Vikan - 07.06.1984, Qupperneq 45

af öxlum sér, fleygði honum á
jöröina og settist, staðráðinn í aö
finna á þessu rökrétta lausn.
Heföi oröalagsbreyting veriö
gerö heföi Weston hlotiö aö tiikynna
hana og hann hefði verið látinn
vita, alveg fram á síðustu stundu í
DC-9-vélinni. En hann haföi ekki
fengið nein skilaboð. Gat hafa
veriö tekið fram fyrir hendurnar á
sveitinni? Það var möguleiki sem
hann þurfti að íhuga, ekki síst eftir
atvikiö meö rússneska herskipið.
Aftur á móti átti hann meö réttu
að skokka þennan spöl á hinn
mótsstaðinn og gera ráö fyrir því
aö langbylgjusendingin hefði á
einhvern hátt brugöist. En 11 kíló-
metra ganga tæki hann þrjá
klukkutíma. Hann var þegar
búinn aö ganga klukkustund og
þaö að því er virtist í ranga átt. Ef
orðalagsbreyting heföi borist?
Hvaö myndu þeir bíöa lengi áöur
en þeir sendu menn aö leita aö
honum? Upphafleg fyrirmæli
hans höfðu kveðiö á um eina
klukkustund. Aö því er þeir best
vissu gat hann allt eins legið hér
meö brotinn fót, verið aö senda
neyðarkall og vonað til guös aö
þeir fyndu hann eftir því. Þaö uröu
alltaf vandræöi þegar fjarskiptin
brugðust, eins og þegar sveitin
hans haföi skotiö á aöra frá B-her-
sveit eina nóttina í kringum Hæö
147. Það höfðu ævinlega oröið
vandræöi, yröu þaö ævinlega. Þaö
sem verra var, þeir myndu leita á
röngum staö og stofna sér í hættu
fyrir ekkert.
Eins og til að leggja áherslu á
ótta hans heyrðist hvinur í flugvél
fyrir ofan, ósýnilegri fyrir skýj-
unum.
„Eitt er þó víst,” sagöi hann við
sjálfan sig. ,,Þú veröur aö foröa
þér burt héöan.” I fyrsta sinn frá
því að King aömíráll haföi sam-
þykkt ráðagerð hans velti hann
því fyrir sér hvort þaö heföi ekki
verið einum of sniöugt aö fara
þetta í fallhlíf. Hann og sveitin
gátu eytt hálfum degi viö aö reyna
aö finna hverjir aöra. Hann komst
treglega aö niðurstöðu. Hann varö
aö gæta að hvort breyting hefði
orðiðá.
Hann tók litla PRC-77-tækiö upp
úr bakpokanum, sat á hækjum sér
hjá því, dró upp loftnetiö, stillti
bylgjuna og hlustaði í heyrnar-
tækjunum, ýtti svo snöggvast á
sendihnappinn. Hann heyrði suð-
andi smell. Tækiö var virkt og í
gangi. Hann velti fyrir sér stystu
skilaboðum sem möguleg voru og
sendi þau.
„Indland viskí Charlie. Þetta er
Dixie sex. Spurning Gulur yfir. ”
Það kom löng þögn. Þegar
svarið barst heyrði hann að rödd
Cliffords var hvöss.
„Sex neikvætt Rauöur út.” Það
lék enginn vafi á tilfinningum
manna um borð í Norðurljósi.
Lokaorðiö „út” varö reiðilega
snubbótt og lét skýrt í ljós aö þeir
bjuggust viö radíóþögn.
Peterson lokaöi tækinu og rétti
úr sér. Smith myndi að minnsta
kosti vita þaö núna að hann var á
leiðinni. Hann lagði af staö, feginn
aö vera á leið til fjalls og þoku. A
fjöllunum yröu skaflar, slútandi
klettar, langir skuggar frá lágri
sól, en hérna niöri var aftur á móti
ekkert skjól.
Þegar hann var kominn inn í
landið setti hann aftur á sig skíðin
þó aö snjórinn væri þunnur og
klumpóttur eins og blautur sykur.
Skíðin voru fest viö stígvélin hans
með málmklemmu yfir tána og
bandi um hælinn, þekkt sem
Kandahar-binding. Stígvélin sjálf
voru „skíðagönguklossar”, fengin
hjá bresku árásarsveitunum.
Hann var meö norskan taladd eða
klæðishlíf yfir þeim til aö svitinn
af honum frysi ekki við leðrið. Eitt
haföi hann lært fyrir mörgum
árum um vetrarstríð og þaö var að
útbúnaður annarra þjóða var
stundum betri en manns eigin.
Það eina sem honum haföi ekki
tekist að verða sér úti um voru
ósjálfráðir yfirburöir Norðmanna
viö slæmar aöstæöur, hæfni
manna sem áttu mæöur sem fyrst
festu á þá skíöi þriggja eöa fjög-
urra ára gamla. Engu að síöur
sveiflaði hann sér ákveðinn yfir
klepraðan snjóinn, þrýsti á hvort
skíðið á eftir ööru til aö renna eina
eða tvær stikur áfram á hinu.
Ahorfandi hefði taliö þetta klaufa-
lega eftirhermu af langrenn-
göngulagi en með 90 punda þunga
á bakinu gat hann ekki gert betur.
Hann stansaði reglulega, gáöi á
áttavitann sinn og kortið. Eftir
nærri því klukkustund varð hæöin
upp á fjallshrygginn dauft greinan-
leg undir lágum skýjum. Nokkur
hundruð metrum lengra sá hann
nokkuö sem kom honum til að
stansa og láta þegar fallast til
jarðar, komst enn einu sinni aö því
að þó aö bindingarnar geröu kleift
að skjóta skíöunum út á hlið var
þaö engu aö síöur óþægilegt.
Vissulega, hugsaði hann, þeir
gera þetta í skíða- og skotkeppni,
en ekki með allan þennan andskot-
ans útbúnaö. Hann lá másandi
eftir áreynsluna, fálmaði eftir
sjónaukanum og horfði varkár
yfir hjarnið. Þaö var hreyfing
framundan, hópur af dökkum
verum, hálfföldum í mistrinu.
Nokkrar langar mínútur liöu,
svo skellti hann allt í einu upp úr
þegar verurnar urðu greinilegri:
Þetta voru vinir, aö minnsta kosti
var þaðhugsanlegt.
Hreindýrin færðust hægt nær,
stefndu í noröur á leið hans, voru
eflaust að leita aö auöu beitilandi
skammt frá ströndinni. Peterson
tók eftii1 því að dýrin voru smávax-
in, gráhvít aö lit, meö dökk horn
og stutta fætur. I kringum augu
þeirra voru hringir meö nærri því
svörtu hári, rétt eins og þau þjáð-
ust af ofboðslegum timburmönn-
um. Spaugileg, en komu kannski
aö góðu gagni. Hann vissi að þau
voru tíu þúsund á Svalbaröa og að
Nordenskioldland, þar sem
árásarsveitin þurfti aö fara um,
var einn helsti aðseturstaður
þeirra.
Hann haföi kenningu um hrein-
dýrin sem eftir var að reyna. Lík-
amsþungi þeirra gat ekki verið
ýkja frábrugðinn mannsþunga,
þykkur feldurinn héldi hita ámóta
og heimskautaflíkur. Meö öörum
orðum, ef skoöaðar voru infra-
rauðar ljósmyndir til að finna
hitauppsprettur gat verið aö
hreindýr á Svalbaröa væru ekki
greinanleg frá mönnum. Þannig
aö þaö var hugsanlegt aö rúss-
neskur ljósmyndatúlkur, sem var
aö greina afurðir véla sem flogiö
var hátt fyrir ofan skýin, heföi
nokkur þúsund litla bletti að
villast á og þeim sem hópurinn
myndaöi. Hugsanlegt. Hug-
myndin hafði hvarflaö of seint aö
honum til aö fá staðfestingu á
henni.
Um leiö og hreindýrin voru
komin framhjá skreiddist hann
aftur á fætur og hélt áfram. Eftir
klukkustund til viðbótar, þegar
hann var farið aö verkja í axlirnar
þrátt fyrir Ukamsburöi, kom
vatniö í Bellsundi í ljós. Hann
staðnæmdist og leit í kringum sig.
Endalaust skýiö var núna glöggt
markaö yfir landslaginu og þok-
unni fyrir neöan það haföi létt,
þannig aö þó fjöllin væru hulin var
hin ströndin sjáanleg sem lárétt
strik.
Feröin þaðan var venjuleg.
Hann hélt áfram þar til hann var
stöðvaður. Hann hélt sínu striki
þangaö til hvítklædd vera reis upp
aftan viö snjóhrúgu tæpa 50 metra
fyrir framan hann, með vélbyssu,
dökkan skugga í höndunum,
andlitiö í skugga af hvítri hett-
unni.
„Noröur,” sagöi vörðurinn
ákaflega lágt.
„Stjarna.”
Vöröurinn benti honum aö koma
framar, heilsaði svo aö
hermannasiö þegar hann bar
kennsl á Peterson.
„Feginn að sjá þig, herra.”
Þetta var Millar, breski sveitar-
foringinn sem gegndi síöustu
skyldum sinum sem skipuleggj-
andi strandhópsins. „Smith kaf-
teinn er tveim kílómetrum nær
fjallinu, herra. Það var að veröa
nokkuð opið hérna niðri, svona
þegar þokunni létti og allt þaö.”
Hann neri vettlingaklæddum
höndum ákaft saman. „Lika
drullukalt aö sitja eins og andskot-
ans eskimói án þess aö hafa snjó-
hús.”
Peterson brosti, mundi hvaö
Millar átti hægt meö að tjá sig.
„Er allt í lagi meö alla?” spuröi
hann.
Millar kinkaöi kolli. „Ekkert
mál, herra.”
„Við skulum þá skella okkur í
’ann.”
Millar vísaöi veginn, fór eftir
slóðinni sem hópurinn hafði skiliö
eftir, skíðaði með rólegu öryggi
sem minnti Peterson aftur á aö
fjallasveitarforingjarnir væru um
þaö bil jafningjar færustu Norð-
manna í snjónum. Þaö þurfti að
gera erfiöar tilfæringar til aö jafn-
vægi kæmist á með vendilega öldu
stolti og áreiti hans eigin manna
og þörfinni á aö nýta sem best alla
sérhæfni sem völ var á. Hann velti
því fyrir sér nákvæmlega hvernig
Howard Smith haföi hugsað sér að
koma þessum hópi saman.
Nálin í hæðarmæli Petersons
nuddaöist í 200 fetum og slóðin var
orðin aö síldarbeinamynstri upp
hlíðina þegar þeir komu aö bæki-
stöðvunum. Smith hafði notað
tjalddúkana eins og venjulega, sjö
samanhneppta og studda af skiða-
stöfum, til aö gera lág skýli, vel
aöskilin og umkringd af snjó-
veggjum. Yfir þá var breitt hvítt
net til aö fela þá. Það myndi vissu-
lega ekki villa um á loftmynd, en
tjöldin höföu verið reist í þokuhjúp
og rétt uppi viö fjallið. Aö því
undanskildu aö grafa holur í snjó-
inn haföi Smith gert þaö sem best
mátti viö þessar aöstæður.
„Gott að sjá ykkur,” sagöi
Peterson og skreiö undir tjalddúk-
inn í eitt skýliö. Mydland sat þar á
hækjum sér og Burckhardt, loft-
skeytamaðurinn, húkti viö að
23. tbl. Vikan 45