Vikan - 05.01.1984, Blaðsíða 45

horfði annars hugar á innrammað
plakat sem hvatti þá sem hugðu á
feröir til að „fljúga meö BOAC”.
Það voru átta aðrir farþegar af
ýmsu þjóöerni þarna í heita litla
kofanum. Feitlaginn þýskur
kaupsýslumaður, sænskur ferða-
maður með dýrar myndavélar
hangandi á sér, tveir breskir for-
ingjar úr hernum í fríi, parsi,
aldurhnigin indversk hjón og
bandarískur borgari — hr.
Lashmer J. Holden yngri —
virtist enn einu sinni vera
sofnaður.
Hvernig getur hann blundað
svona, hugsaði Dany hneyksluð,
þegar við veröum innan skamms
komin til Zanzibar og ef þeir hafa
frétt eitthvað þar bíður lögreglan
kannski eftir okkur á flugvell-
inum? Ef mamma verður þarna
aö taka á móti okkur þekkir hún
mig strax, jafnvel með gleraugun
og þessa viðurstyggilegu hár-
greiðslu. Hvað ef hún segir eitt-
hvað fyrir framan vegabréfa-
skoðunina og tollinn áöur en við
getum komið í veg fyrir það? —
0, ég vildi óska að þetta væri allt
afstaöiö! Hvernig getur hann
sofið?
Lash opnaði annað augað, drap
tittlinga hátíðlega til hennar og
lokaði auganu aftur. Dany stokk-
roðnaði eins og hefði hann staðið
hana að því að hugsa upphátt. Hún
sneri einbeitt baki við honum um
leið og Nigel Ponting kom aðvíf-
andi og kynnti arabann.
„Hér er maður sem þú veröur
bókstaflega að hitta. Seyyid
Omar-bin-Sultan. Hann á bókstaf-
lega himneskt, himneskt hús í
Zanzibar. Satt aö segja tvö — eöa
eru þau þrjú? Hvað um það, ef þig
langar til að skoða eyjuna veröur
þú að lokka hann til að fylgja þér.
Það getur enginn sagt þér jafn-
mikið og hann. Hann bókstaflega
er Zanzibar!”
Seyyid Omar brosti og hneigði
sig. Enskan hans var reiprenn-
andi eins og ítalskan hafði verið og
hann talaði hana naumast meö
nokkrum hreim. Hann minnti á
engan hátt á samlanda sinn, hr.
Salim heitinn Abeid, því húð hans
var engu dekkri en Marchese di
Chiago og hann var töfrandi og
skemmtilegur í samræðum.
Lash lauk ekki upp augunum
aftur fyrr en kallað var á farþeg-
ana aö fá sér sæti í flugvélinni, en í
því þau fóru út úr litla kofanum
með pálmalaufþakinu tók hann
um handlegg Dany og tafði fyrir
henni, gekk hægt þangað til hin
voru komin á undan.
„Hlustaðu vel,” sagði Lash
hraðmæltur og í hálfum hljóðum.
„Þegar viö erum komin þangað
skaltu eyða svo miklum tíma sem
þú getur áður en þú ferð út úr flug-
vélinni. Vandræðastu með
farangurinn — hvað sem vera
skal. En þú skalt sjá til að þú
verðir allra síðust í röðinni. Ég
verð að hitta móður þína fyrstur
— ef hún er á flugvellinum — eða
stjúpa þinn — eða bæði. Annars
sitjum við í súpunni áöur en við
getum deplað augunum tvisvar.
Náðir þú þessu?”
Dany kinkaði kolli. Og svo voru
þau einu sinni enn komin í sætin
sín og horfðu á uppljómað skilti
þar sem stóð: „Reykingar bann-
aöar. Festið sætisólar.”
Pemba skrapp fyrr en varöi
saman í lítinn dökkan blett á
blárri víðáttu og framundan var
eitthvað sem fyrst virtist ekki
áþreifanlegra en skuggi af skýi á
glitrandi hafinu. Zanzibar. . . .
Dimmblátt hafið vék fyrir glæsi-
legri grænku sandrifja og grynn-
inga og þau lækkuðu flugiö og þutu
yfir ekrur með negultrjám og
pálmarjóður, yfir appelsínugaröa
og húsaþyrpingar.
Lash rétti út höndina og tók um
hönd Dany, greip þétt um hana og
uppörvandi og svo kom skellur og
hnykkur og þau óku á ofsahraða
eftir flugbrautinni og staðnæmd-
ust loks fyrir framan langt, hvítt
húshjá óteljandi trjám.
Lash losaði sætisólina í síðasta
sinn og sagði: „Leggjum í ’ann!”
Og fór.
Dany vissi aldrei hvað hann
sagði við móður hennar og Tyson
sem bæði voru á flugvellinum að
taka á móti vélinni. Hann hafði
haft tæpar fimm mínútur, örugg-
lega ekki meira, en hann virtist
hafa notað þær vel.
„Elskurnar!” kallaöi Lorraine,
heilsaöi gestum sínum um leiö og
þeir komu fram fyrir skilrúm þar
sem þeir höfðu staðiö í biöröð til
að sýna vegabréf sín og leyfi og fá
þau stimpluð. „Mikið er yndislegt
að hitta ykkur öll. Elf! Mikið er
unaðslegt aö hitta þig, elskan. Og
Gussie! Gussie, þú lítur dásam-
lega út. Og brjálæðislega smart.
Halló, Millicent. Eddie! — Það
eru mörg ár síðan við hittum þig
síðast! Æ, jæja, mánuðir þá, en
r
JVuiV-^
JVIates
Iii*iiii_»iiu_> iashion
to a iinilonn world
" *
Nauðsynlegir þeim sem vinna við
mikið fótaálag, t.d. á sjúkrahúsum
og í verslunum

Innlegg sem fellur sérstaklega
vel að.
Sjúkraskór
fást
nú í
litum
Skinnið innan í skónum
dregur úr raka.
Ekta mokkasíur.
/
Fyrsta flokks leður.
Sérstaklega mjúkir sólar sem
draga úr álagi á fótum við vinnu.
Handsaumaðar
mokkasíur.
V,
Ibmediahf.
BORGARTÚN 20
SÍMI27S11
SENDUMI
PÓSTKRÖFU