Vikan - 16.08.1984, Blaðsíða 47

aö sýna minnsta tilfinningavott og
þegar Emmeline sneri sér frá
glömpuðu tár í augum hennar.
Buchanan talaði blíölega við
hana. „Þú veist hvað ég neyðist til
aögera, ungfrú Emmeline.”
„Nei!” Emmeline gekk rakleitt
að honum. „Þú gerir ekkert. Þetta
er ekki þittpianó!”
Hún tróðst framhjá mönnunum
sem studdu við vagninn.
„Hjálpiö mér upp! ” kallaði hún
og í vagninum leysti hún með
erfiðismunum reipin sem héldu
hennar heittelskaöa píanói. Þegar
hún hafði losað það kom Fancy
Donahue henni til hjálpar.
Þegar píanóið var látið síga niö-
ur til jaröar stökk hún niður og
benti mönnunum að bera það af
slóðinni að enda skriðunnar.
Þeir fóru frá og Emmeline lyfti
lokinu og sló hinsta tóninn.
Blíður hljómurinn var nístandi
á þessum einmanalega stað.
Svo greip Emmeline undir lykla-
borðið á píanóinu og lyfti því upp á
afturfæturna. Sem snöggvast hélt
það fullkomnu jafnvægi yfir snar-
brattri hlíðinni sem teygðist niður
að bólginni á, svo féll það.
Það skall og skoppaði niður,
viðurinn brotnaði, strengirnir
slitnuðu og hvinu í ærandi ósam-
hljómi. Allir horfðu sem berg-
numdir, miður sín.
Eftir svolitla stund stóð
Emmeline ein á skriðubrúninni og
starði niður á fjarlægar,
tvístraðar rústir píanósins síns —
og vona sinna.
Svo sneri hún sér að vagninum
sínum, gekk hægt og með miklum
virðuleika. Þegar hún kom að
Buchanan vék hann til að hleypa
henni framhjá. En Emmeline
stansaði fyrir framan hann.
„Ég vona að þú munir þetta,
Buehanan,” sagði hún hljóðlega.
„Ég vona að þú munir eftir þessu
svo lengi sem þú lifir.”
„STANS! Nemið staðar þarna!”
Rödd Buchanans hafði aldrei
hljómað betur. Catherine stöðvaði
múldýrin í skarðinu og hvíldi
auma handleggina, þeir voru eins
og þeim hefði verið kippt úr liöi.
Hún horfði sveitt fram fyrir sig
og bældi niður stunu. Það var stutt
— allt of stutt — aflíðandi brekka
aö slóöinni en ennþá brattari
brekka fram undan. Fyrir aftan
sig heyrði hún hvellar raddir
kvennanna, svipusmellina sem
hvöttu múldýrin, marrið í vagn-
hjólum sem unnu dýrkeypta
þumlunga á endalausu klifrinu
upp í móti.
Hún tók ekki einu sinni eftir
stórfengleik Klettafjalla árla
sumars, skógum meö unaðslegum
hlynum fyrir neðan þau. Augu
hennar beindust að næsta mjóa
skarði sem vagnarnir þurftu aö
fara um, hún leitaði að hjól-
förunum sem ollu því að hjólin á
vögnunum þeirra festust, mat
brattann á brekkunni, gat sér til
um hve marga menn þyrfti til að
ýta á hvern vagn til að hjálpa múl-
dýrunum sem runnu til.
„Áfram,” sagði Buchanan
þreytulega viö hliö hennar, svo
henni brá við. „Ef við stönsum of
lengi hérna komumst við aldrei
aftur af stað. Láttu hjólin snúast
áfram.”
Fancy Donahue stansaði
hinum megin við vagninn, hjá
Emmeline.
„Hvað ef við festumst þarna
uppi”— hann kinkaði kolli fram á
veginn — „og komumst ekki
burt?”
Buchanan horföi grannt í andlit
hans— hatturinn var flekkóttur af
svita, fötin hans allt annað en
glæsileg núna þessa stundina — og
urraði: „Láttu kvenfólkið um
svona hjal! Taktu við hérna — ég
ætla aö fara aftur fyrir svolitla
stund. Og þegar þér gefst færi
skaltu sækja Slattery. Ég hef
hvergi séð hann þar sem þarf að
ýta.”
Það var nýtt óveður í aðsigi og
andlit Buchanans var áþekkt því.
„Ræöurðu við skepnurnar,
Emmy?”
„Auðvitað geri ég það.” Hún
greip í tauminn á forustumúl-
dýrinu.
„Haltu þessu þá í horfinu. Ég
þarf að fara til baka og reka á eftir
þessum slöttólfum.”
Þau horfðu öll niður fyrir
beygjuna á slóðinni. Sólargeislar,
sem brutust í gegnum óveðurs-
skýin, lýstu á hvít vagnþökin sem
voru dreifð eftir hlykkjóttu
skarðinu fyrir neðan þau, langt bil
á milli þeirra sýndi að feröin gekk
slitrótt.
„Þau gera sitt besta,” hreytti
Emmeline út úr sér. „Ekkert
okkar hefur gert neitt þessu líkt
áður!”
„Þetta er kallað að komast af.
Slöttólfar geta orðið að lið-
hlaupum. Þegar liðsandinn verður
slakur fer fólk að missa sjálfs-
virðinguna. Ég kæri mig ekki um
innbyrðis stríö í þessari lest. ”
Þau voru bæði búin að gleyma
Catherine. Emmy horfði upp-
reisnargjörn á hann, sló svo í
forystumúldýrið.
„Þú rekur fólkið áfram eins og
múldýrin. Einhvern daginn beinir
einhver að þér byssu, Buchanan! ”
„Ég vona innilega að það verði
ekki þú. Þaö var djarft það sem
þú gerðir í skarðinu.”
„Djarft? Ég óskaði þess aö það
værir þú sem molnaðir þarna í
skriðunni.” Hún kastaði til
höfðinu. „Er það þess vegna sem
þú sóttir mig hingað? Til aö lítil-
lækka mig?”
„Nei, Emmy,” sagði hann blíð-
lega. Rödd hans var lágvær en
Catherine heyrði samt til hans.
„Ég vildi fá þig hingað til að viö
gætum rætt um móöur þína. Núna
þarfnast hún þín.”
Emmeline virtist ekki vita
hvaðan á sig stóð veðrið. „En
mamma vill heldur að ég...”
„Emmy. Mamma þín er að því
komin að gefast upp. Hún skildi
hjarta sitt eftir fyrir austan.
Hugur hennar er fús að halda
áfram þessa stundina en hún þolir
þetta ekki endalaust.”
Hryllingurinn skein úr andliti
hennar. „Áttu við að mamma sé
...?”
„Ég á við að þú sért nægilega
gömul til aö horfast í augu við
sannleikann. Ég hef séð svona
nokkuð áður. Þú skalt bara setjast
inn í næsta vagn næst þegar við
stönsum. Frú Sarah getur skipt
við þig.”
Rödd hans var hljóðlát en
ákveðin og Emmeline fannst
greinilega óráðlegt að standa uppi
í hárinu á honum. Þess í stað
horfði hún yfir dalinn og beit á
vör.
„Ef pabbi væri bara hérna væri
alltsvo öðruvísi.”
„Ég vildi líka óska að hann
væri hérna, Emmy,” sagði
Buchanan hljóðlega og svipurinn á
andliti hans vakti furðu Catherine
— þar var blíða sem hún hafði
ekki séð síðan daginn sem hann
drap indíánann.
Emmeline sagði ekkert, leit
aftur til Catherine.
„Ertu tilbúin, Cathy? Hott,
hott, skepnumar ykkar! Áfram!”
Og vagninn tók að hreyfast.
Catherine sá hann ekki aftur
fyrr en síðar um daginn þegar
hann reið til baka eftir að hafa
leitað að áningarstað fyrir þau um
nóttina.
„Hvað er framundan?” kallaöi
hún til hans, benti eftir slóðinni.
„Rúmstæði sem skilið hefur
verið eftir,” sagði hann þungur á
brún. „Þú getur hjálpað mér að
fela það.”
Hún eftirlét Sarah taumana og
fór fótgangandi til hans, stígvélin
hennar og illa leikinn hatturinn
forug.
Hún byrjaði að tína upp alls
kyns muni fjallsmegin við slóðina
og kasta þeim niöur skriöuna
hinum megin eða fela þá á bak viö
steina: tómarkistur, brotinn borð-
búnaður, bækur, lífstykki, allt
eyðilagtaf regni.
„Af hverju er þetta allt
hérna?” spuröi Catherine.
„Síðustu vagnarnir sem fóru
hér um hljóta að hafa fest. Þegar
svona nokkru er fleygt er fólk ör-
væntingarfullt. Það getur smitað
út frá sér og andinn í þessari lest
er aðversna.”
Hann fleygði stranga af gegn-
votu líni bak við fyrir stein og rétti
úr sér. „Ég verð að reka betur á
eftir þarna — við förum of hægt.
Ætlarðu að hafa augun opin fyrir
fleiru af þessu tagi?”
Hún horfði á hann, útataðan,
flekkóttan af leöju og svita eins og
þau voru öll, og í fyrsta sinn sá
hún óumdeilanleg merki um
þreytu rist í andlit hans.
Hann horfði óhvikull til baka,
skeytti ekki um að leyna þreytu
sinni, og bætti við: „Það eru ekki
of margir hér sem ég get treyst. ’ ’
Hún hló gleðisnautt, hljómur-
inn hvellur í eyrum.
„Og þú treystir mér?”
„Ég held að þú hatir mig
kannski nógu mikiö til að láta mig
ekki skjóta þér ref fyrir rass.”
ÞETTA VAR óþægilegasta nóttin
sem Eastlake-fjölskyldan hafði
nokkru sinni átt. Grenjandi
rigningin buldi á vögnunum sem
var troðið þétt saman í mjóu
skarði. Þar sem hvorki var eldi-
viður eða skjól borðuðu allir kaldan
mat og sváfu blautir. Buchanan sá
um eina varðeldinn sem gerður
var úr þurrum kvistum sem
safnað hafði verið á sléttunni og
sauð kaffi í eldapotti undir grófu
strigatjaldi.
Þarna í þrenglsunum og
reykjarsvælunni hóstaði
Buchanan og saup hveljur. Hann
jós upp kaffi í tinbolla handa
biðröð uppgefinna, tekinna
ferðamanna. Catherine annaðist
börnin, sem komu fyrst, og tók
eftir að Buchanan horfði á föl
andlit þeirra.
Framhald í næsta blaði
33. tbl. Víkan 47