Vikan - 27.10.1983, Blaðsíða 39

Þýðandt: Anna
VERKALÆKNIRINN
Enga smámunasemi,
takk!
— Afsakið að ég trufla, herra
stjórnarformaður, ég ætla ekkert
að vera neitt aö hengja mig í smá-
atriði, en í þessu yfirliti, sem þið
hafið dreift til hluthafa, stendur að
37 milljarðar og 46 milljaröar geri
73 milljaröa. Ætli þaö geti ekki
verið að átt sé viö 83 milljarða?
rauðum leir, var með hræðilega
frurnstæða grímu, hlébarðaskinn
um lendarnar, hálsfesti úr
krókódílatönnum og var með
spjót meðferðis. Spjótsoddurinn
var tálgaður úr mannsbeini.
Hann gaf einum mannanna
úr ættbálknum sínum fyrirmæli
um að flytja flet veiku, hvítu
konunnar út á opna svæðið
framan við tjaldbúðirnar svo að
hægt væri að dansa umhverfis
það, og síðan gerði hann sig
líklegan til að blanda töfralyf.
Hann hélt góðan vörð um at-
vinnuleyndarmálin sín en þrátt
fyrir það komst prófessor Knox
að því að í töfralyfinu voru
meðal annars sjö þurrkuð og
mulin froskalæri og leður-
blökuauga.
Þennan kynjadrykk bar hann
fram í hauskúpu af górillu. Síðan
gaf hann sig dansinum á vald og
fylgdi eftir tryllandi hljómfalli
frumskógartrommunnar í kring-
um rúm hvítu konunnar, meðan
hann þuldi óskiljanlegar særing-
ar til að hræða vondu andana á
brott. Þegar bumbuslátturinn
náði hápunkti lagði hann
krókódílatannafestina um háls-
inn á hvítu konunni, bar töfra-
lyfið á hana og otaði haus-
kúpunni að henni.
— You drink, mamsib.
cheerio! sagði hann á swahili.
— Heavens no! greip
prófessorinn fram í, snertu þetta
ekki! Þetta er húmbúkk! Þetta
kringlótta sem flýtur ofan á er
leðurblökuauga! Þetta er grátt
gaman, allt saman . . . þú kem-
ur þessu aldrei niður!
Prófessorsfrúin lét allar
aðvaranir mannsins síns sem vind
um eyru þjóta. Hún tæmdi úr
kúpunni til síðasta dropa — og
morguninn eftir var hún orðin
hitalaus. Tveim dögum síðar lék
hún á ald oddi, frísk eins og
kóngóskur zumbohuana-fiskur.
— Jæja, hvað segirðu þá?
sagði hún sigri hrósandi við
manninn sinn.
— Eg held því nú enn fram
að þessir menn séu ekkert annað
en árans skottulæknar. Hitinn
hefði áreiðanlega lækkað, líka án
hjálpar M’Kwongwis.
Átta dögum síðar fékk
prófessor William Knox sama
hræðilega hitabeltissjúkdóminn
og konan hans hafði haft. Hann
fékk 41,9 stiga hita og var í
bráðri lífshættu.
— Majorie, sagði hann, út-
vegaðu lækni handa mér . . .
áður en það er um seinan.
Klukkustund síðar var fletið
hans flutt út á bersvæðið utan
við tjaldið og svarti töfra-
læknirinn M’Kwongwi dansaði
undir dyni frumskógar-
bumbanna í kringum hitasjúka
hvíta manninn. Hann bar sömu
hroðalegu grímuna og
málninguna og áður. Spjótinu
með mannsbeininu var sveiflað
yfír höfði hans og hann var
smurður í framan og síðan var
honum rétt górilluhauskúpan
með töfraseyðinu.
— You drink, bawna,
bottoms up! sagði töfralæknirinn
áswahili.
— Aldrei! hrópaði
prófessorinn og varð litið á leður-
blökuaugað sem synti ofan á
seyðinu góða.
— Drekktu þetta, William,
nauðaði prófessorsfrúin, annars
verður þú bæði dauður og graf-
inn í dögun, og hvað þá með
tveggja hala ólívugræna, rana-
rauða fílíleðurdýrið sem ég er
með hérna í eldspýtustokknum?
Kubuza er nýbúinn að fínna það
í apabrauðtrénu.
Þessar áhrifamiklu upplýsing-
ar veittu prófessor Knox lífsþrótt
á nýjan leik. Hann hleypti í sig
öllum þeim kjarki sem hann átti
til, lokaði augunum og drakk
þessa viðurstyggilegu mixtúru.
Um nóttina lækkaði hitinn 1 37,1
gráðu og daginn eftir var hann
sprækur eins og bechuana-sump-
fiskur.
— Stórkostlegt! sagði hann
æstur þegar M’Kwongwi kom til
að frétta hvernig hvíta mannin-
um liði. — Lyfíð þitt er einstakt,
svarti vinur! Ég verð að fá
uppskriftina að því!
— M’Kwongwi skal gefa
bawna uppskriftina ef bawna
gefur M’Kwongwi litlu
kawakango! sagði töfra-
læknirinn. Hann benti á
strekktan magann á sér og sagði:
Kawakango er umm á bragðið!
Kawakango var nafnið sem
bantúmenn notuðu yfír fílíleður-
dýrið.
Prófessor Knox átti erfitt
með að taka ákvörðun. Rana-
rauða, tveggja hala fílíleðurdýrið
var verðmætasta djásnið sem
leiðangurinn hafði komist yfír til
þessa. . en lyf M’Kwongwis var
ef til vill enn meira virði. Það
varð úr að M’Kwongwi fékk
fílíleðurdýrið og prófessorinn
uppskriftina að þessu einstaka
lyfí töfralæknisins. Hann páraði
uppskriftina með næstum
ólæsilegum táknum á trjábörk og
þar stóð:
„UPPSKRIFT: Sjö muldar og
þurrkaðar froskalappir,
páfagaukagúanó eftir smekk,
auga úr leðurblöku, hnefafylli af
þurrkuðum rauðum maurum,
flóðhestaþvag, fínhakkaður dá-
dýrshali, biti af apaeyra . . . og
500.000 einingar af penslíni.
Forstjórinn var drifinn af löng-
um stjórnarfundi beint á skurðar-
borðið, þar sem hann lenti í mjög
erfiðri botnlangatöku. Þegar hann
vaknaði eftir svæfinguna lá skeyti
áborðinu hans:
Stjórnin hefur samþykkt með
sjö atkvæðum gegn sex aö óska
þér góðs bata!
Herra Vínarschnitzel og herra
Sauerkraut ákváðu á hádegis-
verðarfundi að fara fram á nafn-
breytingu og jafnframt að breyta
nafninu á fyrirtækinu sínu úr Vín-
arschnitzel og Sauerkraut í
Schmidt og Schmidt. Allt gekk það
greiðlega þar til morguninn eftir
aö nýja skiltið var komið upp. Þá
var hringt og spurt eftir herra
Schmidt. „Hvorn herra Schmidt
viljið þér tala við?” sagði síma-
stúlkan vingjarnlega, „Sauer-
kraut eða Vínarschnitzel?”
Það var um daginn að ég rakst á
hann Eirík vin minn, bjartsýnis-
manninn mikla. Hann var auðvit-
að búinn að fá nýja bráösnjalla
hugmynd:
— Eg er ákveðinn í að fara að
rækta kartöflur í Sahara-eyði-
mörkinni, sagði hann. Þá fæ ég
uppskeru f jórum sinnum á ári.
— Naaah! sagði ég. Hvernig
má þaðvera?
— Nú, enginn vandi aö setja
niður og svo sker ég bara lauk of-
an á og þá fá kartöflurnar svo í öll
augun aö þær gráta og gráta og
gráta og svo tek ég upp.
— Hvert ert þú eiginlega að
fara, Pétur?
— íklippingu.
— I miöjum vinnutímanum?
— Já, hárið vex nú í vinnutím-
anum.
- Ekkiallt?
— Nei, ég hafði nú heldur ekki
hugsað mér aö láta klippa það allt.
43. tbl. Vikan 39