Vikan - 05.01.1984, Blaðsíða 46

FRAMHALDSSAGA
þaö virðast vera ár, og eru þaö
ekki indælir gullhamrar?”
Lorraine virtist aldrei breytast,
hugsaöi Dany, horfði á móöur sína
með ástúölegu dálæti. Hún var
ekki fögur á sama hátt og Amalfi
Gordon, en henni tókst engu aö
síður að virðast fögur og það dugði
ekki síður vel. Hluti af aðdráttar-
afli hennar, hugsaði dóttir hennar
ástríöulaust, var eflaust hvað hún
var lítil og þessi algjörlega vill-
andi viðkvæmnisvipur. Það kom
jafnvel lágvöxnum mönnum til aö
finnast þeir stórir og sterkir og
verndandi.
Lorraine var í hvítum lérefts-
kjól og meö perlufesti og hún leit
ekki út fyrir að vera móðir neins
— eða, ef því var að skipta, eigin-
kona kraftalega, háróma, skeggj-
aöa mannsins í saltflekkuðu fiski-
mannsbuxunum og upplitaða bláa
baðmullarbolnum. Hann virtist
heldur stærri en eðlilegt var og
var auöþekkjanlegur fyrir alla
blaðalesendur í hvaöa landi
heims sem vera skyldi sem Tyson
Frost, höfundur Last Service for
Lloyd, Clothe Them All in Green
0, The Sacred Swine og að
minnsta kosti sex annarra skáld-
sagna sem höfðu verið kvikmynd-
aðar, sjónvarpaö, skilgreindar, á
þær ráöist, eftir þeim hermt, vald-
ar af bókaklúbbum og bókmennta-
félögum og seldar í milljónaupp-
lagi.
Lash sagði stuttaralega:
„Einkaritari minn, Ada Kitchell;
frú Frost,” og Dany, sem heilsaði
móður sinni hæversklega með
handabandi, varð skyndilega
gagntekin af móðursjúkri löngun
til að skella hástöfum upp úr.
Lorraine hafði ekki haggast en
smágert andlit hennar hafði
fölnað svolítið og blá augun þanist
út af angri. Hún sagði dauflega:
„Gleðurmig. . . ,”Ogsvohvíslaði
hún miður sín: „Ástin — af hverju
rautt? Og þessi andstyggilegi
toppur!”
Stór, sinaber hönd Tysons skall
niöur á herðablöð Dany með
þunga sem hún kiknaði undan:
„Jæja, ungfrú Kitchell — gleöur
mig aö hitta þig. Ykkur Bates
stendur kannski á sama þó þið
farið í pallbílnum með farangr-
inum. Nei, Lorrie! Það er best að
þú farir með Elf og Eddie og
Nigel. Sælinú, Eddie. Skoppar til
baka eins og gúmmítékki? Hvarfl-
aði ekki að mér að við myndum
hitta þig aftur hérna megin eftir
að þú náðir þér í sandflugusótt eða
hvað það nú var sem þú fékkst
síðast þegar þú varst hérna. Nei,
skollinn hafi það — það var blóð-
kreppusótt, var það ekki? Gussie,
ég fer með þér og Lash. Áfram
meö ykkur, inn í bílana. ’ ’
Hann opnaði bíldyrnar og rak
allt í einu augun í Seyyid Omar-
bin-Sultan. „Halló, gamli úlfur.
Vissi ekki aö þú kæmir aftur svona
fljótt. Hvernig var næturlíf
Nairobi?”
Hann greip um handlegginn á
Seyyid Omar og sagði: „Gussie,
þetta er vinur minn. Ég vil endi-
lega að þú hittir Seyyid. — Nú,
hafiö þið hist! Gott. Jæja, komiö
ykkur þá í bílana. Viö viljum ekki
hanga héríallandag.”
Gussie settist inn, Lash fylgdi á
eftir. „Komdu og heimsæktu
okkur um leið og þú getur,”
drundi Tyson þegar Seyyid Omar
gekk af stað í áttina að stórum
hvítum bíl með skráningarplötu
frá Zanzibar. „Hver í andskot-
anum ert þú?” Hann starði illilega
á Larry Dowling, sem tók ofan og
brosti vingjarnlega.
„Bara samferðamaður —
stranglega ópólitískt séö,” sagði
hr. Dowling. „Satt best að segja
kom ég hingað í þeirri von að hitta
þig, hr. Frost. Ef ég mætti líta ein-
hvern tíma inn. ...”
„Sem hvað? Sem lesandi minn
eða fjölmiðlamaður?”
„Hvort tveggja,” svaraði hr.
Dowling strax.
„Þá skal ég segja þér tíðindin
undir eins,” þrumaði Tyson, „að
ég fyrirlít lesendur mína af öllu
hjarta og ég tala aldrei við fjöl-
miðlamenn. Vertu sæll.”
Hann stakk sér inn í bílinn,
skellti á eftir sér og ók burt í ryk-
skýi, eltur af konu sinni í næsta bíl
og Dany, Millicent og farangrin-
um í pallbílnum. Larry Dowling,
sem var ekki óvanur svonalöguðu,
brosti stuttu, glaðværu brosi til
Dany, yppti öxlum meö
heimspekilegri ró og veifaði leigu-
bíl.
Við öll önnur tækifæri og undir
öðrum kringumstæðum hefði
Dany heillast af Zanzibar við
fyrstu sýn og þótt hún spennandi.
En nú, þegar hún var loks komin,
fann hún síður fyrir létti en fyrir
ofboðslegri þreytu. Hún hafði, eins
og Lash hefði oröað það, klofið
þetta. En það virtist ekki skipta
máli.
Pallbíllinn, hátt hlaðinn af
ferðatöskum af ýmsum gerðum
og með brosandi Afríkumann í
smekklegum, hvítum einkennis-
búningi og með rauðan fez við
stýriö, þaut með þau eftir hvítum,
skuggaflekkuðum vegum, vörð-
uðum trjám eða pálmum, framhjá
pastellitum húsum og hafi sem
stöku sinnum sást bregða fyrir,
glitrandi bláu eins og brotnum
safírsteini.
Híbiskus, óleander, bignóníur og
villikaffi prýddi vegkantana og
skærlitar flækjur vafningsviöar
flæddu yfir garðveggi með
íburðarmikilli litadýrð. Og svo
voru þau komin í bæinn og þræddu
sér leið löturhægt eftir götum sem
voru svo mjóar aö fólkið sem bjó
gegnt hvert öðru viö þær hlaut að
geta tekist í hendur út um efri
gluggana. Há, hvítkölkuð hús, svo
há að göturnar voru eins og djúp
gil og sprungur. Heitir hvítir
veggir, heitir svartir skuggar og
hvítklæddir, svartleitir menn.
Risastórar, íburðarmiklar hurðir,
prýddar stórkostlegum útskuröi
og stórum málmbroddum. Angan
Sigurdar Hákonarsonai’
láttu nú loksins verða af því
skelltu þér í dans með nýju ári
kennum alla almenna dansa
cþvingað og hressilegt andrúmsloft
innritun og allar nánari upplýsingar
daglega frá kl. 10-19
Q46776
46 Vikan 1. tbl.