Vikan - 07.06.1984, Side 8

Verkamenn.
Á veitingastað i Jasothon.
vinnubrögð í tengslum við skógar-
högg og tekur skólinn fimm ár.
Alls munu vera um 12.000
starfandi fílar víðsvegar um land-
ið en sums staðar eru þeir haföir
sem hver önnur gæludýr.
Við héldum enn norðar og ofar í
landið. Þá komum við í bæ sem
heitir Chiangrai. Þar settumst viö
að í gistiheimili einu sem var ein-
kennilegt að því leytinu til að
matsalan, en matur er víöast hvar
seldur í thailenskum gistiheimil-
um, var á flotpramma á dálítilli
tjörn og út á hann var gengið eftir
brú. Það var sólskyggni yfir
prammanum og þarna gat maöur
pantað ýmsa rétti, til dæmis fisk
þann sem synti um í torfum í
tjörninni og var þá háfaður upp á
pönnuna eftir þörfum. Töldum við
að þetta mundi vera vatnakarfi.
Miðaldra hjón ráku gistiheimilið
og sat konan yfirleitt úti á
pramma og tók við pöntunum og
kallaði þær síðan inn í eldhús í
landi. Svo setti hún aftur á sig
gleraugun og hélt áfram að sauma
saman gervitúlípana. Maður
hennar var í garðinum framan við
húsið í sólinni með háriö tekið aft-
ur í tagl og vann við bátasmíöar,
þaö voru langir mjóbátar, einna
líkastir kanóum. Ekki hefur hann
þó ætlað að sigla á tjörninni því
hún var ekki stór, það var þá frek-
ar á ánni sem rennur í gegnum
bæinn, Gok-ánni. Þar er töluverö
bátaumferð. Það var möguleiki að
leigja sér bát og sigla upp með
ánni í svolítið þorp og varð maður
þá að hafa með sér vopnaöan vörð
því það var líka möguleiki að fá
skot í hnakkann frá leyniskyttu í
skóginum. Á þessu svæði er allt
vaðandi í skæruliðum og
kommúnistum og ótíndum glæpa-
mönnum og hafa satt aö segja
margir ferðamenn látið lífið
þarna þótt ekki fari það hátt...
I Chiangrai kynntumst við
thailenskri fjölskyldu og fengum
þar nokkra innsýn í daglegt líf
landsmanna. Fjölskylda þessi rak
matsölustað og hafði sérhæft sig í
að steikja banana. Við gistum á
heimili hennar, lágum á gólfdýn-
um undir moskítónetum og átum
með henni. Matarhættir eru þarna
aðrir en maður á að venjast: fjöl-
skyldan sést á bert trégólfið, í
miðju er stór skál full af hrísgrjón-
um og allt um kring litlar skálar
meö grænmeti, kjöti og kryddi, og
notar hver sína guðsgaffla við át-
ið. Við fórum einu sinni með vina-
IIIÍi’É
n;
wM
Fjölskylda í Buriram.
fólki okkar á aðalsamkomustað-
inn í bænum þar sem djúkboxið
gelti í horni og menn sýndu sig og
sáu aöra. Við sögðum deili á okkur
og okkar eyju og gekk það svo
langt að við vorum teknir aö
syngja Krummi krunkar úti fyrir
mannskapinn, vita laglausir báðir
tveir!
Ekki létum við staðar numið í
Chiangrai en héldum eins langt í
norður og mögulegt er, í landa-
mæraþorpiö Maesai. Breið gata
sker þorpið en fyrir enda hennar
er mjó brú yfir á, það er brúin til
Burma. Þar er líf og fjör allan
daginn og mikil umferð gangandi
fólks. Mest ber á sveitamönnum í
kaupstaðarferð, einkum akhafólki
sem klæðist heimaofnum fötum og
bera konur mikiö höfuðskraut úr
silfri. Það selur varning sinn á
markaðnum og snýr við meö hala-
rófu af hundum á eftir sér því þeir
eru eftirsótt sláturdýr meöal
akhamanna.
Viö brúarsporöinn Thailands-
megin var veitingastaður þang-
aö sem viö vöndum komur
okkar. Staðurinn var alveg niðri
við ána og náöi trépallur út yfir
hana. Þarna gat maður setið í
skugga og virt yfir sér Maesaiána
sem rennur til austurs um skógi
vaxið fjalllendi og sameinast að
lokum Mekhongfljóti. Með brún
trépallsins var handrið þar sem
hægt var að fylgjast með enda-
lausum röðum maura sem runnu
fram og aftur og liti maður yfir
handriöiö sá maður ána renna
lygna og óraunverulega, straum-
ur hennar var stöðugur og jafn
allan daginn, alla daga. Hún kom
hvít fýrir bugðu, fyiii- skógi vaxinn
tanga, og fylgdi maður einum fleti
árinnar með augunum á straum-
hraða, nær og nær, sá maður að
hún varð smám saman brún á lit-
inn og myndaði hringmunstur,
eins og loftbólur sem komu djúpt
að neðan og sprungu á yfirborð-
inu. Og fylgdi maöur þessum fleti
áfram, undir brúna sem tengdi
saman tvö lönd og þar sem allt
iðaði af lífi og þaðan sem köll
bárust, og fylgdu augun þessum
fleti neðar, á straumhraða, þar
sem áin rann milli skógi vaxinna
bakka og börn voru að busla í ánni
Burmamegin, undir stóru tré, þá
sá maður að smátt og smátt
hvítnaði hún aftur og strauk sér
upp við dökkbrún timburhús í
fjarska og sveigði svo, hvarf úr
sjónmáli...
Húsgagnasalinn styttir sér stundir.
8 Vikan 23. tbl.