal
ekki hlaupa, ákvað hún. Það er
það sem þeir vilja. Þeir vilja gera
migaöathlægi.
Hún sá illa fyrir regnhattinum.
Hún teygði sig upp, tók hann af sér
og heyröi um leið málm smella við
málm. Hún snerist á hæli, angistin
uppmáluð. Stór hnullungur valt
eftir stígnum í átt að henni eins og
risastór marmarakúla. Hann rann
eftir hallandi stígnum eins og
tölvustýrður, á ofsahraða. Hálf-
meðvitundarlaus horfði hún á
hann þjóta framhjá sér, skella á
girðingunni öðru sinni og svo það-
an í niðurfallsrist, þar sem hann
staönæmdist eins og fituhlussa
sem mældi hana út.
„Egkallaá. . .”
Hún þagnaði. Þetta var til
einskis. Hún kom varla nokkru
hljóði upp. Skjálfandi píp sann-
færði varla nokkurn mann. Hvað
þá hana sjálfa. Hvað var nú langt
að innganginum? Ekki hlaupa,
Belinda. Hvemig sem þér líður
taktu ekki til fótanna.
Malbikið var sleipt undir fótum
hennar og þaö var líka ástæða til
að fara sér hægt. En smám saman
jók hún hraðann, minnug þess að
skotmark á hreyfingu væri erfið-
ara viðfangs, glefsur úr bíómynd-
um og bókum birtust í huga
hennar. Hún fór að skáskjóta sér
áfram.
Um þrjátíu metra frá hliðinu
var brekka, en því hafði hún aldrei
tekið eftir fyrr, auk þess var
beygja í brekkunni. Hér var hætta
á ferðinni.
Hún hafði ekki lengur vald á sér,
gat ekki dregið úr hraðanum.
LEIKSOPPUR
Taskan hennar slóst út frá hliðinni
og dró hana stööugt til vinstri eins
og pendúll með togkraft. Hún
reyndi að ná jafnvægi og jafn-
framt valdi á sér. Henni tókst það
og hún mældi út fjarlægðina að
hliðinu.
Skellurinn kom á vinstra læri
hennar.
Sársaukinn var rétt að berast til
heilans þegar hún kastaðist endi-
löng í drulluna og laufblööin. Hún
fann rennandi vatniö við vit sín.
Rístu upp úr þessu, skipaði hún
sjálfri sér skýrt og ákveðið. Hún
greip í grein, togaði í en missti og
fann jörðina hverfa undir sér. Allt
varð dimmt og bleytan umlukti
hana.
„Hvernig líður þér núna, elsk-
an?”
„Eg er reið.”
„Já, en. . .”
„Það er ekkert að mér líkam-
lega, Adrian. Alveg satt. Bara
marblettur á stærö við undir-
skál.” Hún strauk sér varlega.
„Eg er enn með moldarbragð uppi
í mér. Engin meiri háttar meiðsli,
en það er ekki honum að þakka.
Eg fór beint heim og í bað, skipti
um föt, hugsaði málið og kom síð-
an aftur. Nú líður mér ágætlega. ”
„En reið.” Adrian kláraði teið
sitt og ýtti bollanum til hliðar.
Síðan hallaði hann sér aftur á bak
í stólnum, leit yfir kaffistofuna,
sem á þessum tíma var lítið sótt,
helst að sendlar skytust þar um.
Hún horfði á andlit hans. Hann
hafði aðeins hleypt í brýrnar en
það voru einu merki þess að
nokkuð væri að gerast innra með
honum annað en að skoða sig um í
kaffistofunni. Skyndilega hallaði
hann sér fram aftur og setti oln-
bogana á borðið á milli þeirra.
„Þú ættir að finna til meira en
reiði, Belinda. Eg segi þér það
satt. Eitthvað verður að gera við
þennan náunga.”
Hún hélt áfram að horfa á hann.
„Meinarðu að sá sem var
að.. .”
„Við þurfum ekki að ganga að
því gruflandi. Við vitum hver er
sökudólgurinn. Hvers vegna að
láta sem eitthvað annað? ”
„Eg var ekki að reyna það. Eg
var bara hrædd um að þér fyndist
að ég væri komin með þetta á heil-
ann.”
„A heilann? Eftir því sem ég fæ
best séð er það hann sem er með
eitthvað á heilanum. Þú ert í mikl-
um vandræðum og ekkert dugir
annað en að ráðast að þeim með
oddi og egg. Við verðum samt aö
taka okkur tíma til að leggja
vandamálið rækilega niður fyrir
okkur, eins og okkar virðuJegi
leiðarahöfundur myndi orða það.”
Hann leit á hana yfir boröiö.
„Hvað ætlar þú að gera í kvöld? ’ ’
Hún lyfti höndunum. „Eg er
bókstaflega hætt að gera nokkrar
áætlanir fram í tímann. Eg lifi
bara frá degi til dags og bý mig
undir næsta áhlaup. Mér datt í hug
ef eitthvað væri laust á Majestic-
hótelinu. ..”
„Það væri ómögulegt. Komdu
heim með mér í kvöld. Við
skulum boröa í ró og næði og
hlusta á plötur. Við sækjum
Smokey heim til þín. Eg er ekkert
upptekinn svo við getum tekið
okkur góðan tíma. Hvað segirðu
umþetta?”
Hún leit niður í bollann sinn og
síðan upp aftur brosandi.
„Mér finnst þú kunna geysigóð
ráð til að hressa upp á uppgefnar
stúlkur.”
11. KAFLI
Lindy hugsaði með sér að í sam-
anburði við hennar eigin íbúð væri
íbúö Adrians lítiö annað en ein-
staklingsherbergi með smákrók-
um fyrir svefn- og eldunarað-
stöðu. Þegar komiö var inn af
stigapallinum á annarri hæð var
gengið beint inn í litla dagstofu og
þar inn af, handan við bogadregn-
ar dyr, var rúmstæði á aðra hönd
en eldunaraðstaða á hina. Baðið
var svo þar inn af, á stærð við
sæmilegan fataskáp.
Hann sýndi henni þetta allt meö
kæruleysislegri alvöru og kom
henni síðan fyrir í stórum, fornum
armstól við gluggann, með útsýni
yfir á fjögurra hæða viktoríanskt
múrsteinshús. Hann fékk henni
glas með þurru sérríi og beygði
sig síðan niður til að gefa Smokey
mjólk á sinn disk. A diskinn var
letrað köttur með gotnesku letri.
Smokey tók nærveru þriðja aöil-
ans með heimspekilegri ró og
gekk virðulega yfir að rúminu og
kom sér þægilega fyrir á rúmtepP'
inu.
„Vanþakkláta skepna,” sagði
Adrian góðlátlega. „Sennilega
þreytt. Þetta var erfið nótt, en ef-
laust hefur hún skemmt sér kon-
unglega.”
Hann gekk yfir að innbyggðum
skáp í einu hominu. Hann hafði að
geyma plötur og plötuspilara.
Hann renndi augunum yfir plötu-
safnið og bætti síðan við: „Allt
virtist með kyrrum kjörum heima
hjá þér.”
Hún svaraði ekki. Hann las a
plötuumslag. „Melody in Crim-
son, er það í lagi?” Hann sneri sér
við með plötuna í hendinni. „Eg
geri ráð fyrir að hann fái lítið út ur
þessu nema þú sért á staðnum.”
„Og sé ég á staðnum,” svaraði
hún biturri röddu, „er ekki nema
gólfplatan á milli okkar. ”
Hann setti plötuna á. „Ef Þu
dveldir hér fyndist honum eflaust
að verið væri að storka sér.”
Ljúfir tónar fylltu herbergið-
Hún slakaði á. Tónhstin minnti
hana á mjúka fingur sem
struku óþægindin burt úr stirðn-
uðum vöðvum. Adrian hlustaði
stundarkom, stillti síðan tækin og
hlustaði aftur, setti lokið á plötu-
Skreytingar og
gjafavörur
, við öll
\ tœki-
IkSkn. færi
'*:-Z
\ Blómcibúöin
vor
Ansturveri
Sími 84940
40 Vikan 11. tbl.