Vikan - 05.07.1984, Blaðsíða 39

Þaö er alltaf jafnyndislegt að fá
peninga, sérlega þó þegar ekki er
von á því. Þegar ég í vor fékk
óvænt peninga frá Islandi fannst
mér ekki koma til greina að eyða
þeim í neitt skynsamlegt eins og
mat eða húsaskjól. Nei, þeir
skyldu sko fara í eitthvað sér-
stakt. Og þegar vinkona mín stakk
upp á því að við færum til Barce-
lona var ákvöröunin tekin.
Páskarnir voru fyrsta dagsetn-
ingin. Þá ku vera indælt þar suður
frá, mikil hátíðahöld og margt að
sjá. Danskar ferðaskrifstofur
voru hins vegar ekkert á því að
flytja okkur um páska, sögðust
ekki vera byrjaðar með ferðir svo
snemma, enginn vildi fara til
Spánar áður en færi að hlýna.
Eftir stóðu bara venjulegir flug-
og lestarmiðar sem kostuðu meira
en alla peningana sem ég hafði
fengið frá Islandi og þá átti eftir
að borga fyrir gistingu og mat.
Eftir langa leit fundum viö afar
ódýra ferð fyrst í maí, ferð með
hóteli og morgunmat fyrir aðeins
700 danskar krónur. Eftir því sem
ég hef síðast heyrt um gengi ís-
lenskrar krónu munu það vera
2100 íslenskar kr. Við pöntuðum
ferðina og fórum að hlakka til.
Rétt fyrir páska kom hins vegar
óvænt upp á. Vinkonu minni
bauðst ferö með annarri rútu um
páskana. Hún sló til þó ekki væri
pláss fyrir mig. Ég var mjög
róleg, vissi sem var að ég myndi
örugglega finna einhvern
ferðafélaga, fyrr eöa seinna.
Leitin fór fram í mikilli ró. Ég
spurði alla sem ég þekkti og þeir
alla aðra. Ekkert gekk. Ég var
farin aö halda að ég yrði að gefast
upp.
Daginn áður en fara átti tókst
þetta hins vegar. Viö opnun hálfís-
lenskrar myndlistarsýningar fann
ég íslenska stúlku sem var til í að
skella sér með. Hún spurði hvenær
farið yrði. „Klukkan fimm á
morgun,” svaraði ég. Hún spurði
upp á hálfdönsku „í eftir-
miðdag?” Ég játti því. Hún sá aö
tíminn til undirbúnings yrði nægur
og hætti aö hafa nokkrar
áhyggjur.
Tíminn til klukkan fimm næsta
dag var lengi að líða. Það tók ekki
nema hálftíma að pakka niður
þeim örfáu flikum sem ég ætlaði
að hafa með. Ég gekk um gólf og
leit á klukkuna á tíu mínútna
fresti. Dagurinn ætlaöi aldrei að
líða.
Til að gera eitthvað hringdi ég
loks á ferðaskrifstofuna til að
spyrja hvort ferðin yrði ekki á
áætlun og allt í lagi. Ungur maður
á hinum enda línunnar þagði and-
artak. „Til Spánar. I dag.” sagði
hann loks og það var hálfgerður
undrunartónn i röddinni. Svo kom
það. „Já, en þaðvar ímorgun.”
Ég var viss um að mig væri að
dreyma. Það færðist yfir mig ein-
hver óraunveruleiki. Ég trúði
þessu ekki. Auðvitað var það hins
vegar satt og rétt hjá unga mann-
inum. Á miðanum stóð með
skýrum stöfum að farið yrði
klukkan fimm. Allt annaö fólk en
ég hefði auðvitað gert sér grein
fyrir að það var klukkan fimm að
morgni en ekki klukkan sautján
síðdegis eins og heili minn var svo
fljótur aðákveða.
Ungi maðurinn vildi allt fyrir
mig gera, hringdi á aðrar ferða-
skrifstofur sem hans stofa hefur
einhver samskipti viö, en án
árangurs. Allar voru meö fullar
ferðir og engin leið aö ná rútunni
sem var komin langt inn í Þýska-
land. Því miður, ekkert hægt að
gera.
Ég náði mér í stól og hné niður.
Til að reyna að gleðja mig bauð
ungi maðurinn mér það að ef laust
pláss yrði í næstu ferð gæti ég
farið meö, án þess aö borga
nokkuð meira. Um líkur á slíku
þorði hann hins vegar ekkert að
segja. Oft fylltist í ferðir daginn
áður en þær væru farnar. Eina
leiðin væri aö bíða í viku og
hringja þá.
Mér leið ekki vel að þurfa að
hringja í væntanlegan ferðafélaga
og flytja henni tíðindin. Hún tók
þeim með mestu ró. Sagðist ekki
hafa verið farin almennilega að
átta sig á því að hún væri að fara,
þannig að henni kom ekkert á
óvart þegar hún frétti aö hún
væri svo ekki að fara. Viö
ákváðum aö bíða vongóðar.
Þá gerðu veðurguöirnir okkur
þann grikk að láta kólna í Dan-
mörku. I stað hlýrra sólskinsdaga
meö logni tóku við dagar, að vísu
sólríkir, en kaldir og vindasamir.
Allar ferðir til Spánar og annarra
staða suður á bóginn seldust upp.
Okkar ferð meðal annars.
Enn vildi ungi maðurinn á
ferðaskrifstofunni allt fyrir mig
gera. Hann sagði að ég væri vel-
komin í hvaða ferö sem væri án
þess að borga ef pláss yrði laust.
Nú væri hins vegar hásumar-
leyfistíminn að byrja þannig að
ekki væri að vita hvenær pláss
losnaði. Hann ráðlagði mér að
hringja eftir mánuð, eða með
haustinu.
Vonbrigðin urðu ekki eins mikil
núna. Með hinu góða tilboði hafði
unga manninum tekist að draga
úr þeim eins og unnt var. Og nú er
bara að bíða haustsins og sjá til
hvort ég kemst annaðhvort til
Barcelona eða eitthvað annað.
27- tbl. Vikan 39