Vikan - 05.07.1984, Blaðsíða 19

ANDREW varð ástfanginn af
konunni sinni eftir sjö ára hjóna-
band. Þau Poppy höfðu alltaf átt
heima í háskólabænum og eftir að
þau giftust héldu þau áfram að
búa þar.
Andrew elskaði Poppy fyrir
kímnigáfu hennar, skarpskyggni
og það hvað þau áttu vel saman.
Fjölskyldurnar voru eins og ein
manneskja. Á heimili þeirra komu
unglingar frá báðum ættum.
Andrew horfði á har.a ljóma
meðal yngri bræðra þeirra og
systra og fann til einhverra yfir-
burða.
Þau voru fyrst og fremst vinir.
Það var ekki til þaö mál sem þau
gátu ekki rætt.
Andrew sendi henni blóm á sjö
ára brúðkaupsdaginn eins og
venjulega. Poppy var með
flensuna svo að hann sendi henni
fyndið kort og skrifaði á það: „Ég
vona að þú jafnir þig bráðum eftir
þessi sjöár.”
„Það verður allt í lagi með
mig,” sagði hún þegar hún
þakkaði honum fyrir. „Um leið og
þessi óþverra kláði hættir í hálsi
og nefi.”
Daginn eftir sá hann hana fara
um hádegisleytið inn á vínbar
Emperors með ungum manni sem
minnti á hann sjálfan sem
stúdent.
Hann kom auga á hana yfir
götuna og rétti fyrst upp höndina í
kveðjuskyni en sá svo félaga
hennar sem tók undir handlegg
hennar og leiddi hana inn. Gatan
var líka svo breið að það var ólík-
legt að hún hefði séö hann og
hreinasta tilviljun að hann sá
hana.
En hún leit svo áköf á þennan
hlæjandi unga mann við hlið sér
og sá greinilega ekkert nema
hann.
Þá kom þetta yfir hann. Hann
svimaöi, hann varð ringlaður,
hann langaði til að berja í næsta
vegg. Hann stóð í miðjum bænum
og horfði á þann stað sem hann
vissi aö hann gat síst af öllu farið
á núna og ímyndaði sér þau horfa
ástaraugum hvort á annað.
Poppy, Poppy, égáþig.
Andrew stóð þama gapandi og
afbrýðisemin heltók hann — en
hún er einhver banvænasti sjúk-
dómur sem nokkur maður getur
fengið.
Það hefði átt að vera svo auðvelt
að minnast kæruleysislega á það
viö Poppy um kvöldið að hann
hefði séð hana. En nú kom hann
engu orði upp því að hann var svo
hræddur um aö sýna eigin veik-
leika.
„Þú ert svo þögull,” sagði
Poppy þegar hann horfði fýlulega
á hana við matborðið.
Hann horfði á fína dúninn á
handleggjum hennar, á langa
finguma sem hún teygði til hans.
Hann neitaði aö taka í hönd
hennar. Þessir fingur höfðu
strokið um vanga annars manns,
snert líkama hans.
Svona hélt það áfram. Andrew
kyssti á kollinn á henni á
morgnana eins og hann var vanur
og langaði til að bíta í hársvörðinn
á henni. Hann sat skjálfandi í
bílnum og starði að húsinu og sá
hana í anda stökkva að símanum
um leið og hann heyrði ekki lengur
til hennar.
Þau hættu að tala saman. Fyrst
skildi Poppy ekkert í hvað hann
var fámæltur en svo hætti hún
smám saman að spyrja hvort illa
gengi í vinnunni eða hvort hann
væri veikur.
Andrew var einangraður af
grunsemdum sínum og sá hana
því í öðru ljósi en áður. Hún stóð
ekki lengur með honum, hún hafði
alltaf verið svikul og nú brugðist
alveg. Poppy var ekki sá einka-
vinur sem hann hafði talið. Hún
var satt að segja ástmey annars
manns.
„Hvers vegna horfirðu svona
undarlega á mig, Andrew?”
spurði hún þar sem hún sat með
bók við arininn.
Ég er að horfa á bleika og gullna
skuggana falla á hné þín, ég er að
sjá móta fyrir lærum þínum í
fyrsta skipti, ég er gagntekinn af
þér, Poppy, og ég hef aldrei skilið
hvað það meinti fyrr en nú.
„Ég var að horfa á gráu hárin
þín,” sagði hann viljandi illgirnis-
lega.
Poppy skellihló. „Við gránum
snemma í fjölskyldunni,” sagði
hún og hnykkti til fallegum lokk-
unum svo að skein í hvítan svana-
hálsinn. „Það er betra en að verða
sköllóttur eins og þú.” Hún laut
fram eins og til að horfa betur á
hárið sem farið var að þynnast
ögn.
Andrew hneykslaðist. Henni
fannst hann viðbjóðslegur. Hann
var feitlaginn, hrukkóttur,
sköllóttur.
Hann velti því fyrir sér hvað í
henni hefði laðað svo ungan mann
að sér. Hann haföi aldrei hugsaö
um Poppy sem aðlaðandi á þann
hátt. Nú sá hann alltof vel að hún
var ein af þessum sjaldgæfu
konum sem bæði eru fallegar og
gáfaðar. Hún gat farið með ljóð
utan að, talað um tölvur viö
yngsta bróður sinn, haldiö uppi
samræðum á frönsku eða þýsku.
Hún vissi líka allt um pípulagnir
og raflagnir gamla hússins þeirra
og gat búið til betri mat en nokkur
sem hann þekkti. Hún bar af
öðrum eins og gull af eiri.
Eftir að Andrew fór að fylgjast
svona laumulega með henni —
eins og hún væri kona annars
manns og hann mætti ekki glápa á
hana — sá hann aö henni hafði
farið fram þessi ár sem þau höfðu
veriö gift.
Andlitsdrættimir voru fastmót-
aðri og hún var ögn kinnfiska-
sogin. Augun voru jafnljómandi
blá og áður en augnaráðið annaö.
Hann minntist þess nú hvað hún
hafði verið opinská og sagt allt
sem henni datt í hug. Með
tímanum hafði hún lært að velja
hvað átti aö segja og yfir hverju
að þegja. Það sem einu sinni hafði
verið opin bók var nú lokuð.
Hann var sífellt að rifja upp eitt-
hvað sem hún hafði sagt undan-
farna mánuði. Hluti sem hann
hafði hlegið að án þess að vera
viss — eða halda að hann þyrfti að
vera viss — um það sem hún
meinti.
„Menn veröa að gæta tak-
markana þegar þeir segja sann-
leikann,” sagði hún einu sinni í
fjölskylduboði.
Luke bróðir hennar hafði velst
um af hlátri. „Það er ekki heiðar-
leikinn eöa sannleikurinn sem
máli skiptir lengur,” sagði Luke
og glennti sig.
Andrew skildi ekki að þetta átti
að vera fyndni fyrr en Luke fór að
hlæja. Hann vissi ekki hvemig
Poppy fór að halda slíku sam-
bandi við næstu kynslóð á eftir
þeim. Hún var sjálfsagt ung í
anda.
Nú bergmáluðu álíka athuga-
semdir í huga hans sem þegar var
haldinn grunsemdum og afbrýði-
semi. Hvað hafði hún logið lengi
að honum? Höfðu þeir verið fleiri?
Var hún svo vergjörn að hann gæti
aldrei fullnægt henni?
Andrew sökkti sér svo niður í
þessar efasemdir sínar, hugar-
kvalir, sorg og reiði að hann sá
ekki, að Poppy fylgdist grannt
meöhonum.
HÚN þoldi ekki nema mánuð af
þessari fýlu hans. Hún beið
þangað til aö þau voru háttuð eitt
kvöldið og teygði sig eftir hendi
hans í myrkrinu. „Þú verður að
segja mér hvað er að, Andrew,”
sagði hún.
Hann sagði henni með eftirtöl-
um að hann heföi séð hana þennan
dag og liðið helvítiskvalir eftir
það.
„0, Andrew, elsku heimski
Andrew!” Hún faðmaöi hann að
sér og kyssti hann allan í framan.
„Þetta var vinur Lukes sem
gengur í sama háskóla og hann.
Hann kom til aö sækja bók og fór
með mér til að hitta Luke í mat.
Þú veist aö við borðum stundum
hádegismat saman. En hlægilegt
að vera með svona fýlu og afbrýði-
semi út af mér. En auðvitað tek ég
þetta sem gullhamra.”
Það borgaði sig að hafa liðið
allar þessar helvítiskvalir við
léttinn yfir að draugurinn var
kveðinn niður.
„Skelfingar fífl,” sagði Andrew.
„Já, ég hagaði mér eins og asni.”
Hann myndi aldrei líta aftur af
Poppy því aö nú hafði hann loksins
komiðaugaáhana.
Poppy fann krypplaðan miða í
vasa sínum þegar hún gekk eftir
götunni um morguninn. Hún tók
hann upp og slétti úr honum og sá
að þetta var vélritað blað sem
einhver haföi stungiö í flýti í vasa
hennar svo að hún fyndi það
seinna. Henni var játuð ódauðleg
rómantísk ást á gamaldags hátt.
Það virtist mjög ósennilegt að
þetta væri frá Andrew, en samt
var þetta ekki líkt bréfum
elskhuga hennar. Hún yrði að
segja honum að vera gætnari ef
það væri frá honum. Það yrði
óþægilegt ef það reyndist samt
vera frá Andrew.
27. tbl. Vikan 19