Vikan - 16.08.1984, Síða 7

heiðskírt loft er ekki ævarandi
ástand hér í þessu landi þar sem
úrkomudagar á ári eru 281. Við
göngum lítið eitt um staðinn en nú
fara þær að verða dálítið líkar
hver annarri í okkar augum, þess-
ar litlu strandkrikabyggðir þar
sem húsunum hefur veriö dyngt
saman upp af sjávarhleinunum,
svo við setjumst aftur inn í bíl og
bíðum ferjunnar.
í náhvals gapandi gini
Og þarna kemur Ternan öslandi
svo brýtur um bóga, stefnir á okk-
ur yfir Leirvíkurfjörð og rennir
hratt upp að hafnarkantinum,
með stefniö á undan, og nú lyftist
það og verður að „náhvals gap-
anda gini” sem spúir út úr sér 28
bílum og fjölda af fólki áður en
Ternan gleypir okkur í staðinn og
er með þaö sama komin á fulla
ferð aftur.
Eftir 20 mínútur er komið til
Klakksvíkur og Ternan þeytir öll-
um á land, eins og hvalurinn Jón-
asi forðum. Klakksvík er myndar-
legur bær og staðarlegur, enda
önnur stærsta byggð Færeyja. Við
stöldrum hér um hríð til að hlusta
á íslenska karlakórinn sem hefur
verið meiri og minni fylginautur
okkar alla þessa ferð, Hreim úr
Aðaldal. Konsertinn fer fram í
Ösáskúla og reytingur kemur til
að hlusta, þótt að ósekju hefði
mátt vera fullt hús að hlusta á
þennan kór.
Svo skilja leiðir. Hreimur og
Hreimskonur bíöa Smyrils að fara
með honum aftur til Tórshavnar
en við sláum í þann rauða einu
sinni enn og stefnum norður
Borðoy, förum gegnum 3,3 km
langt berghol yfir í Árnafjörð og
þar strax í gegnum annað jafn-
langt yfir á austurströnd eyjarinn-
ar, að Hvannasundi. Þessi berghol
eru ekki nema ein bílbreidd en út-
skot þétt, þau eru öll fyrir þá sem
koma hina leiöina svo við rennum
óhindruð í gegn þótt umferð sé
talsverð. Þaö er sums staðar tals-
verð bleyta í þessum göngum,
rennslið skellur á bílnum svo byl-
ur í og vinnukonurnar verða að
fara að vinna. En þarna losnuðum
við við tvö fjöll, hvort um sig vel
yfir 600 metra á hæð.
Með hengiflugið undir
Síðan er ekið yfir uppfyllingu á
Hvannasundi yfir á Viðey og litlu
seinna rennum viö í hlað hér á
hótelinu á Viðareiöi, eöa Víjareiji,
eins og þeir kalla það hér, nyrstu
byggð í Færeyjum. Hér er allt
fljótskoðað í sjálfu sér nema fyrir
þá sem ætla sér að príla fjöll og
fara með bakpoka. Þeir gætu til
dæmis þrætt koppagötur utan í
snarbröttum hlíðum Villingadals-
fjalls hér fyrir norðan, það er 844
metrar á hæð, með hengiflugið
fyrir neöan sig og ekki létt ferðinni
fyrr en á sjálfu Ennibergi, nyrsta
útverði Færeyja, sem ég hef fyrir
satt að sé hæsta standberg Evr-
ópu, ef ekki víðar.
En við látum frekari könnun
bíða næsta dags og tökum á okkur
náðir. Enda er kyrrðin djúp og rík
líkt og sums staðar heima á Is-
landi. Beint fyrir utan gluggann er
lítið hús, dökkbrúnt með grænu
þaki og hvítu kringum glugga og
dyr, þar er til húsa Norðoyja
sparikassi og Bygdaráðið. Þar við
endann er annað hús aflangt, hvítt
með rauðu þaki, önnur tveggja
verslana staðarins.
Rafmagnaður boðskapur
Þar rennir nú sendibíll upp að
og tveir fólksbílar. Sennilega á
eitthvað að búa í haginn fyrir
morgundaginn sem er mánu-
dagur. Eða hvaö? Út úr þessum
bílum þyrpist fólk, líklega hátt í 20
manns, setur upp ferðaorgel og
stingur því í samband við búðar-
horniö og nú glymur á okkur
rafmögnuð orgelmúsík og kór-
söngur. Viö heyrum ekki betur en
að sungið sé um Harrann iö deyöi
á krossi fyrir oss. Jú, nú hljóðnar
söngurinn og mannsrödd glymur
úr gjallarhorni uppi á sendibíln-
um. Við, grunlausir ferðalang-
arnir, fáum að vita að við séum
syndum hlaðnir með saurugan
hugsunarhátt og guð veit hvaða
aðrar ávirðingar, viö skiljum
ekki allt og eftir fyrsta klukku-
tímann fer þetta að verða dálítið
tilbreytingarlaust.
Þaö er orðið svalt og sólarlaust
og tilheyrendur sitja í einum
fjórum, fimm bílum og njóta þess
að heyra hve þeir séu syndugir og
slæmir. Þó koma þarna þrjár
rosknar konur og reyna að standa
33. tbl. Víkan 7