Vikan - 27.10.1983, Qupperneq 43

hraðan á! Hún er að setjast inn í
límúsínuna!”
„Ég veit það.” Hann settist
aftur niður, lokaði á eftir sér.
„Eltuþau, Joyce.”
„Ha?”
„Vertu svo væn aö elta þau.”
Með þreytulegu andvarpi setti
hún vélina í gang og tuldraði:
„Fyrst legg ég bílnum. Nú ek ég af
staðaftur!”
„Ekki missa af þeim, Joyce. En
farðu heldur ekki of nærri.”
Hún skellti í góm. „Hver er að
segja að konur viti ekki hvað þær
vilja!”
HÚN LAGÐI af staö inn í kvöld-
umferðina um leið og græna
límúsínan ók miúkleea í burtu.
„Væri þér sama þótt þú segöir
bílstjóranum frá leyndardómin-
um mikla?” spurði hún og vottaöi
fyrir kaldhæðni í rödd hennar.
„Fyrirgeföu, Joyce. Mig langar
að vita hvert Margo er að fara
meö þessum manni. Ég hef á til-
finningunni að okkur sé farið að
miða áleiðis.”
„Kannski er Margo aö fara á
stefnumót, Kevin.”
„Nei. Þessi maður er ekki
kærastinn hennar. Tókstu eftir
einhver ju sérstöku viö hann? ’ ’
„Auðvitaö. Hann fór ekki út úr
bílnum til að opna fyrir Margo.
Hann er ekki vel upp alinn. Og
hvaðmeðþað?”
„Hann er í ljósbláum fötum, það
ermálið!”
Hún gaf honum hornauga undr-
andi á svip. Hann leit ekki af
grænu límúsínunni.
„Ég skal leggja eftirlaunin mín
undir að maðurinn þarna í bláu
fötunum var í íbúð Margo fyrr í
dag. Hún er þegar búin að gefa
mér í skyn að þetta sé ekki elsk-
hugi hennar. Joyce, þekkir Margo
bílinnþinn?”
„Þaðheld ég varla.”
Hann seig neðar í sætið, sagði
tortrygginn: „Af konu að vera
sem hefur engar fyrirætlanir
virðist Margo sannarlega vera aö
fara eitthvað sérstakt.”
„Hvaðgeri ég, Kevin?”
„Aktu bara áfram. Eins lengi og
þarf. Ég vona bara að Margo komi
ekki auga á okkur, þaö er allt og
sumt.. .”
Það var erfiðara að elta
límúsínuna eftir að þau voru
komin út fyrir New York. Á
norðurveginum þurftu þau að
dragast meira aftur úr af ótta við
aö þau sæjust. En sólin í vestri
kom að góðu gagni. Bílstjóri
Margo þurfti ekki síður en Joyce
að einbeita sér meira vegna kvöld-
sólarinnar sem skein í augu hans.
„Hvað erum við komin langt,
Joyce?”
Hún leit á mælaborðið.
„Næstum fimmtíu mílur. Ég vona
aö þau stansi bráðum. Ég er að
verða bensínlaus.”
Hún hnyklaði brýnnar og hélt
áfram: „Hvað ef þau eru bara að
fara eitthvaö saman um helg-
ina?”
Kevin hafði flogið þetta sama í
hug en hann hristi höfuðið.
„Haga þau sér eins og elskend-
ur, Joyce?”
„Líkast til ekki. Heyrðu! Þau
eru að f ara út af veginum! ’ ’ Kevin
rétti úr sér þegar græna límúsínan
beygði til vinstri inn í skóglendi.
„Rólega nú, Joyce. Þetta gæti
verið leiðarendi.” Þau eltu
límúsínuna laumulega í næstum
fimm mínútur eftir hliöarvegi
milli snyrtilegra raöa fullvaxinna
furutrjáa.
Þegar þau voru komin um það
bil tvær mílur inn í skóginn sagði
Kevin Joyce að stöðva bílinn. Þau
skildu Volkswageninn eftir, falinn
í rjóðri, og gengu gætilega þangað
sem Margo og félagi hennar höföu
lagt límúsínunni.
„Þau eru fyrir framan okkur,”
hvíslaði Joyce og gægðist fram
undan tré. „Eg heyri til þeirra.”
Kevin pírði augun og horfði á
manninn í bláu fötunum. Hann var
meðalmaður á hæð, grannur, með
sandlitt hár sem tekið var að
þynnast, kíki um hálsinn og augun
sáust ekki fyrir sólgleraugum.
Margo gekk við hlið hans og að
minnsta kosti líkamsbreidd á milli
þeirra.
„Við skulum fara nær,” andaði
Kevin í eyra Joyce. „En ekki
segjaneittmeira.”
Þau skutust flóttalega á milli
trjánna þangað til parið fyrir
framan þau kom að háum eld-
vamatumi. Maðurinn stansaði og
tók að skima til hægri og vinstri.
Kevin greip um Joyce og dró hana
niður í grasið. Hann hélt henni fast
í aö minnsta kosti tíu sekúndur
áður en hann gægðist upp úr gras-
inu. Maðurinn í bláu fötunum var
kominn um það bil þriðjung
leiðarinnar upp eftir rimunum á
eftirlitsturninum. Margo reikaði
eftir stígnum í gagnstæða átt,
einbeitnisvipur á andliti hennar.
JOYCE LYFTI höfðinu hikandi
til að sjá hvað var á seyði.
Margo hafði staðnæmst handan
við turninn og horf ði upp eftir hon-
um, skyggði annarri hendi fyrir
augu, en félagi hennar tók ofan
sólgleraugun, lyfti kíkinum og
stillti hann. Svo starði hann stein-
þegjandi í kíkinn á einhvern fjar-
lægan blett.
„Krampi!” hvæsti Joyce, engd-
ist skyndilega til og frá.
Margo og maðurinn með kíkinn
hrukku í kút. Kevin skellti hend-
inni yfir munn Joyce, huldi líkama
hennar þegar með sínum og þrýsti
henni niður í hátt grasið.
Hann bærði ekki á sér í hálfa
mínútu nema hvað hjarta hans
barðist við hjarta Joyce. Líkami
hennar var mjúkur og hlýr upp viö
hann, augu hennar skelfd og
störðu í augu hans þar til hann tók
höndina frá munni hennar. Það
fór um hann seyðingur, hann lyfti
höfðinu, skildi í sundur grasið með
hendinni þar til hann sá eftirlits-
turninn. Maðurinn var aftur tek-
inn til við kíkinn. Margo skyggði
enn fyrir augun og var aftur farin
aðhorfaáhann.
Kevin laut niður að Joyce en
þorði enn ekkert að segja. Skyndi-
lega varð hann ákaflega var við
lögun og snertingu líkama hennar
í gegnum þunnan kjólinn. Nú
horfði hún á hann með nýjum svip
sem hún hafði ekki sett upp áður.
Hann lyfti treglega þunga sínum
af henni. Þau horfðust áfram í
augu.
Svo tóku þau eftir fótataki.
Margo og félagi hennar gengu
hættulega nálægt staðnum þar
sem Kevin og Joyce lágu.
„Jæja?” spuröi Margo eftir-
væntingarfull. „Hvað heldurðu?”
Meðan þau skálmuðu í gegnum
grasið svaraði maðurinn hrjúfum
rómi: „Ætliþaðgangiekki.”
Skömmu síðar fór bílvél í gang.
Kevin og Joyce settust upp, nægi-
lega fljótt til að sjá grænu límúsín-
una bakka á malarveginum,
hverfa síðan bak við fururnar.
Joyce andaði óþarflega þungt
frá sér, slétti úr kjólnum meö
höndunum.
„Fyrirgefðu aö ég kramdi þig,
Joyce.”
„Það gerir ekkert til.”
„Enginn skaði skeöur.”
Með sjálfum sér var hann feginn
þessu andartaki sem þau neydd-
ust til að vera þétt saman. Hún
virtist lesa hugsanir hans.
„Hvað var að gerast þarna,
Kevin?”
„Ég vildi óska að ég vissi það.
Við skulum sjá hvort við finnum
eitthvaðaö gagni.”
HÁLFTlMA síöar, eftir að hafa
klifið eftirlitsturninn, meðan
Joyce stóð þar sem Margo hafði
staðið, vissi Kevin ekki meira en
áður. Hann gekk vonsvikinn aftur
að bílnum.
„Þetta voru heilmikil læti út af
engu! ” andvarpaði Joyce.
„Viö skulum koma einhvers
staðar við og fá okkur í glas á leið-
inni til baka,” sagði hann viö
hana. „Ég tók eftir krá um það bil
ámiðrileiö.”
„Ég yrði því fegin, Kevin. En
mér þykir dapurlegt að viö skul-
um ekki hafa fundið Laurel.”
„Ég gerði mér of miklar vonir,
Joyce. Ég var viss um að ég
myndi finna Laurel hérna. Ég var
heimskur! Ég hefði átt að tala við
Margo í New York. Eg hefði átt að
koma henni til að tala! ”
Hann fann fyrir kunnuglegum
sársaukasting. En Joyce var að
minnsta kosti meö honum, hugs-
aði hann þakklátur. Hann opnaði
bíldyrnar fyrir henni. „Við vitum
að minnsta kosti að náunginn í
bláu fötunum er ekki náinn vinur
Margo,”sagðihún.
Þau óku aftur í gegnum skóginn
og útáþjóðveginn.
Þau voru á miklum hraða þegar
Kevin áttaði sig á því að bíllinn
sem skyndilega herti á sér fyrir
aftan þau og ætlaði fram úr var
græna límúsínan. I því að hún var
að fara fram úr sá Kevin bílstjór-
anum í ljósbláu fötunum og með
sólgleraugun bregöa fyrir. Hann
var einn, þungbúinn og sneri stýr-
inu svo að hann neyddi Joyce til að
beygja snöggt að vegarbrúninni.
Hún hrópaði upp yfir sig um leið
og hún missti stjórn á Volks-
wageninum, ýlfrandi bremsurnar
gátu ekki stöövað bílinn og hann
braust í gegnum öryggisgrind úr
málmi. Heimurinn snerist við um
leið og þau ultu út af veginum,
niður bratta brekkuna, skoppuöu
og skullu niður í dalinn fyrir
neðan. . .
KEVIN VAR furðu lostinn yfir
að vera á lífi og átti fyrst í stað erf-
itt með að átta sig á af hverju
hann væri á hvolfi.
Bíllinn hafði lent á þakinu.
Kevin barðist við að rétta úr sér,
varð óglatt af bensínstybbunni.
Hann vissi af Joyce, kyrri og
þögulli, fastri við stýrið. En ótti
hans vegna öryggis hennar marg-
faldaðist þegar hann fann reykjar-
lykt. Volkswageninn var tekinn að
loga.
43. tbl. Vikan 43