Vikan - 04.12.1985, Blaðsíða 24

Ég varð leik-
ari vegna
óframfærni,
segir Lee Marvin
Ég held að Hollywood sé búin að
vera eins og hún var i gamla daga.
Ekkert er varanlegt nema still. Still
kemur og fer og allt er i fullkominni
og endalausri þróun. Það er bara að
ég veit alltaf minna og minna um
hvernig allt virkar. Ég hef aldrei
horft í gegnum kvikmyndavélina
hvort sem er. Þegar ég kem i upp-
töku er ég alltaf jafnhissa. Það er
eins og ég sé á sýningarferðalagi.
„Hvaða vél er þetta?" „Ó, viltu að
ég sé þarna?" Allt i lagi. Ég get enn-
þá gengið héðan og yfir á hinn stað-
inn og þeir vita ástæðuna.
Starfsmennirnir halda að ég viti
meira en ég veit. Ég spyr engra
spurninga, þykist bara vera salla-
rólegur.
Ég er að lesa Biblíuna. Ég var
að leita að kafla sem ég rakst á í
London þegar við vorum að vinna
að kvikmyndinni Dirty Dozen.
Þessi kafli var letraður á RAF
(Royal Air Force) minnismerki
um pólska flugmenn sem flugu í
flugorrustunni um Bretland árið
1940. Þetta er frábær setning og er
eitthvað á þessa leið: „Ég barðist
í þágu hins góða, ég er kominn á
leiðarenda en ég hef haldið
trúnni.”
Óbeit á ofbeldi
Ég hef leikið útlaga og bófa en
ég hef svo mikla óbeit á ofbeldi að
ég er tilbúinn að æsa mig upp yfir
því. Maðurinn er prúðmenni upp
að vissu marki en það getur komið
að því að orð missi áhrif sín. Það
er hræðilegt að komast í þannig
ástand því að þá verður maður að
aðhafast eitthvað ofsafengið. Það
gekk alveg fram af mér fyrir ári
þegar ég sá kvikmyndina Point
Blank á kvikmyndahátíð. Það er
dæmigerð gróf kvikmynd. Ég var
búinn að gleyma. Maður hefur séð
þessa mynd þúsund sinnum í
mismunandi útgáfum. Þetta voru
erfiðir tímar fyrir mig, einnig í
einkalífinu. Ég notaði mikið af
þessum tilfinningum á meðan við
vorum að vinna að kvikmyndinni.
Ég notaði jafnvel sjálfsvíg eigin-
konu minnar.
Ég fékk óskarsverðlaun fyrir
kvikmyndina Cat Ballou árið 1965.
Mér fannst það nokkuð seint. Ég
„Ég fékk óskarsverðlaun fyrir kvik-
myndina Cat Ballou árið 1965. Mér
fannst það nokkuð seint."
„Starfsmennirnir halda að ég viti
meira en ég veit. Ég spyr engra
spurninga, þykist bara vera sallaró-
legur."
ekki viss um að ég hafi þær til hlið-
sjónar þegar ég þarf að taka mik-
ilvægar ákvarðanir, en upp að
vissu marki. Annars er leitin yfir-
staðin. Leitin verður að vera í
gegnum kvikmyndavélina. Það er
ekki hægt aö koma inn á sama hátt
og maður kveður eða öfugt.
hefði átt að fá óskarinn á meðan
ég var í skóla. Ég var kominn yfir
fertugt. Það var svo sem allt í lagi
en hver sem var hefði leikið vel í
myndinni. Myndin var fyrsta
tilraunin til að gera grín að hinum
hefðbundnu kúrekamyndum. Mér
fannst þaö ekki, hinum fannst það.
Mér fannst myndin vera
harmleikur. Hvert geta gömlu
skytturnar farið? Og gamlir
atvinnumenn í hnefaleik? Það er
allt á sömu bókina lært. Þeir lenda
allir á drykkjumannahælum.
Blaðamenn afbaka
Blaðamenn afbaka mikið það
sem ég segi. Mikið af því sem
skrifað er um mig er uppspuni, en
það er einmitt það sem gerist.
Maður verður að hafa ytri ásýnd
til að fela sig bak við svo að maður
leyfir fólki að hugsa það sem það
vill og er alltaf sammála, jafnvel
þó að maður sé á öndverðum
meiði. Ég hef komist að því að fólk
sem ég virði mest hefur notað sér
þetta bragð. Eins og John Ford —
það héldu allir að þeir gjörþekktu
hann svo að þeir voru mjög
varnarlausir gagnvart honum og
hann neitaði að svara. En hann
vissi hitt og þetta og hann
ÞEKKTI fólk. Margir sögðu
honum hræðilega hleypi-
dómafullar sögur af því að þeir
héldu að það væru slíkar sögur
sem hann hefði gaman af. Mánuði
síðar eða meira notaði hann
þessar sögur á leiksviðinu til að ná
sér niðri á þeim. Frábært.
Ég bý í borginni Tuscon í
Arizonafylki. Ég reyni að halda
húsinu í horfinu og laga það sem
aflaga fer. Ég geri svo sem ekki
neitt. Ég fer aldrei í útreiðartúra.
Stundum les ég ef ég finn eitthvað
áhugavert. Ég er nýbúinn að lesa
allar bækurnar eftir rithöfundinn
William Kennedy. Ég er viss um
að það líður langur tími þangað til
ég finn eitthvað sem hefur jafn-
mikil áhrif á mig, en hver veit?
Þú stillir yfir á playboyrásina í
nokkrar mínútur og þarna er
ÞAÐ, öskrandi yfir guðs eigið
land. Ég held að ekki sé hægt að
spyrja hver söguþráðurinn sé.
Mér þykir ennþá gaman að góðum
sögum. Ég hefði gaman af að leika
í kvikmynd sem innihéldi
einhverja hugvitsama staðhæf-
ingu en þær eru ekki á hverju
strái. Ég hef leikið í nokkrum góð-
um kvikmyndum á ferli mínum,
mynduro sem vöktu umtal. Þær
verða manni minnisstæðar. Ég er
Óframfærni mín
Nú, þegar ég á nóga aura til að
vernda einkalíf mitt, er það mér
meira virði en áður. Og ég verð
ergilegri en áður ef ég er truflaður
heima fyrir. I gamla daga hafði ég
meiri þörf fyrir frægðina. Ég var
þess vegna alveg eins og peð í
höndum áhorfenda minna. Ég
gerði allt sem þeir vildu að ég
gerði, bara til að uppfylla það sem
þeir ætluðust til af mér.
Eitt var það sem átti ríkan þátt í
því að ég varð leikari, það var
óframfærni mín. Ég hélt að
hlátrasköll og klapp áhorfenda
myndu veita mér það öryggi sem
ég var aö leita að. Þegar ég eltist
og þroskaðist og byrjaði að njóta
ábata velgengninnar fór mér að
standa meira á sama hvernig
áhorfendaskarinn leit á mig. Mér
varð meira virði hvernig
einstaklingar tóku mér. Ég hef
miklu meira upp úr því að sitja á
bar og tala við ókunnugt fólk
heldur en að horfa á eigin kvik-
mynd í sýningarsal með hinum
áhorfendunum. En síðan ég varð
frægur gefst mér ekki oft tækifæri
til þess. Ég sakna þess af því að
mér fellur þest við bláókunnugt
fólk.
24 ViKan 48. tbl.