Vikan - 27.10.1983, Blaðsíða 47

FRAMHALDSSAGA
troðið því harmóníkuleikarinn lék
draumkennt vangalag.
Ein þjónustustúlkan kom aðvíf-
andi. „Afsakaðu, herra minn. Áttu
pantað?” Setningin dó á vörum
hennar þegar hún þekkti hann.
„Þetta er í lagi, Isabel,” full-
vissaði hann hana. „Þetta er
heimsókn. Ég rata á skrifstof-
una.”
I því að hann var að ganga
framhjá henni sagði hún: „Ertu
búinn að finna Laurel, hr.
Driscoll?”
„Nei, Isabel, það er ég ekki.”
„Mér þykir það leitt,” sagði hún
innilega. „Ég var ekki sérlega
samvinnuþýð, var það?”
„Gleymdu því. Er Cabarelli
við?”
Hún kinkaöi kolli. „Hann er að
reyna að finna Laurel, veistu! ”
Hann klappaði henni á öxlina.
„Ég trúi þér, Isabel. En heyrðu
annars, sér hr. Cabarelli alltaf
þjónustustúlkunum fyrir akstri
heim?”
Hún hikaði. „Nei. En hann ók
Laurel alltaf heim í íbúðina
hennar. Hún — hm, er erlendur
gestur, ef á það er litið. Ætli hr.
Cabarelli hafi ekki fundist hann
bera sérlega mikla ábyrgð á
henni.”
Isabel gekk í átt að viðskipta-
vini. Kevin tók hugsi á sig krók
framhjá dansgólfinu og gekk að
dyrunum sem á stóð einkaskrif-
stofa. Tony Cabarelli hlaut að
hafa séö hann í gegnum gægju-
gatið. Hann lauk upp í sama mund
og Kevin lyfti hendinni til að
banka.
„Komdu beint inn, hr.
Driscoll.” Kevin gekk inn. Tony
Cabarelli fór út.
Vincent Cabarelli var í hvítum
smókingjakka eins og venjulega
en svört þverslaufan hékk laus
niður á skyrtubrjóstið með blúnd-
unum og kraginn var fráhnepptur.
Hann lyfti glasinu sem hann hafði
í hægri hendi, bandaði í átt að stól
með þeirri vinstri.
„Eitthvaö að drekka, hr.
Driscoll?”
„Nei, þakka þér fyrir.”
Kevin settist. Hann sagði
Vincent Cabarelli umbúðalaust
frá öllu sem hafði gerst frá því að
hann fór af skrifstofu hans. Italinn
ýtti frá sér glasinu, þuklaði dökka
hökuna eins og hann væri óánægð-
ur með raksturinn. Hann virtist
áhyggjufullur.
„Hvað var þetta með eftirlits-
turninn?”
Kevin yppti öxlum. „Ég botna
ekkineittí neinu.”
„Ertu viss um aö allt sé í lagi
með Joyce Lomax? Það er kona
semsegir sex.”
„Við erum bæöi ákaflega heppin
að vera á lífi, hr. Cabarelli.” Ital-
inn stóð upp úr stólnum sínum,
stakk höndunum í buxnavasana
og tók að skálma um teppið meðan
hann talaði.
„Geturðu þekkt náungann aftur
ef þú sérðhann?”
„Ég myndi áreiöanlega þekkja
hann. En ef ég næ einhvern tíma í
hann ætla ég að tryggja mér að
enginn annar þekki hann.”
Vincent Cabarelli stansaði,
horfði rannsakandi á hann.
„Já, því skal ég trúa, hr.
Driscoll. Hann virðist erfiður. Og
sömuleiðis þessi Margo Cardenas.
Ég hef heyrt hitt og annað um
hana. Hún hefur haldið sig á vafa-
sömum stöðum, stöðum sem ekki
væri hægt að búast við að finna
heiðvirða konu á. Ætlarðu að gera
eitthvað við hana, hr. Driscoll? ”
„Ég hef í hyggju að heimsækja
hana um leið og ég fer héðan. Það
eru ýmsar spurningar sem hún
þarf aðsvara.”
„Þú hefur ekki bíl núna, hr.
Driscoll. Þú getur fengið einn af
mínum bUum.”
„Ég gæti ekki gert það.”
„Auðvitað geturðu það. Það er
auka-Plymouth fyrir aftan. Ég
skal láta sækja hann fyrir þig.”
Hann tók upp símann og talaði
stuttaralega við einhvern.
Kevin fann sig knúinn til að
spyrja aftur. „Af hverju ertu að
þessu öllu, hr. Cabarelli?”
„Skollinn hafi það, hr. Driscoll,
þú þarft aðstoð. Ef ég væri í þínu
landi vona ég að þú myndir gera
það sama fyrir mig. ”
Hann sat á skrifborðsbrúninni
og svipur hans breyttist. „Við
þurfum að komast að því hver
náunginn í græna bílnum er.
Tókstu númerið?”
Kevin hafði skrifað það í dag-
bókina sína á leiðinni norður frá
New York. Hann sagði Vincent
Cabarelli númerið og sá yggldi
sig.
„Þetta er ekki héðan úr ríkinu.
Náunginn er þá kannski utan-
bæjarmaöur.”
Kevin nefndi þá fyrirætlun sína
að fara til klæðskerans á mánu-
dagsmorguninn.
I'ramhald 1 næsta blaöi.
Fást í betri snyrtivöruverslunum
og apótekum.
Pantiö í síma 52866 og fáiö sendan
frítt nýja snyrtivörulistann.
Sendum snyrtivörur í póstkröfu úr
næstu verslun.
RM B. M AGNÚSSON
■»111 HOLSHRAUNI 2 - SIMI 52866 - P.H 410 ■ HAFNARFIRÐI
43. tbl. Vikan 47