Vikan - 07.06.1984, Síða 43

„Longyearbær tilkynnir skýja-
bakka í 200 feta hæð. Flugstjórinn
spyr hvort það sé í lagi.”
„Það er ágætt,” svaraði Peter-
son. Hann ætlaöi ekki að hætta við
núna. Þeir fundu hæöarbreyt-
inguna þegar flugstjórinn hægði á
sér. Það small í eyrum þeirra
þegar þrýstingurinn minnkaði.
Þeir sáu ekki annað en ský út um
gluggana. Það heyrðist nístandi
kvein þegar flugstjórinn lækkaði
flapsana og hnykkur fannst þegar
lendingarbúnaöurinn fór niöur.
í enda flugvélarinnar, á milli
salernanna, voru dyr. Liöþjálfinn
opnaði þær inn, svo keilulaga hólf
kom í ljós. Hann fálmaöi eftir
hægri hliöinni, opnaði öryggisloku
og tók í handfang. Gólfið fyrir
framan hann tók aö síga, ískalt
loft næddi inn meö miklum gný og
vélarhvinurinn varð ærandi. Pet-
erson dró augnhlífarnar fyrir
augun, sá ekki mikið lengra en lið-
þjálfann. Þegar falin þrepin sigu nið-
ur tók öll vélin að titra. Pappírs-
sneplar þyrluðust um klefann, flug-
freyjumar húktu í sætum sínum
fremst í vélinni og festu sætisólamar
kviönar.
Liöþjálfinn stóö með símtólið
viö eyrað, lyfti svo hægri hendi og
rétti upp tvo fingur, merkiö fyrir
„viðbúinn”.
Peterson skakklappaðist fram
og stillti sér upp við gapandi stiga-
opið, liðþjálfinn þrýsti sér til hliöar
svo hann kæmist framhjá.
„Af stað! ” Hrópið heyröist ekki
en Peterson sá fingurinn sem
réttur var á loft og hraðaöi sér
áfram.
Hann reyndi aö hlaupa niður
þrepin, lenti í vindhviðunni og valt
út í tómið, snerist þar sem hann
féll. Andartak vissi hann ekkert
hvað var á seyði, vafinn í ský, svo
hagræddi hann sér ósjálfrátt í
rétta stöðu, með útrétta hand-
leggi, hálfbogna handleggi, eins
og hann sæti á hækjum sér í
lófunum. Vindstyrkurinn jókst.
Hann náði fastri stöðu, höfuðið
svolítiö niöur á við, gat stjórnaö
„fluginu” með svolítilli hreyfingu
framhandleggjanna. Hann sá
skýrt á hæðarmælinn: 3200, 3000,
2800, brátt myndi hann breytast
með 10.000 feta hraða á sekúndu.
Fjórum sekúndum síöar togaði
hann í krómhandfangið, festingin
rykkti í axlir hans, hann hnykktist
fram og horföi upp. Fyrir ofan
hann breiddi dökkt efniö úr sér
eins og æðardúnssæng í þokunni.
Þessi háþróaða fallhlíf var fremur
hönnuð sem uppblásinn vængur en
tjaldhiminn. Á hæðarmælinum
stóö 1900. Nú féll hann ekki nema
16 fet á sekúndu. Hann gat greint
drunurnar í DC-9 vélinni sem f jar-
lægðist hann, en hann sá ekkert.
Hann kippti lausum krókunum
sem héldu hólkinum föstum. Hann
féll frá og hékk fyrir neðan hann.
Þetta, áttaði hann sig á með
óttakipp, var það síðasta sem
hann gat gert, að því undanskildu
að sleppa hólkinum alveg lausum
ef hann var yfir vatni. Hann
einbeitti sér að því aö stjórna
fallhlífinni, reyndi að koma lóðrétt
niður fremur en fara áfram.
Stýranleg fallhlíf á borð viö þessa
gat farið ákaflega hratt. Ef hefði
verið heiðskírt hefði hann getaö
stýrt sér þangaö sem hann vildi
lenda. En skýið var þykkt sem
þoka. Eini kosturinn sem hann
hafði var að treysta flugstjórn
flugmannsins á DC-9-vélinni.
Rakadropar tóku aö frjósa á
andliti hans. Hann rýndi niður,
gáöi oft á hæðarmælinn.
í 250 feta hæð tættist hvítur
ógreinanleikinn í skýjatraf sem
brátt skildist sundur og eyöileg
snjóbreiöa kom í ljós fyrir neöan.
Honum gafst rétt aðeins tími til að
skima í kringum sig og svo þeytt-
ist jörðin á móti honum. Hann tog-
aði í böndin, sneri hlífinni upp í
vindinn, beygði hnén og lenti
mjúklega, valt ekki einu sinni um
koll.
Fallhlífin, sem gusturinn rykkti
í, kippti í hann. Hann dró inn bönd-
in, felldi hana, vöðlaði henni
saman, dró fram skammbyssuna
og leit í kringum sig. Það var
enginn sjáanlegur. Hann skoðaði
áttavitann vandlega. 1 austri
hvarf hjarnhlíðin upp í skýin, var
kannski tvær mílur frá. Hafiö
hlaut að vera í svipaðri fjarlægð í
hina áttina. Það var leiöin sem
hann þurfti að fara á fundinn á
Gulu-strönd þar sem Mydland
beið.
Hann dró hólkinn til sín með
kaðlinum, tók upp úr honum og
bjó sig undir stutta gönguna. Svo
gróf hann fallhlífina í næsta skafli
ásamt hólkinum, setti á sig skíðin
og lagði af staö, hvítur pokinn á
baki hans, M-16 riffillinn yfir öxl-
ina. Enn gekk þetta ágætlega,
hugsaði hann. Sveitin hlaut að
hafa heyrt í flugvélinni; þeir
myndu vita að hann var á leiðinni.
NANCY PETERSON neri augun
mjúklega með vísifingrunum eins
og hún gæti þurrkaö burt sand-
kennda þreytu andvökunætur.
Sólin skein skært inn um þunn
gluggatjöldin. Hún hristi sig, leit
síöan útundan sér á ferða-
klukkuna á náttboröinu. Sex-
fimmtíu. Henni leið hræðilega.
Hvernig gat nóttin liðið svona
hægt, í slíkri einsemd, kvalin af
slíkum ótta? Hún skreiddist fram
úr rúminu, smeygði sér í slopp og
gekk berfætt fram í lítiö eldhúsið
til að sækja ávaxtasafa í ís-
skápinn. Feröaútvarp stóð á
eldhúsbekknum. Hún kveikti á
því, hávær og holhljóma dægur-
tónlist og hún flýtti sér aö lækka.
Laginu lauk og mjúk og björt rödd
gall við, lífgaði einbeitt upp á
morgunverð átta milljón Breta.
„. . . og eftir veðurspá og fréttir
komum við aftur klukkan tiu
mínútur yfir sjö meö tónlist með
JackieEltonFourog. . .”
Stutt veðurspáin sagði fyrir um
fyrirsjáanlega breska „skúri og
sól á köflum” meöan Nancy hitaði
sér kaffi. Svo heyrðist þriðja rödd-
in, heldur alvarlegri á að heyra en
engu að síður staðráðin í kæti.
NU ERU sjö-fréttir miövikudag-
inn 12. júní. Enn eykst spennan viö
Svalbarða og sagt er að skip úr
Atlantshafsflota Bandaríkjanna
standi andspænis rússneska
flotanum á Barentshafi, eftir yfir-
lýsingu Bandaríkjaforseta í gær
þess efnis að uppsetning
varnaðarratsjár Sovétmanna á
Svalbarða sé fullkomlega óþol-
andi fyrir Bandaríkin. Areiöanleg-
ar heimildir í Washington telja að
þetta geti orðiö til þess að eyja-
klasanum verði algjörlega lokað á
hafi, en þær fáu hafnir sem þar
eru veröa innan tíðar íslausar.
I Moskvu birti dagblaðiö
Pravda sterkustu fordæmingu á
aðgerðum Bandaríkjanna sem
þaö hefur nokkru sinni birt. Það
túlkar greinilega afstööu Politburo
þegar það ræöst á storkandi
árásarstöðu Bandaríkjanna og
varar viö að forsetinn megi ekki
búast viö aö Kúbudeilan frá 1962
endurtaki sig, en þá neyddust
Sovétríkin til aö snúa aftur
skipum sem báru eldflaugar til
Kúbu. I þetta sinn er sovéski flot-
inn á heimahafi og Bandaríkin
ættu að draga sig frá Barentshafi
áöur en það verður of seint. Ef
ekki neyöast Sovétríkin til aö
svara fyrir sig.
1 London er ráðgerð enn ein
mikil mótmælaaðgerö gegn stríði
síðdegis í dag þegar þingiö ræðir
endurkvaöningu valinna vara-
manna í herinn, samkvæmt yfir-
lýsingu sem drottningin undirrit-
aði í gær.
I allri Vestur-Evrópu eru mót-
mæli, verkföll og mótmælagöngur
fremst í fyrirsögnum. I Vestur-
Berlín tvístraði lögregla fimmtán
þúsund manna hópi meö vatns-
fallbyssu. . .
Nancy slökkti á tækinu og sat
með eymdarsvip á stólnum. Tom
haföi farið til Svalbarða, það var
hún sannfærð um. Það gekk meira
á en báöir aöilar vildu viðurkenna,
heimsveldin tvö gátu ekki bara
staðið svona í biöstöðu. Þau þurftu
að grípa til aðgerða eða láta í
minni pokann og Tom hlaut að
flækjast þarna inn í. Skollinn hafi
þaö, lítum á fortíð mannsins.
Landgönguiiðið, CIA, Delta-
sveitin. Þaö fór um hana hrollur.
Hvar var hún núna, konan sem
ætlaöi ekki að veröa dæmigerð
hermannskona sem beiö heima?
Hún beiö í leiguíbúð í erlendri
borg! Ö, Drottinn minn, hugsaði
hún, hvað get ég gert? Smám
saman jókst henni skilningur,
eftir því sem kaffið kólnaöi. Það
var ekkert sem hún gat gert, eng-
inn sem hún gat haft samband viö,
að minnsta kosti enginn sem segði
henni neitt og ef hún færi heim,
aftur til Virginia Beach, yrði það
næstum því enn verra. Þar myndi
fólk skilja enn minna af því sem
var á seyði. Auk þess vænti Tom
þess að hún yröi hérna þegar hann
kæmi aftur. Ef hann kæmi aftur.
Hún hélt aftur af tárunum,
snýtti sér á bréfþurrku og ákvað
að vera kyrr. Hún gat hlustaö á
undarlegan hreiminn í útvarpinu
og lesið framandleg bresk blöðin
og beöið. Hún ætlaði líka að reyna
að finna nafn á barniö, nafn sem
Tom myndi geðjast að. Barnið
gæti orðiö þaö eina sem hún ætti
eftir af honum. Þetta var ekki
hugmynd sem hún kærði sig um aö
íhuga. Hún neyddi sig til að fara í
sturtu og klæða sig og fór út til að
leita aö eintaki af Herald Tribune.
EKKERT LAND var sjáanlegt frá
stýrishúsi Noröurljóssins, aðeins
þoka og úfinn grár sjór. Aftur á
móti gat Weston greint ströndina
á ratsjárskerminum. Gul ljóskeil-
an, sem snerist skipulega, lýsti
upp útlínur flóans skammt frá
staönum þar sem Peterson heföi
átt aö lenda fyrir f jórum stundum.
Hún sýndi Kapp Martin-höföann,
þar sem Bellsundsradíó var, og
leiddi í ljós snarbrött fjöllin þar
fyrir handan. I skipsradíóinu, sem
var af svipaöri gerð og í flestum
fiskiskipum, heyröi hann sjálf-
virkt morsmerkið frá Bellsundi,
stafina MT endalaust endur-
tekna. í þessari fjarlægð átti hann
23. tbl. Vikan 43