Vikan - 27.10.1983, Blaðsíða 22

Ég virti sjálfa mig fyrir mér í
speglinum í baðherberginu og
andvarpaði þegar ég horföi á
ávalt, fullkomið andlitiö. Stór,
gráblá augu, umlukin löngum og
þéttum bráhárum, lítið, beint nef,
fallegar, bogadregnar varir og
þykkt, ljóst hár.
Ég var ánægð með andlit mitt.
Vinir mínir sögðu mér að ég væri
falleg og aödáunartillitin sem ég
fékk á götum úti sannfæröu mig
um að það væri rétt. Hvernig stóð
þá á því að ég, orðin 24 ára gömul,
var ennþá ein á báti? Aldrei haföi
nokkur karlmaður gefið mér
hjarta sitt, hvorki vafið mig örm-
um né hvíslað í eyra mér þessum
töfraorðum: „Ég elska þig, Bri-
gitte. Viltu giftast mér...?”
Ég var bæði grönn og meðalhá.
Auðvitað er ekki öll fegurö í and-
liti fólgin. Persónan þar á bak við
er ekki síður mikilvæg. Og hver
gat svo sem sagt að eitthvað væri
bogið við persónuna mig? Ég
hafði að vísu ekki heila á borð við
Marie Curie en þrátt fyrir það var
ég enginn auli. Aö loknu stúdents-
prófi fór ég sem au-pair til Eng-
lands. Eftir hringferð um Frakk-
land fór ég á einkaritaranámskeið
og núna vann ég sem ritari í
stjórnunardeild alþjóðlegs fyrir-
tækis.
„Þú ert nú meiri vitleysingur-
inn, Brigitte,” hugsaöi ég með
sjálfri mér. „Það er ekkert að þér
og þú átt sjálfa þig og líf þitt að
hugsa um. Yfir hverju ertu eigin-
lega að kvarta? Hver veit,
kannski hafa forlögin bara ætlað
þér að pipra!”
Ég hafði alvarlega hugsaö um
að leita á náðir hjónabandsmiðl-
ara en aldrei látið verða af því.
„Eftir barlóminum í þér að dæma
er þér ekki við bjargandi. Hver
veit nema þú hittir riddarann á
hvíta hestinum hjá Katcharoff?”
Katcharoff-fjölskyldan var, eins
og nafnið ber með sér, Slavar að
uppruna. Þau flúðu til Frakklands
þegar októberbyltingin stóð sem
hæst og urðu góðir vinir afa míns
22 Vikan 43. tbl.