Vikan - 16.08.1984, Side 39

„Ég vissi aö þetta gat ekki
gengið,” sagöi Sheila viö hana þar
sem þær sátu við borð á veitinga-
húsi. „Fólk heldur að listamenn
séu sveimhugar og þurfi að
komast í burtu frá öllu en það
gagnstæða er rétt. Listamenn
þurfa á því að halda að annað fólk
endurnýi rafhlöður þeirra. Þú
þornar upp ef þú heldur áfram að
búa þarna.” Sheila hafði heimsótt
hana einu sinni á leið sinni til Skot-
lands, svo að hún vissi um hvað
hún var aðtala.
„Líst þér ekki á nýju
mynstrin?” spurði Judith
áhyggjufull.
„Jú. Þau eru dásamleg.”
Sheila var ákveðin. „Ég er ekki að
segja að þér hafi hrakað, Judith,
síður en svo. Ég er að tala um
framtíðina og ekki bara starfið
eitt. Þú gætir gleymt því að tala
við annað fólk ef þú heldur áfram
að hanga þarna. Hvað talarðu
eiginlega oft við einhvern? ”
Judith sagði að frú Rumbelow
kæmi vikulega, svo væri það Stan,
sem væri með bílabúðina, og hr.
Ryder kæmi með bókabílinn. Hún
sá að Sheila lét ekki sannfærast.
Hún ætlaði að fara að minnast á
mennina sem voru að reisa sendi-
stöðina en komst að þeirri niður-
stöðu að þá héldi Sheila að hún
væri gengin af göflunum.
Samt urðu það fyrstu viöbrögð
hennar að hlaupa að glugganum
þegar hún kom heim. Jú, þeir voru
þarna enn. Alveg eins og
venjulega. Hún andaði léttara og
greip svo andann á lofti. „Gættu
þín, væna mín,” sagði hún
upphátt. „Þetta gengur oflangt.”
Frú Rumbelow var fegin að sjá
hana. „Mér fannst ekkert gaman
að koma hingað ein. Samt fékk ég
góðan neista úr arninum. Þú ættir
að gera eitthvað út af kolunum,
þau eru ekki nógu góð. Já, ég sá
kistu. Fallega litla, opna fjár-
sjóðskistu. Þú færð ekkert betra
tákn en kistu. Þær eru betri en
pyngjur.”
Judith var farin að skilja að frú
Rumbelow var ekki áreiðanleg
spákona, en henni virtist þaö engu
máli skipta. Hún kinkaði bara
kolli þegar næsta glóð boðaði
dökkhærðan mann með hring.
Daginn eftir var markaðsdagur
og hún fór í bæinn. Hún sá aö jepp-
inn var horfinn þegar hún ók
fram hjá hlíðinni og hann stóð á
markaðstorginu þegar hún kom til
bæjarins.
Hún fékk hjartslátt og litaðist
um eftir ókunnugum. Hún þekkti
bæjarbúa strax, hraustlega menn
í flauels- eða tvídbuxum, en hún sá
hvergi landmælingamennina.
Þannig fór um spádóm þann!
I næstu viku var lokið við
sendinn og mennirnir fóru. Judith
var viðbúin öllu næst þegar frú
Rumbelow talaði um neistaflug.
„Þú hefur lofað mér öllu fögru
en ekkert hefur ræst. Ég held að
svona spádómar séu hindurvitni
ein. Minntu mig á að tala við kola-
manninn.”
Frú Rumbelow lét þetta ekki á
sig fá. „Neistarnir ljúga ekki,”
sagði hún. „Það verður hjónaband
ef glóðin spáir hjónabandi. Þaö
verður ókunnugur maður ef hún
spáir ókunnugum manni.”
Skyndilega tók Judith á-
kvörðun. „Þetta er allt svo
ruglingslegt. Það kemur enginn
hingað. Ég ætla að fara eitthvað —
til London um jólin ... til bróður
míns.”
ÞÆR FENGU SÉR glas saman og
Sheila sagði: „Guði sé lof fyrir að
þú hefur vitkast. Auk þess verður
gott að hafa þig hérna. Ég veit að
við getum unnið saman hvar sem
þú ert en mig langar til að hitta
þig oftar.”
Simon var jafnhrifinn. „Ég er
feginn, Jude. Við höfðum
áhyggjur af þér þarna aleinni. Við
finnum íbúð í nágrenninu svo að
þú getir hitt krakkana oftar. Ef þú
hagar þér ekki betur fara þau að
halda að þau eigi enga frænku. ”
Hún fór aftur til kofans eftir
nýárið og byrjaði strax að pakka.
Hún gæti látið undan ef hún biði
fyrstu vormerkjanna. Núna var
alltsvográtt aðhúngat velhugs-
að sér að flytja.
Hún ók niður í bæinn og sníkti
tóma kassa. í þá ætlaði hún að
setja bækurnar sínar, plöturnar
og postulínsmunina. Hún var að
binda fyrir fjórða kassann þegar
hún heyrði bókabílinn koma.
„Þér eruð þó ekki að fara?” Hr.
Ryder stóð í gættinni og starði á
hana. Hann var í lopapeysu og
meðvettlinga.
„Komiö inn,” sagði Judith.
„Ég þarf að skila bók en ég tek
ekki fleiri. Ég fer bráðum.”
Hann gekk á eftir henni inn í
setustofuna og horfði á
ringulreiðina þar. „Hvernig getið
þér farið frá öðru eins útsýni?”
Þau gengu að glugganum og
horfðu yfir dalinn.
„Það er stórkostlegt,” sagði
Judith. „En hér er oft einmana-
legt.” Hann kinkaði kolli með
samúð.
„Ég get ímyndað mér það.
Hvenær fariðþér?”
Judith yppti öxlum. „Um leið
og ég fæ kaupanda að kotinu. Ég
hef ekki ákveðið það enn þó að
mér þætti best að fara að ganga
frá öllu. Ég hef aðeins veriö hér í
átján mánuði en samt safnað alls
konar rusliaðmér.”
„Ég veit hvað þér eigið við. Ég
keypti mér hús í Hexham ... ja,
ég verð næstu fjörutíu árin að
borga það en þér vitið hvað ég á
við. Það er allt að fyllast. Helst af
hundum. Ég á tvo. Og bókum. Ég
safna að mér bókum.”
„Má bjóða yður kaffi?” spurði
Judith. Hann svaraði svo ákveðið
játandi að hún skellihló. „Ég ætl-
aði að hafa eggjaköku í matinn.
Aðeins eggjaköku með jurtum en
ég á nóg handa tveimur.”
Hann tók af sér gleraugun og
stakk þeim í vasann.
„Ég þakka boðið,” sagði hann.
„Þetta var síðasti staðurinn í
dag.” Hann var unglegri og lag-
legri gleraugnalaus. Hún sá að
hann var höfðinu hærri en hún og
hafði fallega húð. „Annars heiti ég
Peter,” sagði hann. „Og ég veit að
þú heitir Judith.”
Hann stóð yfir henni meðan hún
braut eggin og skar niður
jurtirnar. „Hvers vegna ertu að
fara?” sagði hann allt í einu. „Ég
mun sakna þín. Það vill enginn
annar barokklist og Agöthu
Christie.”
Judith brosti. „Þetta virðist
hræðileg blanda.”
„Alls ekki,” svaraði hann.
„Gæti ekki verið glæsilegri frá
mínum sjónarhóli.” Það fór ekki
leynt hvað hann átti við og Judith
vonaði að hún hefði ekki roönað að
ráði.
„Mig langar að bjóða þér
bráðum út að borða,” sagði hann
ákveðinn. „Áöur en þú ferð.
Kannski get ég sannfært þig um að
hér sé andagift að finna. ’ ’
Judith setti hnífa og gaffla á
borðið. „Þakka þér fyrir. Það yrði
gaman.”
Hún stóð hugsandi í gættinni
þegar hann gekk að bílnum. Hann
var skemmtilegur náungi og henni
hafði næstum yfirsést hann.
Skelfing var lífið stundum
skrýtið!
„Sjáumst á morgun,” kallaði
hann og svo ók hann niður í dalinn.
Judith stökk inn í kofann til að
losna sem fyrst úr kuldanum og
skaraði í eldinn. Fyrsti snjórinn
var byrjaður að falla og himinninn
var drungalegur en samt fannst
henni vorið ólga í æðum sér.
Þegar hún rétti úr sér hrökk
glóðarmoli á gólfið. Hún beygöi
sig niöur og sópaði honum í eldinn.
Kannski var hann pyngja eöa
bjalla eða jafnvel fjársjóðskista —
full heppni og hamingju. En ein-
hvern veginn þurfi enginn að spá
því fyrir henni aö allt liti bjartara
út en áður.
33. tbl. Vikan 39
* t