Vikan - 11.07.1985, Blaðsíða 50

móti þegar hann dró
hana varlega upp af
rúminu og hjálpaði henni
að klæða sig í tunglskin-
ínu.
, ,Foreldrar þínir verða
áhyggjufullir, ’ ’ sagði hann.
, ,Ég ætla að aka þér til
Parísar núna, en á morgun tala
ég við pabba þinn. ’ ’
Þau stoppuðu aðeins í for-
|dyrinu til þess að taka upp
hvítu blúndutætlurnar en óku
síðan til Parísar á ofsahraða í
opna, dökkgræna Lagonda
bílnum hans Charles. Þau fyllt-
ust bæði fagnaðarkennd þegar
gamli sportbíllinn þeysti yfir
dulúðugt landslagið í nætur-
rökkrinu. Það virtist einkenni-
lega hljótt, aðeins til fyrir þau.
Ský bar fyrir tunglið og þá varð
nóttin aftur svört eins og flauel
fyrir utan gullna brautina sem
bílljósin mynduðu fyrir framan
þau.
Þegar þau óku fram hjá
espitrjánum, gegnum dökk
göng af grænleitu myrkri,
heyrðu þau einkennileg, hás
hljóð frá dýrum úti í nóttinni,
svo lík óskýru, ósjálfráðu
hljóðunum sem höfðu heyrst í
tunglskininu í bláa brókaðiher-
berginu.
an stráhatt. Þau Charles sátu á
tveimur hörðum, litlum stól-
um á meðan stutt giftingarat-
höfnin fór fram. Hún var í
höndum borgarstjórans sem var
með rauða, hvíta og bláa ein-
kennisborðann. Þau skrifuðu
undir í embættisbókina en það
jafngildir undirritun hjúskap-
arsáttmála í Frakklandi. Þau
voru nú löglega gift og fóru
ásamt allri fjölskyldunni í
Royale Champagne í hádegis-
verð sem stóð til klukkan sex
um kvöldið. Þá fór Maxín til
siðsamlega. háum kraganum
niður á faldinn á víðu pilsinu. í
brúðkaupinu ætlaði hún að
vera í kápunni yfír hlýralausa,
ljósa tjullballkjólnum, en
seinna gæti hún verið í henni
einni saman sem kápu eða kjól,
við kappreiðarnar í Chantilly
eða hvaða formlega athöfn sem
væri innanhúss.
,Ja, þetta er fallegasti kjóll
sem ég hef nokkru sinni eign-
ast,” fullyrti Maxín, ,,því vil ég
ekki bara vera í honum einu
sinm.
— 17 —
y/d
eiðna gat ekki kom-
ið í brúðkaupið vegna þess að
hún var í Egyptalandi en ekkert
hefði getað haldið aftur af Júdý
og Kötu. Brúðargjöfín frá Kötu
var stór bréfapressa úr ametyst
til þess að hafa á skrifborði
Maxín og Júdý kom með
skemmtilega Steinberg-kopar-
stungu af taugaóstyrkri brúði
með glóðarauga sem hélt
dauðahaldi í álappalegan brúð-
guma. Frá Damaskus sendi
Heiðna fagran antik kistil sem
lagður var perlumóðurskel að
innan.
Maxín og Charles giftu sig í
ráðhúsinu í Epernay næstum
því ári eftir að þau höfðu
kynnst. Maxín var í ljósbleikum
silkikjól, pilsið eins og
rósarblöð, og með stóran, ljós-
Parísar með foreldrum sínum
eins og venjan var.
Kirkjubrúðkaupið var haldið
daginn eftir í hlýlegu stein-
kirkjunni í Epernay. Frönsk
brúður var venjulega ekki með
neinar brúðarmeyjar en tvær
litlar frænkur Maxín voru en-
fants d’honneur, heiðursbörn,
og fylgdu henni yfir gamla
steingólfíð.

/axín hafði beðið
Kötu að hjálpa sér í kjólinn.
Þær voru uppi á hótelherbergi
og Kata hló þegar hún leit á
Maxín sem var ekki í öðru en
gegnsæju, þunnu slörinu og
litlum hvítum undirfötum úr
satíni. Fötin hennar höfðu
verið lögð á rúmið. , Ja, hérna,
Maxín, meira að segja brúðar-
kjóllinn þinn er saumaður eftir
hagsýnissjónarmiðum! ’ ’ Kata
tók upp hálfsíða, ljósa silki-
kápu. Hún var hönnuð af
Raphael, aðskorin í mittið,
með röð af perluhnöppum frá
I þetta sinn var Maxín ekki
eins og á hjólum. Hún var eins
og gyðja þar sem hún sveif inn
kirkjugólfið milli virðulegra
steinsúlna. Fyrir neðan faldinn
á síðu, ljósu kápunni bylgjaðist
ljóst tjullið og á höfðinu var
Maxín með einfalda kórónu
með stjörnubláum blómum.
Maxín gekk stillt og hátíðleg
fram hjá Kötu og blikkaði hana
eggjandi.

^axín var kynnt fyrir
öllum helstu fjölskyldum í
héraðinu um leið og þau komu
aftur heim úr brúðkaupsferð-
inni. Christina sá áfram um all-
an daglegan rekstur á Paradís á
meðan Maxín náði í þessi
mikilvægu, nýju sambönd.
Mest þótti henni gaman að
heimsækja Moét og Chandon
en gestrisni þeirra var þekkt allt
frá Napóleonstímanum. Eins
og Jósefínu keisaradrottningu,
Rússakeisara, Austurríkiskeis-
ara og konungi Prússlands áður
var Maxín fylgt um löngu kjall-
arana, sem lágu alveg neðan-
jarðar, til þess að horfa á hvern-
ig kampavínið varð til. „Þessir
kjallarar, sem eru höggnir út
í kalkbergið hér undir
Epernay, eru áttatíu mílna
langir,” sagði Charles. Hann
tók hendurnar á Maxín og lét
hana skrapa með nöglunum yf-
ir molnandi yfírborð kjallara-
veggjarins. „Skilurðu? Allt
kampavínshéraðið er úr þessu
sérstaka kalki. Aðeins í þessum
jarðvegi vaxa vínber með ekta
kampavínsbragði. Hvergi í
heiminum er neitt þessu líkt. ’ ’
Þegar heimsókninni var að
ljúka taldi Maxín að hún hefði
heyrt nóg um kampavín í bili
þó hún vissi að þetta hefði
getað verið verra. Hún hefði
getað gifst fjárbónda eða niður-
suðuiðnjöfri eða járnbrautar-
teinaframleiðanda. Það var
eins og Charles læsi hugsanir
hennar þegar hann sagði: „Þú
þarft ekki að hafa neinar
áhyggjur, ég ætla ekki að verða
einhver leiðindapúki með
kampavín á heilanum. Fyrir-
tækið er hluti af lífi mínu og
arfleifð, það er að segja á
ábyrgð minni, en ég er ekki
kaupsýslumaður í borg. Ég er
sveitamaður. Ég hef gaman af
því að hugsa um landareign
mína og ganga um hana með
hundinn minn en á kvöldin hef
ég gaman af að lesa eða hlusta á
tónlist — rólegt líf. ’ ’
„Og svo á nóttunni,” sagði
Maxín, ,, þá viltu elskast. ’ ’
„Ég vil það á öllum tímum
sólarhringsins, ’ ’ svaraði
Charles ákveðinn.
Daginn eftir stakk Charles
upp á því að Maxín heimsækti
höfuðstöðvar hans og lærði
eitthvað um framleiðslu
kampavíns. „Sem eiginkona
eigandans verður þú að þekkja
inn á þessi mál,” sagði hann.
„Farðu því núna og gerðu
heimaverkefnin. Ég skal reyna
að hafa það ekki of leiðinlegt,
elskan.”
Þetta á eftir að verða leiðin-
legur morgunn, hugsaði Maxín
í svefnherberginu þar sem hún
klæddi sig í bleika hörkjólinn
frá Christian Dior. Hann var
með plíseruðu pilsi og stuttum
jakka, aðskornum í mittið,
hnepptum að framan. Hún var
50 Vikan 28. tbl.