Vikan - 05.07.1984, Blaðsíða 44

1S Framhaldssaga
haldiö, stefnt aö þvi aö sprengja
upp ratsjána, hugsanlega í tengsl-
um við flotalokun til aö varna upp-
setningu mastranna á Isfiröi.
Drottinn á himnum, það gekk upp.
Þegar hann komst að því yfir
morgunverði, sem hann snæddi í
flýti, aö norska ríkisstjórnin hafði
ákveðið upphafstnna lokunarinn-
ar á miönætti GMT og
að bandaríski flotinn myndi styðja
þann norska vissi hann að hann
hlaut að hafa á réttu aö standa.
Þetta atti að vera akaflega tak-
mörkuð aðgerð til varnaðar. En
hvar í andskotanum var árásar-
sveitin? Hann flýtti sér aö lesa
bæöi síðustu ljósmyndatúlkunina
frá Arkangelsk og veðurspána, þó
hann þyrfti ekki annaö en líta út
um gluggann til aö sjá að veörið
haföi batnað.
Um nóttina höfðu nokkur merki
borist um gervihnött frá loft-
varnastjórninni. Lokaútdrátt-
urinn var snilldarverk undan-
færslna, engin viðurkenning á á-
byrgö vegna rangra túlkana og
óskammfeilin yfirlýsing um aö
ljósmyndaröð þyrfti áður en hægt
væri að gera þokkalega greiningu.
Nú þurfti tafarlausa rannsókn
nokkurra hitauppspretta. Einn
hópur hafði verið á leið norðaustur
yfir fjöllin en var algjörlega
horfinn á síðustu infrarauöu ljós-
myndunum. Hvorki hraðinn né
hvarfið féll aö hegöunarmynstr'
dýra. Þetta gátu verið ummerki
um sveit sem hafði búið sér ból á
leiöinni.
Makarov merkti ýmsar stöður
inn á kortið og spenna hans jókst.
Slóöin lá frá ströndinni í átt að
C'olesdal. Þetta var leið sem hann
heföi getað farið sjálfur til að
komast upp yfir Longyearbæ án
þess að sjást. Hann yfirfór aftur
merkin á kortinu sínu, bar tímann
úr skýrslunum saman við þau og
komst að niðurstöðu: Hann ætlaði
beina leið í Colesdal og kanna
þetta sjálfur, láta Spetsnaz-
foringjann um stjórnina í Barents-
burg. Hann hafði að minnsta kosti
farið áður um fjöllin aö baki Long-
yearbæjar, sem var meira en
hægt var að segja um Spetsnaz.
Tuttugu mínútum síðar hóf
stóra þyrlan sig á loft. Tuttugu
manna baráttusveit haföi verið
troðið í klefann, föggum þeirra
staflað upp á gólfinu á milli
þeirra. Makarov var frammi hjá
flugmönnunum, rýndi út meðan
vélin hallaöist fram og jók
hraðann. Hún þaut eftir strand-
línunni með tveggja kílómetra
hraða á mínútu, hallaðist til hliöar
þegar hún sneri beint inn í Coles-
dal, framhjá hálfhruninni Coles-
víkurbryggju og yfirgefnu náma-
svæðinu. Fáeinar landamæralög-
reglur litu upp og veifuöu um leið
og þyrlan flaug framhjá. Lág
þokan var alveg horfin og þyrlan
vaggaöi og hristist i vindinum
milli fjallanna. Framundan runnu
snjóbreiðurnar saman við neöri
helming skýsins, samfellt hvítt
algleymi. Þarna uppi snjóaði
mikið.
Flugmaðurinn leit á snyrtilega
samanbrotið kortið sitt. „Fimm
kílómetrar enn, félagi ofursti.”
Hann sneri stýrissveif og þyrlan
hægöi á sér, stélið seig svolítið og
aöstoðarflugmaðurinn horfði
rannsakandi á snjóinn fyrir neöan
þá. Þeir Makarov sáu slóðina
samtímis og báðir hrópuöu upp
yfir sig. Flugmaðurinn hélt
vélinni kyrri yfir staönum,
nægilega hátt til að gusturinn frá
spöðunum kæmi snjónum ekki á
hreyfingu. Slóöin var auöþekkjan-
leg; tvö djúp för eins og einföld
slóö, breiðari en eftir einn mann,
og beggja vegna kringlóttar
holurnar eftir skíöastafi. Slóöin lá
í mjúkri beygju yfir dalinn þver-
an, línurnar breiðari og ójafnari
eftir því sem hærra dró. A stöku
stað höfðu þeir sem skildu hana
eftir sig gert sildarbeinamynstur
þar sem þeir fóru upp hæö. Það
lék enginn vafi á áttinni sem þeir
stefndu í.
„Eltu hana upp,” skipaöi
Makarov. Hver einasti kílómetri
sem þyrlan flygi myndi spara
sveitinni töluverðan tíma.
Snjórinn tók að skyggja á
framrúöuna, barst undan vindi.
Hálfri mínútu síðar var skyggnið
orðið fimmtíu metrar, leiöin
framundan fullkomlega hvít.
Flugmaðurinn fór fáeina metra
niður, neyddist svo til að halda
kyrru fyrir.
„Það sést ekki nægilega langt,
ofursti. Viltu lenda?”
Makarov leit á slóöina sem
hvarf inn í hríðina og vissi aö
ákvörðunin sem hann tæki núna
yröi hvort tveggja í senn, óhemju
mikilvæg og óafturkallanleg. Ef
hann sleppti hersveitinni þarna
myndi hann missa af henni þang-
aö til bylnum slotaöi. Það var ekki
hægt að staðsetja hana á nýjan
leik eftir nýjum infrarauöum
upplýsingum. En eftir tvær eða
þrjár stundir yrði slóðin horfin.
Hann hikaði ekki nema sem
snöggvast meðan þyrlan hristist í
vindinum. Hann ætlaði að vinna
þessa orrustu, andskotinn hirði
það, og púkinn sem sat á öxl hans
og krafðist þess að vel gengi var
eiginlega ekki að því fyrir flokk-
inn, hvað þá Stolypin, heldur öllu
fremur fyrir hans eigin sjálfs-
viröingu.
„Lentu,” skipaði hann og fór inn í
klefann til að hrópa síðustu fyrir-
mælin til foringjans. „Eltu
slóðina. Haltu sambandi og fáðu
fyrirmæli i loftskeytatækinu ef þú
kemur auga á óvininn. Við viljum
fanga, lifandi fanga. Er það
skiliö?” Hann þurfti nærri því aö
æpa þegar dyrnar voru opnaðar
og mikill gustur af hávaða og
nístingsköldu lofti þeyttist inn.
„Eg ætla upp á Plata-fjall.
Takmark þeirra hlýtur að vera
ratsjáin. Neyðiö þá út á sléttuna
ef viö missum sambandið. Þá
verða þeir negldir niður á milli
okkar.”
Mennirnir stukku út með vopn í
hendi, hnutu i snjónum um leið og
þeir hlupu undan þyrluspööunum.
„Gangi ykkur vel!” Makarov
sló á öxl liðþjálfans. „Komdu þér
nú af staö.”
Flugmaðurinn hóf þyrluna á
loft, gerði sjálfur byl með því, og
Makarov hallaöi sér út um gættina
og lyfti þumli. Hvítklæddur fyrir-
liöinn leit upp og veifaði. Um leiö
og þyrlan fór hvínandi frá fóru
mennirnir að festa á sig skíðin og
setja á sig bakpokana. Þetta voru
úrvalsmenn úr Rauða hernum. Ef
þeir gátu ekki unnið verkið gat
það enginn.
Þegar Makarov kom aftur til
Barentsburg var hann beðinn um
aö hafa þegar í stað samband viö
skrifstofu hershöfðingjans.
„Fyrirmæli frá félaga hers-
höfðingjanum,” sagöi aöstoöar-
maðurinn sem svaraði. „Viö
eigum í vandræðum hérna. Þú átt
að senda sveit Spetsnaz-manna til
að aöstoöa landamæralögregluna
viðað verja flugvöllinn.”
„Hvað gengur á?” spurði
Makarov. „Eg hef of fáa menn
fyrir.”
„Námamennirnir efndu til
óeirða,” sagöi aðstoðarmaðurinn
hvasst og lagði á. Hann gat leyft
sér að vera stuttur í spuna, vissi
álit Stolypins á ofurstanum.
Þessar upplýsingar riðu bagga-
muninn viö að sannfæra Makarov
um aö úrslitastund væri í nánd.
Hann sendi sveit Spetsnaz-manna
eins og fyrir var mælt, þó þaö
freistaði hans að þráast við. Af 140
Spetsnaz-mönnum, sem hann
hafði yfir að ráða, voru rúmlega
þrjátíu á ratsjárslóðinni i Isfirði
og ámóta margir á þyrluvellinum.
Nú missti hann þrjátíu enn. Bar-
dagasveitin var óafturkallanleg
frá sínu verkefni. Hann átti eftir
fáeina hermenn í aðalstöövunum
og eftirlitssveit landamæra-
lögreglunnar. Hann haföi næga
menn til að verja Plata-fjall, en
naumlega það. Allir aðrir kostir
voru úr sögunni. Hann þurfti aö
marka svæðiö sem hann hafði
áður áætlaö sem blóðvöll á f jallinu
og treysta því að eðlisávísun hans
væri rétt.
UTSENDINGIN um morg-
unveröartímann heyrðist ekki
fyrir truflunum. Annie komst að
þeirri niðurstöðu að ólíklegt væri
aö önnur skilaboð væru til hennar
og því sjaldnar sem hún sendi því
betra. Hún klæddi sig í kápuna og
fór úr íbúðinni. Ef kæmi til upp-
þots þurfti hún kannski fremur að
vernda bankann en opna hann, þó
hann væri ekki annaö en flytjanleg
einingaskrifstofa, líkt og húsin á
byggingarlóðunum.
Ibúöarhúsnæöið var ekki nema
spölkorn frá aðalgötunni sem lá
öðrum megin í dalnum, upp að
versluninni, bankanum og messa
námamannanna. Vegurinn var
auöur þó að skaflarnir, sem höföu
veriö ruddir af honum fyrr um
veturinn, væru enn beggja vegna,
óhreinir af kolaryki og möl. Henni
til furðu voru þegar komnir hópar
námamanna á bílastæðið hjá
versluninni, nokkrir stóðu a
sköflunum, aðrir voru á ferli, allir
greinilega að bíða eftir einhvers
konar sameiginlegri ákvöröun.
„Af hverju eruö þiö ekki aö
vinna?” spurði hún mann í rauð-
og bláröndóttum anorak sem
stappaði niður fótum vegna
kuldans.
„Ertu ekki búin að frétta það?”
Hann horfði forvitinn á hana.
„Það er verið að loka á okkur, ég á
viö Rússana, og helvítis hers-
höfðinginn þeirra var svo ófor-
skammaður að setja upp miða í
messanum þar sem stóð aö ef yrði
matarskortur hér eftir ættum viö
að þakka það Osló og Bandaríkja-
mönnum. Djöfuls ósvífni!”
„Ja hérna!” Hún lét sem hún
vissi ekkert, hugsaði meö sér að
Stolypin hefði ekki getað gefið
Lars-Erik betri ástæðu.
„Þeir hafa heldur ekki neinn
rétt til aö halda fiskibátnum,”
greip annar námamaður reiöilega
fram í, með hendur djúpt í vösum.
„Hann er norskur og skráður í
Hammerfest, er það ekki?”
Annie sagði ekkert. Þaö var
vitað að áhöfnin var í haldi um
borð og hana grunaði aö hún hefði
kannski verið í njósnaleiðangri.
„Við látum ekki bjóöa okkur
44 Vikan VI. tbl.