Vikan - 16.08.1984, Side 43

„Mennirnir vildu heldur að þú
værir ekki hér.” Augu hans voru
kuldaleg. „Farðu út og sestu á
bak. Vertu tilbúin að fara. ”
„En þú sagðir...”
„Ég veit hvað ég sagði! Þessu
er öðruvísi varið núna. Ertu að
fara?”
Hún skalf þegar hún dró þykka
lokuna frá opinu og fór út. Reið og
ringluð settist hún á bak hryssunni
og tók viö taumnum af indíána
sem hafði staðið þar eins og
vörður. Buchanan hafði ekki bara
áhyggjur. Hún vissi að hann var
hræddur og allt í einu fann hún til
hræðilegrar, nagandi forspár-
kenndar.
Hryssan hneggjaði óróleg og
hún reyndi að halda í við hana,
sneri hestinum í því að Buchanan
kom út úr tjaldinu.
Hann var þungbúinn þegar hann
renndi rifflinum sínum úr hulstr-
inu við hnakkinn, leit ekki á hana,
hikaði ekki á leiðinni inn aftur.
Það varð algjör þögn þar til
riffilskot rauf friðsældina í búðun-
um.
Catherine horföi hrelld og
hjálparvana á þögla indíánana.
Þeir voru kyrrir, ósnortnir,
sviplausir.
Hryssan, sem var alveg aö
verða ær, lét illa að stjórn.
Svo birtist Buchanan aftur,
tekinn í andliti. Hann kom riffl-
inum fyrir í hulstrinu, settist á bak
og reið af stað í áttina að vögnun-
um.
Catherine þurfti að hleypa til að
ná honum og þreif reiðilega í
tauminn hans til að hægja á
hestinum.
„! guðs bænum, Buchanan.
Hvað gerðist þarna inni? ”
Hann var fölur en í þetta sinn
var það ekki af bræði. Hann tók
tauminn sinn ósköp blíölega úr
höndum hennar og þegar hann tók
til máls var rödd hans hljóð, blæ-
brigðalaus.
„Ég skaut hann — það gerðist.
Egskaut hann.”
IMJOU GILI reið Catherine í veg
fyrir skjótta hestinn og neyddi
Buchanan til að stansa. Gneistar
skutust undan hófum hestanna á
grýttum gilbotninum þegar þau
voru augliti til auglitis.
„Eigum við að gera út um þetta
hérna? Bara við tvö?” Augu
Catherine loguðu. „Eða hjá vagn-
lestinni — frammi fyrir á-
heyrendum?”
„Skiptu þér ekki af þessu,”
sagði hann, enn með þessari
hljóðu, yfirbugðu rödd. „Þú veist
ekkertumþetta.”
„Ég veit nóg til að segja þessu
grunlausa fólki sem reiddi fram af
fé sínu til að ráða þig að almáttug-
ur lestarstjórinn þess er morð-
ingi!”
Hann fór undan í flæmingi.
„Ég átti ekki um neitt að velja.
Ég varö aö binda enda á eymd
þessa manns. Það er best fyrir þig
aðtrúaþví.”
„Valið var ekki þitt. Hver ertu,
að svipta annan mann lífi?”
„Lífi! Gamli Pawnee-indíáninn
lifði ekki. Hann þoldi verstu kvalir
sem ég veit um. Mjakaðist inn í
dauðann — og hann bað mig um að
drepa sig.”
„Ef hann hefði viljaö deyja
hefði hann beðið sína nánustu og
kærustu um að deyöa sig. ”
„Hann gerði það,” sagði
Buchanan hljóðlega. „En menn
drepa ekki eigið hold og blóð.”
„Ertu að reyna að segja að það
sem þú gerðir þarna áðan hafi
veriðgóðverk?”
„Þetta var skylda mín, það er
allt og sumt. Þeir vildu hjálp, ég
veitti hana. Þeir heföu ekki leyft
okkur að ríða burt hefðu þeir ekki
viljaö að hann dæi, er það? ”
Buchanan fálmaði eftir lok-
uninni á annarri hnakktöskunni
sinni. Furðu lostin horfði hún á
hann taka upp fulla viskíflöskuna
sem hann hafði keypt í kránni í St.
Joseph.
Hann tók tappann úr henni með
tönnunum, spýtti honum burt og
saup drjúgan af viskíinu.
„Settu þetta niður, Buchanan! ”
„Ég ætla að gera það, ungfrú
góð. En ekki eins og þú átt við.”
„Er þetta svar þitt?” Rödd
hennar titraöi af bræði. „Er þetta
ástæðan fyrir því að þú reiðst eins
og fjandinn væri á hælunum á
þér? Til að drekkja sekt þinni í
flösku af... ”
Hann lét flöskuna síga og leit
beint á hana. Henni brá þegar hún
sá sársaukann í augum hans.
„Ég flýtti mér burt frá
búðunum áður en mér gafst tími
til að hugsa um hvað ég hafði
gert.”
Hann teygaöi meira viskí og
þurrkaði munninn með erminni
á skinnjakkanum sínum.
„Þannig er það þá!” sagði hún
hæðnislega. „Stóri maðurinn þarf
að réttlæta gjörðir sínar. Þú
drepur af ásettu ráði mannlega
veru og nú ertu að leita að af-
sökun.”
„Ekki koma mér til að líða verr
en mér líður nú þegar. Ef ég
hefði hikað þarna áðan, ef ég hefði
beðið eftir áliti einhvers annars,
hefði ég ekki haft kjark til að
framkvæma þetta. Og gamli
maðurinn þarna hefði dáið
brjálaður og með miklum
kvölum.”
„Þú ert þó ekki að segja mér að
það hafi þurft kjark til! ”
Hann hnykkti upp höfðinu.
„Hvað veist þú um það?” Hann
horföi reiðilegur á hana. „Mundu
að ég réð þér frá að fara vestur.
Ég sagði þér að þaö væri enginn
staður fyrir tilgerðina í þér og
oflætið!”
„Ég vara þig við, Buchanan.”
„Nei, ég er aö vara þig við. Þú
átt ekki heima hérna og þú munt
aldrei eiga heima hér.”
„Þú skalt ekki reyna að breyta
um umræðuefni. Hvað heldurðu
að fólkið þarna segi þegar ég fræði
það á því að þú hafir drepið mann
sem hafði hendur og fætur bundin
við jörðina?”
Augu Buchanans glömpuðu
hættulega.
„Ég ráðlegg þér að setja þig
ekki á háan hest. Ef þú vilt blaðra
um það sem þú heldur að hafi
gerst þá máttu það. Eins og þú
segir þágreiðirðumérlaun.
Segðu mér bara eitt, fyrst þú
ert svona veraldarvön.” Hann
stakk tappalausri flöskunni í
hnakktöskuna. „Hvemig myndi
þér líða ef þú þyrftir að drepa
mann?”
Orðin brenndust inn í huga
hennar. Andlit Buchanans var ná-
lægt henni, þjáningin leyndi sér
ekki í svip hans. En fyrir hug-
skotssjónum sínum sá Catherine
annað andlit, hæðnislegt, tómt, til-
finningalaust, andlit sem erti
hana þar til hún fékk ekki afborið
það.
Hún fann aftur fyrir ólgandi
bræðinni þegar hún hafði ýtt
andlitinu burt, hrint honum aftur
á bak. ..
Hún saup hveljur og lauk upp
augunum. Buchanan starði enn á
hana. Hvernig gat hún svarað
spurningu hans? Hvernig gat hún
sagt honum að raunar vissi hún
hvernig það væri að hafa drepið
mann sem varð að deyja?
Svo beindi hann höfði skjótta
hestsins að gilsmunnanum og
sagði beiskur: „Segöu þeim í
vagnalestinni það sem þér sýnist.
Mér stendur nákvæmlega á sama.
Þið megið fara til fjandans fyrir
mér!”
Hann reið á undan henni út úr
gilinu og það var orðið of seint að
segja nokkuð. . .
ÞEGAR VAGNARNIR lögðu aftur
af stað reið Catherine fyrir fram-
an Eastlake-vagninn í farar-
broddi. Hún var í of miklu
uppnámi til að tala við neinn,
ekkert annað komst að í huga
hennar en angistin í andliti
Buchanans og minningarnar sem
orð hans höföu vakið.
Hann var langt undan, sást oft
ekki fyrir lágum hæðunum sem
smám saman tóku við af sléttunni.
Catherine reið ein síns liðs þar til
Slattery reið loks upp að henni.
„Ungfrú góð,” sagði hann og
snerti hattbarðið með vísifingri.
Catherine hafði ekki verið ein
með honum síöan kvöldið í
Dulakevagninum en hún var
þegar of miður sín til að fara hjá
sér.
„Ykkur Buchanan viröist ekki
alltof vel til vina núna,” sagði leti-
leg rödd Slatterys. „Nákvæmlega
hvað gerðist hjá Pawnee-
indiánunum?”
„Það er best að þú spyrjir
Buchanan.”
„Ég gerði það. En hann hafði
ekki fyrir því aö útskýra neitt.”
Hann yppti öxlum á mælskan hátt
og Catherine fann reiðina í garð
Buchanans brjótast fram aftur.
Hann virtist hafa óbeit á
Slattery vegna þess eins að fjár-
hættuspilarinn hafði svo margt til
að bera umfram hann sjálfan:
vegna þess að hann hafði góða
framkomu, glæsileika, fágun.
Slattery var fulltrúi siða á
austurströndinni en Buchanan —
Cahterine hnykkti til höfði og
horföi vonskulega fram fyrir sig,
þangað sem hestur Buchanans
var rétt sjáanlegur á slóðinni —
Buchanan var þokkalegt eintak af
manni vestursins, sterkur, óháður
og óþolandi þögull, nema þegar
hann átti að vera það.
„Buchanan hefur engan rétt til
að leggja þig í einelti, hr. Slattery.
Ef þú vilt heyra mína skoðun held
ég að hann sé heiminum reiður. ”
Slattery horfði íhugull á hana.
„Það er nokkuð sem mig
langar að þakka þér fyrir, ungfrú.
Það var eins gott að þú sléttir úr
þessu fjárhættuspilamáli eins og
þú gerðir. Þaö hefði getað komið
til blóðsúthellinga.”
Hún leit á hann. „Hefðu
Donahue og Cordell í raun og veru
dregið upp byssurnar gegn
Buchanan?”
33. tbl. Vikan 43