Vikan - 05.01.1984, Blaðsíða 44

FRAMHALDSSAGA
hallaði sér út og talaöi við ein-
hvem út um opnar dyrnar. Síðan
hraöaði hún sér eftir ganginum og
hvarf inn í flugstjórnarklefann.
Tvær mínútur liðu enn, svo birtist
hún aftur í fylgd meö flugstjóran-
um og aðstoöarflugmanninum og
öll þrjú fóru út úr vélinni.
„Hvað nú?” spurði maðurinn
sem var að fara á ráöstefnuna í
Tanga. „Nú er andskotans mælir-
inn fullur! Hvað ætla þau aö láta
okkur hanga svona lengi?” Hann
stikaði reiðilegur eftir ganginum
og rýndi út í sólskinið. Þau heyrðu
að hann kallaði niöur til einhvers á
flugbrautinni.
„Ja hérna,” sagði Nigel
Ponting daufur í dálkinn, „þessir
kaupsýslumenn og asinn á þeim!
Eins og hálftími til eða frá skipti
máli!”
„Þar er ég hreint ekki sam-
mála,” sagöi Gussie Bingham
hvasst. „Þaö er alltaf óþolandi að
verða fyrir töfum. Og það verður
eflaust ákaflega óþægilegt fyrir
Tyson, sem tekur sjálfsagt á móti
okkur. Hvað heldurðu að tefji
okkur?”
„Hvað svo sem það er, kæra
frú, þá hlýtur það að vera huggun
aö það er okkur áskapaö,” sagöi
Nigel illkvittinn. „En viö verðum
að treysa því að það sé ekki ein-
hver stórvægileg vélarbilun, ann-
ars verður okkur áskapaö aö bíða
hér klukkustundum saman! ”
Frú Bingham slapp við að
þurfa að finna hæfilegt svar viö
þessu kænlega skoti þegar Tanga-
farþeginn kom aftur. „Einn
Zanzibar-farþeginn virðist hafa
veikst,” tilkynnti hann og gekk
reiðilegur aftur í sætið sitt. „Ég
get ekki ímyndað mér hvers
vegna við eigum öll að bíöa þess
vegna. Búast þeir við að viö bíðum
þangað til honum líður betur? ”
Þegar hér var komið sneri flug-
freyjan aftur rjóð og áhyggjufull
og flutti stutta tilkynningu: „Vin-
samlegast takiö eftir. Ég er hrædd
um að við tefjumst enn í — hm —
fáeinar mínútur. Okkur þykir leitt
aö valda ykkur þessum óþægind-
um en við vonum að þaö líði ekki á
löngu áöur en við — hm — förum
á loft. Þið megiö reykja ef þið
kærið ykkur um en vinsamlegast
verið kyrr í sætunum.”
Aftur upphófst samræöukliöur
en dó út um leið og tveir flugvall-
arstarfsmenn og ungur,
evrópskur lögreglumaður í sterkj-
uðum kakí-einkennisbúningi
komu inn í vélina. Annar flugvall-
armaðurinn talaði kurteislega og
stutt í hátalarann: „Afsakið að við
ónáðum ykkur en við þurfum að
skoða vegabréfin aftur. Vinsam-
legast hafið vegabréfið tilbúið. ’ ’
Dany sendi Lash æöisgengið og
hrætt augnaráð en hann leit ekki á
hana á móti. Hann dró fram vega-
bréfiö sitt og rétti út höndina eftir
hennar vegabréfi, enn án þess að
líta á hana, og algjört tilfinninga-
leysi hans herti hana svolítiö upp.
Hún heyrði raddir og fótatak og
skrjáfið í pappír þegar embættis-
mennirnir gengu eftir ganginum,
skoðuðu öll vegabréfin, báru þau
saman viö lista og hripuðu hjá sér
stuttar athugasemdir á lausblaða-
blokk.
„Holden,” sagði Lash stuttara-
lega, rétti þeim vegabréfið sitt um
leið og þeir staðnæmdust hjá hon-
um. „Ungfrú Kitchell, einkaritari
minn.”
Dany þvingaði sig til aö horfast
í augu við manninn og hvika
hvergi undan og þó henni þætti
hann standa þarna skelfilega lengi
var þessu í rauninni öllu lokið á
þremur mínútum tæpum. Þeir
höfðu ekki spurt að nema einu:
Sömu spurningar og þeir höföu
lagt fyrir alla aðra í vélinni.
„Hvar er hægt að ná í ykkur næstu
tíu dagana?”
Jafnvel ungi lögreglumaöurinn
hafði heyrt um Tyson Frost og
hafði lesið bækurnar hans.
„Ennþá fleiri,” sagði hann og
hripaði hjá sér heimilisfangið.
„Hr. Frost virðist vera með heil-
mikinn hóp af gestum. Hann er
dásamlegur maður, finnst ykkur
ekki? Ég hitti hann þegar hann fór
hér um fyrir fáeinum mánuöum.
Ég fékk líka eiginhandaráritun
hans!”
Pilturinn brosti út að eyrum,
gekk til næsta farþega og Dany
slakaði aftur á. Þetta var bara
formleg skoðun eftir allt saman.
Hún sneri sér til aö brosa til Lash
en Lash brosti ekki. Þvert á móti
virtist hann áberandi þungur á
brún og þaö var einkennileg
árvekni í fasi hans líkt og taugar
hans og vöðvar væru spenntir.
Þetta var sami svipurinn og hann
hafði sett upp nóttina áöur og hann
hræddi Dany.
Mennirnir þrír komu aftur eftir
ganginum, höfðu lokið eftirlits-
ferðinni, og Larry Dowling sagði:
„Hvernig líöur honum, foringi? —
Hr. Abeid. Ég vona að þetta sé
ekkert smitandi. Það virtist allt í
lagi með hann þegar hann fór frá
borði áðan. Er hann mjög
veikur?”
„Hann er dáinn,” sagði
lögreglumaðurinn stuttur í spuna
og fór.
Þaö sló sem snöggvast þögn á
hópinn, þögn sem ávallt fylgir
slíkum tilkynningum, hvort sem
þær eiga við vini eöa ókunnuga.
Endir lífs.
Millicent Bates rauf þögnina og
sagði hátt og vantrúuð: „Dáinn?
Eigiö þiö viö arabíska náungann
sem kom með okkur í vélinni frá
London? Hvílík endaleysa! Þeir
hljóta að hafa gert mistök. Hvað,
hann var af og til aö rabba við hr.
Dowling alla leiðina frá Nairobi.
Ég heyröi til hans. Hann getur
ómögulega verið dáinn! ”
„Hjartaö, býst ég viö,” sagði
Larry Dowling vansæll. „Hann
sagði að sér liöi ævinlega illa í
flugvél. Hann var svolítið fölur á
vangann. En hann getur ekki hafa
verið flugveikur. Við höfum hreint
ekkert hossast. Ég held að þetta
hafi bara verið taugarnar. ”
„Á meðan það er ekki bólusótt
eða kólera eða einhver af þessum
viðbjóðslegu austrænu sjúkdóm-
um! ” sagði Millicent og hryllti sig
greinilega. „Ég sagði þér aö við
ættum eftir að iðrast þessarar
Austurlandaferðar, Gussie! ”
Dany heyrði að frú Bingham
sneri sér snöggt viö í sætinu.
„Segðu ekki svona þvælu, Milli-
cent! Auövitað getur þetta ekki
verið neitt smitandi. Ef svo væri
settu þeir okkur öll í sóttkví! ”
„Hvernig vitum við aö þeir séu
ekki búnir aö því?” spurði ungfrú
Bates. „Viöerum hér enn!”
Enn þögnuðu allir í flugvélinni,
meltu þetta með sjálfum sér. Á
endanum var þögnin rofin þegar
flugstjórinn og aðstoðarflug-
maöurinn komu aftur og fimm
mínútum síðar var flugvöllurinn í
Mombasa að baki — minnkandi
flekkur milli leikfangatrjáa.
Dany sneri sér, leit aftur á Lash
og sagði lágt og kvíðin: „Hefðu
þeir í alvöru sett okkur í sóttkví
hefði þetta veriðsmitandi?”
„Ef það hefði verið smitandi
hefðu þeir aldrei sleppt okkur
burt.”
„Ö. Já. Ég hugsaði ekki út í það.
Ég býst við að þetta hljóti að hafa
verið hjartaáfall. Eða slag út af
hitanum.”
„Ég efast um það,” sagöi Lash
stuttur íspuna.
„Af hverju?”
„Þeir hefðu ekki haft fyrir því
að skoða vegabréfin okkar allra
og fullvissa sig um að þeir gætu
náð sambandi við okkur aftur ef
það væri eitthvað svo einfalt. Þeir
halda að þetta sé eitthvað annaö.”
Enn fannst Dany hún vera
undarlega andstutt. Hún sagöi:
„Ég veit ekki við hvað þú átt.”
„Þá ertu heppin,” sagði Lash
snúöugt og kom í veg fyrir allar
frekari samræöur með því að
halla sér aftur og loka augunum
ákveðinn.
Litlir skýjabólstrar svifu leti-
lega í heitu bláu lofti og skuggar
þeirra reikuöu langt fyrir neðan
yfir ananasekrur klofnar af sísal
og gildum, fölum, lauflausum
baobab-trjám. . .
Tanga og aftur biö: Núna
styttri. Kvalafull bið. En þarna
voru engir lögreglumenn sem biöu
vélarinnar. Aftur rödd flugfreyj-
unnar: „Vinsamlegast takið eftir.
Skiltið segir til um hvenær á að
festa sætisólarnar. . . ”
Nú voru þau yfir hafinu, gler-
kenndu hafi sem rann saman viö
glerkenndan himin og hvergi strik
sem sýndi hvar annað endaði og
hitt tók viö: blátt og grænt, fjólu-
blátt og ametýst-blátt, með fölum
röndum reikandi strauma, litir
sem bærðust og breyttust þegar
skuggi flugvélarinnar smaug yfir
djúpt vatn, kóralkletta, grýttan
botn eða sandgrynningar.
Pemba: græna eyjan, auðug af
negul og dimm af sögum af
nornum, árum og galdramönnum.
Löng malarflugbraut og hafgolan
skrjáfaöi í pálmalaufþaki og flétt-
uðum hliðum litla kofans sem var
notaöur undir flugvallarskrifstofu
og biðsal. Amalfi Gordon, sem
virtist eiga ámóta vel heima
þarna og demantsskraut í skran-
búð, staröi óttaslegin og vantrúuö
á risavaxna, hægfara margfætlu
sem skreið hin ánægðasta yfir
rykugt gólfiö. Millicent Bates bar
meö sér að verstu grunsemdir
hennar væru orðnar veruleiki og
„hvað sagði ég ykkur? ” mátti lesa
úr svipnum. Gussie Bingham sat á
blábrúninni á trébekk sem hún
haföi fyrst haft rænu á að breiða á
hreinan vasaklút og horföi líka á
margfætluna með áberandi kvíöa-
svip. Eduardo di Chiago, Nigel
Ponting og arabann í hvítu fötun-
um, sem stóðu saman í opnum
dyrunum, bar við heita auðn
sands og himins og voru aö tala
saman á ítölsku. Og Larry
Dowling veifaði nýja panama-
hattinum sínum til að kæla sig og
44 Vikan 1. tbl.