Vikan - 05.07.1984, Blaðsíða 27

Fölnar æskublómi
1S Spennusaga

Maðurinn gat ekkert gert. Hann vissi að hann var dáinn. Bátinn rak á
klettana og þar splundraöist hann í spón.
Hardelot-Plage verður að draugabæ á veturna. Þaö þorir enginn að
fara út fyrir dyr því að nístandi útsynningurinn tætir upp húðina, augun
verða blóðhlaupin og varirnar þurrar.
Fyrsta sunnudag eftir jól leit Caroline Chauvin út um gluggann meðan
bræður hennar voru að tefla og móðir hennar dottaði með biblíuna í
kjöltunni. Caroline fannst hún vera að kafna. Hún hataði Hardelot-Plage
af öllu hjarta og skildi ekki hvers vegna móðir hennar vildi vera í fríi á
þessum stað sem henni fannst jafnast á við víti sjálft. Hana langaði að
komast heim — til vina sinna — og undirbúa áramótafagnaðinn í New
York. En móðir hennar hafði sagt að þarna yrðu þau í a.m.k. sex daga
enn og því hlaut hún að missa af skemmtuninni. Sex dagar í viöbót! Hún
gat ekki hugsað sér að sitja náföl í sex daga og horfa á heiminn drukkna
í útsynningi.
Hún strauk fingrunum gegnum dökkt hárið sem féll niður axlirnar.
Hún hafði aðeins hætt sér út tvisvar þessa daga. í seinna skiptið reyndi
hún að komast til Boulogne, sem var í aðeins sex mílna fjarlægð, en
þangað komst hún aldrei. Sandurinn virtist óendanlegur og hún varð að
rífa ræmur af millipilsinu til að vefja yfir höfuðið svo að hún fengi ekki
hlustarverk. Caroline sá að hún var þrútin í framan þegar hún kom
heim og leit í spegilinn. Mamma bannaði henni að fara aftur út í svo
vont veður. Með öðrum orðum — hún átti að halda sig inni þessa and-
styggðardaga.
Nú leit hún út um gluggann og starði framhjá göngugötunni niöur að
ströndinni og yfir ströndina að freyðandi öldurótinu. Skyndilega spratt
hún á fætur og þrýsti nefinu að rúðunni. Hún trúði ekki eigin eyrum. Jú,
það gekk einhver eftir ströndinni! Það var fjarri því að hún gæti séð
hvort þetta var karl eða kona — aðeins að þetta var manneskja eða
skuggavera við brimlöðrið á Ermarsundi. Svitaperlur glitruðu á enni
hennar. Hún hafði aldrei séð neinn ganga svo nálægt strandlengjunni —
hvaö þá einan — allan tímann sem hún hafði verið í Hardelot-Plage. Hún
varð spennt og hendur hennar skulfu. Þetta var allt svo heimskulegt —
eða svo sagði hún við sjálfa sig — að verða svona æst bara af því að
einhver gekk á ströndinni! Samt tók hún kápu sína og hvíslaði að
bræðrunum: „Segið mömmu, ef hún vaknar, að ég hafi farið út að
ganga. Ég veröfljót.”
Drengimir litu með vanþóknunarsvip á hana.
„Ég verð flj ót, ” endurtók hún.
Um leið og Caroline kom út herptust vöðvarnir í andliti hennar
saman. Regnið féll af öllu afli á hana svo að það minnti helst á þyrna af
rósarunna og sandurinn fauk um allt. Caroline fór yfir göngugötuna,
David M. Barlow
stökk niður brekkuna og að ströndinni og skýldi augunum. Hún sá mann
á hækjum sér við ströndina og þó að það væri of langt til að hún sæi
framan í hann sá hún þó að hann lék á eitthvert hljóðfæri, kannski gítar
eða banjó.
Caroline varð æ spenntari og nú titruðu ekki aðeins hendur hennar,
heldur og fætur og brjóst eins og líkami hennar væri hljóöfæri sem
spilað var á þegar hún nálgaðist sjóinn og þennan ókunna mann sem sat
á ströndinni þar sem öldurnar féllu að landi.
Loks gat hún kallað til hans. Hann sat með krosslagða fætur á
blautum fjörukambinum og söng geigvænlegan söng við undirleik á
banjó. Caroline gekk ögn nær og leit framan í hann meöan hún lagði
eyrun við þessum söng sem útsynningurinn bar til hennar:
ÓÐUR SKÁLDSINS:
Ef ég gæti dáið hetjudauða
myndi ég ganga þann veg
með þér, ástin mín.
Hvort lifa blómin frá í júní?
Hvað er eftir
nema rotnandi lík í sól?
Við getum ekki lifað sem hetjur.
En við getum dáið og elskast —
þú og ég.
Undir teppinu bláa.
Er það ekki betri dauðdagi
ástin mín, mun betri
en bíöa eins og blómin
eftir júní?
Söngvarinn spratt á fætur og henti banjóinu í sandinn. Hann rétti út
handleggina, teygði arma til himins og horfði út á svart og myrkt, ólg-
andi hafið og hreyfðist munaðarlega. Caroline starði á söngvarann sem
í leiðslu þegar hann henti höfðinu til og frá og stundi nafn hennar með
raust sem virtist koma að neðan, frá lendum hans en ekki úr koki:
„Caroline! Caroline! Komdumeðmér! Komdu! Komdu! Komdumeð
mér!”
Caroline fann ekki að veðrið hafði versnað. Hún fór úr kápu og stíg-
vélum. Hún hikaði ekki við að tæta af sér pilsið og hljóp hrasandi yfir
kalda, blauta mölina inn í sömu svörtu armana og föðmuðu söngvarann
hennar! Hún vildi að hann tæki sig frá þessum heimi — hrifi sig inn í
leynihelli þar sem himinninn er gullgljáandi og næturmyrkrið þjóðsaga
ein.
Einhvers staðar aö baki sér — kannski í huganum — heyrði hún
kunnuglegar raddir hrópa nafn sitt. En henni stóð á sama. Henni var
alveg sama um verkina í lungunum og um saltvatnið sem gældi við
mjaðmir hennar og brjóst því að hún var að komast í faðm hans. Hún
rétti höndina til hans og fann kalda, beinabera fingurna grípa um úlnlið
sinn. Það var sárt. Hún leit undrandi upp og sá ekki blíðlegt bros á
andliti flökkuskáldsins heldur varalaust glott brotinnar höfuðkúpu —
föður síns. Þá vissi Caroline að öllu var lokiö. Heimurinn splundraðist í
spón — þúsund flísar hentust út í myrkt hafiö.
BLAÐAURKLIPPA:
Laugardagur 26. desember.
Lík næturklúbbssöngvara fannst rekið á land í dag í Boulogne. Patrick
Chauvin, fjörutíu og þriggja ára, var aö sigla bát þeim er kona hans og
þrjú börn gáfu honum í jólagjöf þegar hann rakst óvenju snöggt á sker.
Mánudagur 28. desember.
Lík Caroline Chauvin, átján ára, rak á land í dag, aðeins tveimur
dögum eftir aö faðir hennar fórst af slysförum. Það er álit manna að
Caroline hafi ákveðið aö fremja sjálfsmorð vegna þunglyndis. Móðir
hennar segir: „Hún var alltaf draumóramanneskja og átti erfitt með að
eignast vini. Hún hataði Hardelot-Plage þó að hún væri fædd þar og upp-
alin og hótaði oft að hlaupast á brott. En hún var eftirlætisbarn föður
síns. Þau voru samtvinnuð.”
26 Vikan 27* tbl.
27. tbl. Víkan 27