Vikan - 04.12.1985, Qupperneq 55

1
allra smæsta sem hún hefði átt eða
sem hún hefði snert. Ilmkollslyktin
sem umvafði hann, anganin sem hún
hafði unnað og gert að sinni — hvaðan
barst hún?
Það haföi verið lagað heldur kæru-
leysislega til í herberginu. Á víð og
dreif á þunnum dreglinum á kommóð-
unni voru nokkrar hárspennur — þess-
ir hógværu, óáberandi vinir kvenna,
kvenkyns, ómælanlegar í skapi og þög-
ular aö gerð. Þær skeytti hann ekki
um, vissi af sigri hrósandi eigindar-
skarti þeirra. Þegar hann leitaði í
skúffum kommóðunnar rakst hann á
gleymdan, pínulitinn og tætingslegan
ómerkileg lítil dæmi um marga flökku-
leigjendur; en um hana, sem hann leit-
aði aö og hafði kannski leigt þarna og
virtist svífa þarna um í anda, fann
hann engin merki.
Og þá datt honum ráðskonan í hug.
Hann hljóp úr andsetna herberginu
niður og að dyrum þar sem sást ljós-
rönd. Hún kom fram þegar hann bank-
aði. Hann kæfði ákafa sinn eins og
hann best gat.
„Viltu segja mér, frú mín góð,” bar
hann sig upp við hana, „hver bjó í her-
berginu sem ég er í áöur en ég kom? ”
„Já, herra minn. Ég get sagt þér það
aftur. Það voru Sprowls og Mooney,
Hann þakkaði henni fyrir og lötraði
aftur upp í herbergið sitt. Herbergið
var dautt. Eigindin, sem hafði iífgað
það, var horfin. Ilmkollsanganin var
farin. I stað hennar var gömul, þung
lykt af mygluöum húsgögnum, and-
rúmsloft líkt og í geymsluhúsnæði.
Þegar vonin þvarr var trú hans allri
lokið. Hann sat og starði á gult, syngj-
andi gasljósið. Brátt gekk hann að
rúminu og tók að rífa lökin í ræmur.
Hann rak þær þétt með hnífsblaði í all-
ar rifur umhverfis glugga og dyr. Þeg-
ar allt var þétt og fellt slökkti hann
ljósið, skrúfaði eins og hægt var frá
gasinu og lagðist þakklátur í rúmið.
Þetta kvöld var komið aö frú Mc-
Cool að fara með krúsina eftir bjór.
Hún sótti hana því og settist meö frú
Purdy í eitt af þessum neöanjaröar-
grenjum þar sem ráðskonur koma
saman og ormar deyja sjaldan í.
„Ég leigði bakherbergið á fjórðu hæö
í kvöld,” sagði frú Purdy yfir glæstan
froðuhring. „Það var ungur maður
sem tók það. Hann fór upp að hátta fyr-
ir tveimur tímum.”
„Já, var það, frú Purdy, frú mín
góð?” sagöi frú McCool meö ákafri að-
dáun. „Þú ert alveg stórkostleg að
leigja svona herbergi. Og sagðirðu
honum það þá?” lauk hún máli sínu í
hásu hvísli, þrungnu dulúð.
„Herbergin,” sagði frú Purdy með
alloðnasta rómi sínum, „eru búin hús-
gögnum til leigu. Ég sagði honum það
ekki, frú McCool.”
„Það var rétt hjá þér, frú mín góð;
við tórum af því að leigja herbergin.
Þú hefur prýðilegt viöskiptavit, frú.
Það gæti verið margt fólk sem ekki
vildi leigja herbergi ef því væri sagt að
einhver hafði framið sjálfsmorö og dá-
iðírúminuþess.”
„Eins og þú sagðir, við þurfum að
tóra,” sagði frú Purdy.
„Já, frú mín góð, þaö er satt. Það er
ekki nema vika síðan ég hjálpaði þér
að leggja hana til í bakherberginu á
fjórðu hæð. Hún var allra snotrasta
stúlka, að vera aö sálga sér svona á
gasi — hún haföi laglegt lítið andlit, frú
Purdymín góð.”
„Hún hefði verið kölluö falleg, eins
og þú segir,” viðurkenndi frú Purdy
gagnrýnin, „ef ekki hefði verið þessi
fæðingarblettur sem hún var með hjá
vinstri augabrún. Fylltu glasið endi-
lega aftur, frú McCool.”

vasaklút. Hann þrýsti honum aö andliti
sínu. Hann var gegnsýrður og ósvífinn
af ilmi munablóma; hann þeytti hon-
um á gólfið. I annarri skúffu fann hann
staka hnappa, leikskrá, spjald frá veð-
lánara, tvo týnda sælgætismola, bók
um draumaráðningar. I þeirri síðustu
var svört satínhárslaufa konu, sem
hann staldraði við, á mörkum íss og
elds. En svarta satínslaufan er sömu-
leiðis hæverskt og ópersónulegt, al-
gengt kvenskraut og segir engar sög-
ur.
Og svo fór hann um herbergið eins
og hundur fylgir lykt, skimaði um
veggina, gaumgæfði hornin á bylgjótt-
um gólfmottum á fjórum fótum, þreif-
aði á arinhillu og borðum, gardínum og
tjöldum, drukkna skápnum í horninu,
eftir sýnilegum ummerkjum, gat ekki
skynjað aö hún var þarna viðhlið hans,
umhverfis, upp viö, inni í, fyrir ofan
hann, hélt sér í hann, kjáði viö hann,
kallaði svo nístandi til hans um fínni
skynfærin að jafnvel grófari skynfæri
hans urðu vör við kallið. Einu sinni
svaraöi hann aftur upphátt: „Já, elsk-
an mín! ” og sneri sér með tryllingsleg
augu og horföi á tómið, því hann gat
ekki enn greint lögun og lit og ást og út-
réttan faðm í angan ilmkollsins. Ö,
guð! Hvaðan barst þessi lykt og síðan
hvenær hafði ilmur rödd til að kalla?
Þannig fálmaði hann áfram.
Hann gróf í rifur og horn og
fann tappa og sígarettur. Slíkt hirti
hann ekki um með hlutlausri fyrirlitn-
ingu. En einu sinni fann hann hálf-
reyktan vindil í broti á mottu og
kramdi hann undir hæl sínum með
ruddalegri og kröftugri upphrópun.
Hann fór vandlega yfir herbergiö end-
anna á milli. Hann fann drungaleg og
eins og ég sagði. Ungfrú B’retta
Sprowls var hún í leikhúsinu en hún
var frú Mooney. Hús mitt er vel þekkt
fyrir siðprýði. Hjúskaparvottorðið
hékk innrammaö á nagla yfir.. .”
„Hvernig kona var ungfrú Sprowls
— íútliti,áégvið?”
„Nú, hún var svarthærð, herra
minn, stutt og þybbin með spaugilegt
andlit. Þau fóru á þriðjudaginn fyrir
viku.
„Og áður en þau voru í herberginu?”
„Nú, þá var einhleypur maður sem
var eitthvað í flutningum. Hann skuld-
aði mér viku þegar hann fór. Á undan
honum var frú Crowder og börnin
hennar tvö, þau voru í fjóra mánuöi;
og á undan þeim var gamli herra
Doyle, en synir hans borguöu fyrir
hann. Hann hélt herberginu í hálft ár.
Þá erum við komin ár aftur í tímann,
herra minn, og lengra aftur man ég
ekki.”
48. tbl. Vikan 55