Vikan - 11.07.1985, Blaðsíða 46

Þægilegu, bólstruðu,
georgísku sófarnir og
stólarnir voru gjörólíkir
óþægilegu, hnöppóttu
satínstólunum sem vinir
' móður Maxín tylltu sér á í
dagstofunni. Frakkarnir
tóku við þessum hlutum og
betrumbættu ýmis atriði. Þeir
framleiddu kögur og borða sem
fóru vel við gluggatjöld og
rúmábreiður, þeir ófu einlit
húsgagnaáklæði og notuðu
sömu liti og í sirsmynstrunum.
Maður valdi mynstur og lagði
til grundvallar. Það var notað
í gluggatjöldin, sófana og ef til
vill á einn stól. Síðan valdi
maður tvo áberandi liti úr sirs-
mvnstrinu á einlitt efni sem
notað var á allt annað sem
klætt var áklæði og í allar rúm-
ábreiður. Á veggjunum voru
sirsefni eða veggfóður með
sama mynstri eða þá að þeir
voru málaðir í lit sem fenginn
var úr sirsmynstrinu nema mun
Ijósari.
Maxín hafði
lokið tveggja ára námstíma
sínum I London var hún orðin
fullfær í le style anglais og gat
hrist það fram úr erminni. Hún
gætti þess að láta ekkert uppi
um það við viðskiptavinina.
Hún gerði sér grein fyrir því að
þeir mátu tímann of mikils en.
hæfdeika og reynslu of lítils.
James Partridge bauð henni
fasta stöðu hjá sér í London en
Maxín vildi heldur fara til Par-
ísar og halda áfram á ,,frama-
brautinni” eins og hún kallaði
það með sjálfri sér. „Munurinn
á að vinna venjulega vinnu og
vera á framabraut,” hafði Júdý
einu sinni sagt henni, ,,er sá að
ef þú ert í vinnu nærðu aldrei
neitt lengra. Ef þú ætlar þér
hins vegar að ná langt á frama-
braut ætti venjuleg vinna bara
að vera skref að ákveðnu marki.
Þegar þú þiggur einhverja
vinnu áttu að vera viss um
hvenær þú ætlar að hætta
aftur.”
,,Della!” hafði Maxín sagt.
,,Af hverju ferðu ekki og skrif-
ar bók um hvernig fólk geti
orðið betri manneskjur eins og
ÁTJÁNDIHLUTI
Það sem á undan er gengið. . .
Árið 1963 gengst þrettán ára stúlkubam undir
ólöglega fóstureyðingu á subbulegri lækningastofu í
París. . . Fimmtán árum síðar er fjórum glæsilegum
heimskonum stefnt á fund kvikmyndastjömunnar
Lilíar. Þær Heiðna, Kata, Maxín og Júdý vita ekki að
þeim er stefnt saman og vita ekki hver tilgangur
heimsóknarinnar er. , Jæja, tæfumar ykkar. Hver
ykkar er móðir mín?” spyr Lilí. . . Árið 1948 em
Heiðna, Kata og Maxín á fínum heimavistarskóla í
Sviss.Júdý, 15 árastúlka frá Bandaríkjunum,
verður vinkona stúlknanna.
. . . Að skóla loknum skilja leiðir.
Ein þeirra var bamshafandi, en hver?
Móðirjúdýjar veikist snögglega og Júdý fer heim
til Bandaríkjanna eftir sex ára fjarveru. Hún lofar móður
sinni að fara ekki aftur til Parísar og fær sér vinnu
í New York.
Þá víkur sögunni til Sviss, á friðsælt heimili þar sem
Lilí elst upp hjá fósturmóður sinni og fósturbróður. Hún
trúir því að einhvern daginn komi raunvemleg
mamma hennar að sækja hana.
Angelina, fósturmóðir Lilíar, giftist ungverskum
flóttamanni, Felix. Þau smygla sér til Ungverjalands
til þess að heimsækja foreldra hans og bróður og ætla að
freista þess að koma bróður Felix úr landi.
Það er árið 1956.
Dale Carnegie?” En þetta var
ekki slæmt ráð í sjálfu sér og
með þetta í huga hætti hún i
vinnunni og fór aftur til Parísar
þar sem hún uppgötvaði að
Júdý var önnum kafín við að
hjálpa Guy að koma sér áfram
sem fatahönnuður í stað þess
að halda áfram á sinni eigin
framabraut eftir að hún hætti
hjá Christian Dior.
"y að
aðir Maxín var
innilega glaður að sjá hana
aftur, stoltur af enskunni
hennar og jafnvel enn stoltari
af því sem hún hafði lært.
Hann komst fljótt að því að
hann naut þess að gera áætlanir
með henni vegna þess að hún
gerði sér far um að hann nyti
þess sem best. Hún kom fram
vð hann eins og hann væri
eftirlætisviðskiptavinur henn-
ar. Hann dáðist að þekkingu
hennar og hve henni var mikil
alvara, en þekkingarleysi
hennar á bókhaldshliðinni
skaut honum skelk í bringu.
,,Ég skil ekki hvers vegna þú
vildir endilega vera hálft ár í
viðbót í Sviss til þess að læra
verslunarfræði,” sagði hann.
,,Það er ekki skrítið að þú féllst
á prófínu! Algjör peningasóun!
Allt fyrsta árið þitt í rekstrinum
verður þú að hringja í mig á
hverjum morgni klukkan tíu og
leyfa mér að heyra það athyglis-
verðasta sem gerðist daginn
áður. Ég vil aldrei heyra meira
en eitt og aldrei minna en það.
Það ætti að kenna þér að átta
þig á hvað skiptir máli og hvað
ekki. Gg ég vil fá að sjá bók-
haldsreikningana á hverjum
laugardagsmorgni. ’ ’
Föður Maxín til mikillar
furðu hafði hún auga fyrir við-
skiptum. Það var ekki liðinn
mánuður áður en hún var kom-
in með sjö ára leigusamning á
húsinu númer 391 við Jacobs-
götu. Það hafði ekki reynst
erfítt að finna verslun við þessa
götu. Þar stóðu rykugar forn-
gripaverslanirnar í röðum og
gatan enn ekki komin í tísku.
Verslanirnar voru enn illa
málaðar og grámuskulegar og
fremur sóttar af forngripa-
miðlurum en ferðamönnum.
Númer 391 var þröng og dimm
46 Vikati 28. tbl.