Vikan - 27.10.1983, Qupperneq 42

Hann hristi höfuðið, bætti við af
alvöruþunga: „Þaðhlýturaðvera
meira en það. Ég fór á salernið af
ásettu ráði, Joyce. Þegar ég var
þar inni smeygði gestur Margo sér
út.”
„Ertu viss?”
„Ég sá það af framkomu hennar
við mig eftir á.” Hún horfði í augu
hans meðan hann minntist blíð-
legs koss Margo.
„Og sömuleiðis,” hann leit
undan, „þegar ég kom þangað
fyrst, tók ég eftir opnu korti á
kaffiborðinu.”
„Korti?”
„Yfir New York. Margo var
snögg að færa það burt þegar hún
kommeðkaffið.”
„Hvað er svona ógnvekjandi við
götukort, Kevin?”
„Það var mikið undirstrikað
með rauðu bleki og hringjum.”
„Af hverju?”
„Ég veit ekki af hverju. En einn
af þessum rauöu hringjum var
nákvæmlega þar sem Laurel er
meðíbúð.”
„Kevin! ” Áhyggjur komu í stað
tortryggni hennar. Hann drakk
viskíið sitt og hún snerti hönd
hans.
„Hvað merkir þetta allt? ”
„Ég veit ekki hvaðan á mig
stendur veðrið, Joyce. Ég varð aö
ræðaþetta viðþig.”
„Að sjálfsögðu. En...”
„Mér skjátlaðist í morgun,
Joyce. Margo Cardenas var að
hvetja námsmennina til óspekta.
Ég sá það ekki þá — það var of
mikið á seyði, gæti ég trúað. Og
Margo laug að mér að hún hefði
aldrei hitt Laurel utan skólans.
Hún glopraði því út úr sér að þær
hefðu snætt saman fyrir
skemmstu. Joyce, ég hef það
ónotalega á tilfinningunni að
Margo sé einhvern veginn flækt í
hvarf Laurel.”
Joyce virtist áhyggjufull. „Ef til
vill ættum við að leita til lögregl-
unnar, Kevin.”
„Nei! Ekki ef Laurel er í hættu.
Komdu nú, við skulum fara á fund
Vincent Cabarellis. Honum hefur
kannski orðið eitthvað ágengt. ”
ÞAU HÖFÐU lokið viö kvöldverð-
inn áður en Vincent Cabarelli
haföi tíma til aö taka á móti þeim.
Hann dró kurteislega fram stól
fyrir Joyce og sló henni gullhamra
fyrir útlitið. Kevin var óþolin-
móður.
„Geturðu sagt mér eitthvað
frekar, hr. Cabarelli?”
Italinn andvarpaði. „Ekkert
frekar en þú veist nú þegar, hr.
Driscoll. En ég er búinn að senda
út orösendingu á götuna. Ef
Laurel er einhvers staðar í New
York frétti ég af því. Samböndin
mín eru betri en lögreglunnar
þegar um það er að ræða aö finna
fólk. Hefur þú eitthvað aö segja
mér, hr. Driscoll?”
Kevin hikaði þangað til Joyce
rak á eftir honum.
„Segðu hr. Cabarelli frá Margo
Cardenas, Kevin. Það gæti komið
aðgagni.”
Hann sagði honum upp alla
sögu.
„Þá ráðlegg ég þér, hr. Driscoll,
að ganga beint til verks viö þessa
Cardenas-konu. Spyrðu hana
hvem andskotann hún meini.”
Það vottaði fyrir kvíöa í rödd
Vincent Cabarellis.
„Margo sagðist ekki hafa neitt
að gera þessa helgi. Ég get rétt
eins farið og hitt hana nú þegar.
Joyce, máég....”
Joyce var þegar staöin upp, hélt
á bíllyklunum.
„Hafið samband,” hvatti
Vincent Cabarelli þau um leið og
hann fylgdi þeim út. „Ég skal líka
spyrjast fyrir um Margo Card-
enas...”
Margo Cardenas, meö dökk sól-
gleraugu, var að ganga niður
tröppurnar að innganginum á
háhýsinu þar sem hún bjó.
„Henni virðist liggja á,” tók
Joyce eftir.
„Vertu róleg, Joyce. Ég næ
henni áður...” Hann fraus, kom-
inn hálfa leið út úr bílnum. Margo
stefndi á rennilegan, grænan bíl
sem lagt hafði verið fáeinum bíl-
um framar en Volkswageninum. I
því að Kevin hikaði varaði Joyce
hann við. „Þú verður að hafa
42 Vikan 43. tbl.