Vikan - 16.08.1984, Qupperneq 45

betur! ” Hann rýndi á hana, svign-
aði allt í einu til. „Og það er tölu-
vert fleira sem þú veist ekki, tölu-
vert fleira sem þú færð aldrei að
vita vegna þess að þú heyrir ekki
til hérna út frá. Þú hefur ekki
kjarkinn. Þú hefur ekki sálina. Þú
ert ekki nýtileg til neins — hreint
ekki neins nema kannski...”
„Segðu mér þaö þá.” Hún and-
aði ört. „Segöu mér það, Buchan-
an. Tilhversdugi ég?”
Þokukennd augu hans horfðu
meö erfiðismunum í augu hennar.
Núna var hann ákaflega nærri.
Hún fann viskílyktina, leður- og
svitalykt. Rólega, blíðulaust greip
hann um báða handleggi hennar,
fingur hans klipu í hold hennar.
Hún gretti sig en horfði einbeitt í
augu hans.
Hjarta hennar barðist tryllings-
lega, svo tryllt að hann hlaut að
finna það þegar hann dró hana að
sér. En henni stóð á sama. Dráp
gamla indíánans hafði sýnt henni
allt í einu, líkt og í leiftri eldingar,
allt sem hún hafði viljað vita um
þennan mann — allt sem hann
hafði leynt hana.
„Jæja, Buchanan?” sagði hún
mjúklega, erti hann og saup hvelj-
ur þegar armar hans spenntust
umhana.
Svo var munnur hans á hennar,
ruddalega og hún barðist um til að
losna en hann hélt henni fast. Það
var saltbragð af vörum hans.
Hann hallaði sér frá, kippti í
hárið á henni, horfði hungraöur í
andlit hennar. Nú var hún hrædd
— það virtist ekkert vit í þessu
augnaráði. Það var nærri því
blint.
Hún reyndi að rykkja sér lausri
en hann var aftur farinn að kyssa
hana, ekki lengur ruddalega held-
ur ákveðið og blítt.
Varir Catherine skildust og allt
í einu var hún byrjuð að svara
kossum hans og hvílast í faðmlagi
hans sem nú var blíðlegt, þrýsti
henni að honum, studdi hana.
Þegar munnur hans hvarf frá
henni heyrði hún sjálfa sig and-
varpa.
„Buchanan...”
Og allt í einu hélt hann henni
armslengd frá sér og rödd hans
var eins og svipuhögg.
„Líður þér betur núna, þegar
þú hefur lotið svo lágt að eiga við
leiguliðann?”
Henni brá eins og hellt hefði
verið yfir hana fötu með köldu
vatni. Hún rykkti hægri handlegg
sínum lausum og sló hann fast í
andlitið. Ævareið horfði hún á
hann hrista höfuðið; svo voru
augu hans ekki lengur þokukennd
heldur skýr og full af bræði.
Hann hristi hana ofsalega og
þeytti henni frá sér upp að trjá-
stofninum.
Móð og hjálparvana var hún
aftur komin í faðm hans. Hún
barðist um, missti fótfestuna og
þau féllu til jarðar, lentu illa.
Ringluð og meidd leit hún upp í
andlit hans sem fyllti sólarlags-
gullinn himininn fyrir ofan hana.
Svo voru varir hans á hálsi henn-
ar. Nú voru þær blíðar, hlýjar.
Hún gat aftur andaö, hugsað
skýrt. . . og hún vissi hvaö hún
varð að gera. Af ásettu ráði bældi
hún niöur löngunina til að láta
undan í örmum hans, til að draga
höfuð hans niður til sín. Þess í stað
spennti hún líkamann eins og hún
gat og beið eftir að hann lyfti höföi
og liti á hana. Þá tók hún til máls.
„Segðu mér eitt, Buchanan,”
sagði hún. „Ertu nokkuð skárri en
Pete Cordell?”
Svipur hans breyttist sam-
stundis. Blíðan hvarf og sársauk-
inn kom aftur í augun. Hann flýtti
sér frá henni, reis á fætur, gnæfði
sem snöggvast yfir henni áður en
hann snerisér frá.
Hún skreiddist á fætur, fylgdist
með honum. Hann hafði gengið
þangaö sem hatturinn hans haföi
dottið af honum og laut fram til að
taka hann upp. Hann var ekki
lengur óstöðugur á fótunum.
Hún beið meðan hann sló hatt-
inum á lær sér og setti hann
upp.
Hjartað barðist í brjósti hennar
þegar hann sneri sér að henni.
Jafnvel þó hún hefði stöðvað hann,
aðeins eitt góðlátlegt orð núna,
eitt dapurlegt augnaráð...
„Þú komst til að biðjast afsök-
unar, ungfrú Davenport. Þú ert
búin að biðjast afsökunar. Nú er-
umviðkvitt.”
Augu hans voru hörð sem tinna.
Hún sneri sér undan, greip um
beislistauminn og fór hjálparlaust
á bak, stýrði hryssunni gætilega
niður grýtta hlíðina, forðaðist að
líta við.
Þegar hryssan kom inn í gilið
hélt Catherine aftur af reiðitárum.
En reiðin beindist að henni sjálfri,
ekki Buchanan, vegna þess að hún
hafði blátt áfram notið — fagnað
— vörum hans á sínum. Og eitt til-
tekiö andartak haföi hún brugðist
við honum á þann hátt sem hún
hafði aldrei kynnst hjá nokkrum
manni öðrum...
CATHERINE hafði lokiö við að
borða áður en Buchanan kom til
búðanna. Það kom henni á óvart
að hann kom aö varðeldinum
þeirra eins og vanalega en svo átt-
aði hún sig allt í einu á að hann
myndi ekki láta neitt trufla vand-
lega skipulagðan vanaganginn í
búöunum. Hann borðaði ekkert
heldur sat og starði inn í eldinn og
drakk svartkaffi.
Hún kærði sig ekki um að gera
sér í hugarlund hvað hann væri að
hugsa. Með þegjandi samkomu-
lagi skiptu þau sér ekki hvort af
öðru. Catherine stússaðist í vagn-
inum, steig einu sinni yfir fæturna
á honum til að fleygja einhverju í
eldinn. Hann bærði ekki á sér,
virtist ekki einu sinni taka eftir
þrumunum sem glumdu fyrir ofan
þau.
Vagnarnir voru í næturstaö í
þröngu skarði og margir urðu óró-
legir yfir eldingunum. Þegar loks
fór að rigna leituðu allir skjóls.
Buchanan sat viö eldinn þangaö
til Pete Cordell birtist meö tóman
poka yfir höfði sínu og öxlum.
„Stefnirðu að því að sitja hér í
alla nótt?”
Buchanan bærði á sér, skvetti
kaffidreggjunum í hvæsandi eld-
inn, stóð upp og teygði úr sér líkt
og regnið væri ekki að gegnvæta
hann. Hann tautaöi eitthvað við
Cordell og þeir gengu af stað inn í
myrkrið.
Um morguninn hlaut Buchanan
að hafa stórkostlega timburmenn.
Catherine, sem sat fremst í vagn-
inum og gerði við rifið pils, horfði
hugsi á eftir þeim.
En svo hossaðist stormlukt í
gegnum ausandi rigninguna hjá
henni og Sarah Eastlake gægðist
inn í vagninn. Bjarminn frá lukt-
inni sýndi greinilega fölt andlit
hennar og áhyggjufull augu.
„Cathy! Mér þykir fyrir því að
ónáða þig, en geturðu komið yfir?
Ég er hrædd um Nancy.”
„Ég get ekki sagt um það fyrir
víst. Hún hefur verið svo þögul síö-
ustu dagana. En allt í einu er eins
og hún hafi gefist upp og ekkert
sem ég segi virðist koma að
haldi.”
Catherine setti skefld frá sér
saumana og teygði sig eftir sláinu
sínu í því að Emmeline kom að op-
inu.
„Ermamma veik?”
„Ekki beinlínis veik en hún
þarfnast Cathy. Vertu hérna svo-
litla stund hjá Charity. Ég skal
senda Milt hingað með hvolpinn.”
Regniö buldi á Catherine þegar
hún hljóp með Sarah yfir í næsta
vagn. Milton, sem þegar hafði ver-
ið látinn vita, var tilbúinn að
hlaupa um leið og þær komu.
Nancy lá inni í vagninum,
alklædd, fölt andlit hennar vott af
tárum, líkaminn bifaðist af þögl-
um ekkasogum.
„Nancy!” Catherine kraup hjá
henni. „Hvaö í ósköpunum er
að?”
Nancy hélt áfram að gráta,
forðaðist að líta á Catherine.
„Nancy!” Catherine var hvöss
í máli. „Svona, sestu upp og segðu
mér þaö. Ég lofaði Robert aö við
myndum öll hjálpast að. Við
verðum alltaf að treysta hvert
öðru.”
Styrkar hendur Catherine
hjálpuðu Nancy hægt að setjast
upp.
„Robert myndi ekki vilja sjá
þig svona og þú veist það. ”
Þá leit Nancy beint á hana.
„Það er auövelt fyrir þig að
segja það, Cathy. Þú þekktir
Robert ekki nema fáeinar vikur! ”
„Eg þekkti hann nægilega lengi
til að gera mér grein fyrir því að
draumurinn hans náði til ykkar
allra. Þú kemst ekki til Kaliforníu
átárunum.”
„Draumur!” Nancy and-
varpaöi harmþrungið. „Það var
það eina sem það var — draumur.
Við hefðum öll átt að snúa við í St.
Joseph þegar við höfðum tækifæri
til. Núna eigum við ekkert eftir.”
„Snúa við! ” Catherine hækkaði
röddina hrelld. „Hvers konar upp-
gjöf er þetta? Við eigum allt,
Nancy, svo framarlega sem við
stöndum öll saman.”
Nancy starði á Catherine með
glampandi augu.
„Maðurinn minn er dáinn,
Cathy, grafinn þarna í Missouri.
Ég skildi hann þar eftir — ég yfir-
gafhann!”
Hún kjökraði nístandi og gróf
andlitið í höndum sér.
„Þannig hefur hún látið alla
vikuna,” hvíslaði Sarah. „Ég vildi
ekki ónáða þig eða að Emmeline
hef ði áhygg jur af henni. ’ ’
Cahterine tók utan um Nancy
og reyndi og hugga hana. Loks
dvínaöi ekkinn og hún varð ró-
legri.
„Ég vildi ekki fara af sléttunni,
Cathy. Þegar við verðum komin
upp í Klettafjöll getum við aldrei
snúiðvið.”
„Það kemur ekki til mála að
snúa við, elskan mín.”
„Ekki fyrir þig — þú ert ekki
flækt í þetta, þú hefur aldrei verið
33. tbl. Vikan 45