Vikan - 16.08.1984, Qupperneq 42

iS Framhaldssaga
Þar sem
grasið er grænt
„Þetta er sami hópurinn og viö
hittum áður,” sagöi Buchanan í
samræðutóni. „Þeir hafa verið aö
fylgjast með okkur dögum saman
Faðir þessa manns er ákaflega
veikur. Öldungar ættbálksins ráða
ekki við þaðsvo...”
Hann skiptist á fleiri orðum við
hermanninn og sneri sér aftur að
Catherine.
„Ég lofaði að revna að hjálpa
þeim. Ég sé fyrst um vagnana.
Þessi indíáni ætlar að bíða hérna
þangað til viö komum aftur. ”
„Við?” Hún fann augu indíán-
ans hvíla á baki sínu þegar þau
sneru hestum sínum aftur í átt að
vagnalestinni.
„Auövitað. Hann vill að þú
komir líka með. Alltaf þegar hann
sér okkur erum við saman. Hann
heldur að konan mín geti hjálpað
-tiL~-----------------------—
„Konan þín!” Hún horfði á
hann, mitt á milli hneykslunar og
hláturs.
„Fyrstu landnemarnir, sem
komu vestur, áttu sér orðtak,”
sagði hann þurrlega. „Til að
ganga vel þurfti hvítur maður að
eiga góða byssu, góðan hest — og
góðakonu.”
„Ég vona að þú hafir leiðrétt
þennan misskilning.”
„Þvíþáekki?”
„Ef hann skyldi fá þá hugmynd
að fá sér hvíta konu. Hann hrósaði
bjartri húð þinni við mig. Ég heid
að hann sé orðinn skotinn í þér! ”
Hestur Buchanans var kominn á
stökk og þó Catherine flýtti sér
var hann kominn að vögnunum
töluvert á undan henni.
HÁLFTÍMA síðar fylgdi veiði-
hópur Pawnee-indíánanna
Buchanan og Catherine inn í búðir
sínar. Við grunnan hjalandi læk
hafði verið slegið upp nokkrum
tjöldum. Þarna voru engar konur,
engin börn: Þetta voru greinilega
bráðabirgöabúðir.
Þéttvaxinn, hörkulegur indíáni
kom út úr einu tjaldinu og ávarp-
aði unga hermanninn.
„Gamli maðurinn er illa hald-
inn,” þýddi Buchanan.
„Er þetta hættulegt, Buchanan?
Smitsjúkdómur ? ”
„Öllu meira veit ég ekki.” Hann
þagði. „Þú þarft ekki að koma inn
ef þú kærir þig ekki um það.”
Hann beygði sig og fór inn.
Hún hikaði sem snöggvast, elti
hann svo.
Hún stóö þegjandi rétt innan við
opið, augu hennar vöndust rökkr-
inu, nasavængir hennar titruðu af
lyktinni af dýrafitu sem nú var
orðin kunnugleg.
Buchanan kraup hjá veika
manninum sem hafði hvítt, axla-
sítt hár, fest með útsaumuðu
ennisbandi. Andlit hans var baðað
í svita; starandi augun skutu
henni skelk í bringu.
Buchanan leit yfir öxl sér og
benti henni að vera kyrr þar sem
hún stóð.
Þá sá hún af hverju veiki
maðurinn var svona hjálparvana.
Undir teppinu, sem breitt var yfir
hann, voru hendur hans og fætur
fest með leðurólum við stauta sem
reknir höfðu verið í jörðina og
tveir kraftalega vaxnir indíána-
hermenn sátu með krosslagða
fætur beggja vegna viö hann.
„Hvaöerað?”
Kvíðin spurning Catherine virt-
ist nærri því helgibrot en hún gat
ekki afborið að sjá gamla mann-
inn svona grimmdarlega bundinn.
Buchanan og ungi indíáninn litu
á hana og skiptust á nokkrum orð-
um. Svo risu þeir báðir á fætur og
breiðar axlir þeirra byrgðu
Catherine alveg sýn til veika
mannsins.
„Það er best að þú verðir úti.”
„En hvað er að, Buehanan? Af
liverju er veslings maðurinn svín-
bundinn?”
42 Vikan 33. tbl.