Vikan - 04.12.1985, Qupperneq 66

sagði hinn ljósmyndarinn um
leið og vörðurinn kom aðvífandi
með áhyggjusvip.
Lilí hjálpaði Simoni á fætur.
„Við skulum koma okkur héð-
an,” bað hún. ,,Þú færð Ijótt
glóðarauga. Því fyrr sem við
komum okkur því minna verður
frásagnarvert.”
Þegar þau voru komin upp í
íbúð ' Lilíar lagði hún kaldan
bakstur við augað og vatnið úr
honum rann niður á skyrtuna
hans. ,,Ó, fyrirgefðu!” hrópaði
Lilí. „Heyrðu, farðu úr skyrt-
unni, farðu í slopp og ég skal
gera við rifuna á henni. Nei, nei,
ég er mjög hreykin af sauma-
kunnáttu minni. Þú sérð ekki
hvar gatið var þegar ég er búin.
Þú ert ekki sá eini sem getur gert
við.”
Þjónustustúlkan kom með
bakka með kaffí að sófanum þar
sem Lilí sat og gerði við skyrtuna
á meðan Símon, í hvítum bað-
slopp, athugaði bækurnar á
gamla skrifborðinu. Hann tók
þvælda Larousse alfræðibók.
„Zimmer segir að þú sért að
læra,” sagði hann. „Lestu
nokkra heimspeki?”
,,Nei, guð minn góður,” svar-
aði Lilí hlæjandi. ,,Ég er enginn
menntamaður.”
„Heimspeki er alls ekki bara
fyrir menntamenn. Heimspek-
ingar leitast við að skilja hvers
vegna heimurinn er til og hvern-
ig er best að lifa í honum. ’ ’
,,Ég hef vissulega áhuga á
því.” Lilí beygði sig fram og beit
tvinnann í sundur með litlu,
hvítu tönnunum. ,,Hér er skyrt-
an þín, rétt eins og ný. ”
,,Ég hef góða sögu að segja í
kvikmyndaverinu á morgun. Það
er rétt hjá þér? Það er ómögulegt
að sjá hvar rifan var.”
, ,Mér var kennt að sauma þeg-
ar ég var lítil stelpa,” sagði Lilí
og varð allt í einu hrygg.
Á mánudagsmorguninn, þeg-
ar Símon sagði Zimmer frá því
sem hafði gerst, bætti hann við:
,,Hver hefði trúað því að Tígris-
Lilí væri saumakona!
Það hnussaði í Zimmer. ,,Hún
þráir að lifa rólegu heimilislífi.
Barnið í Lilí þráir arineldinn í
barnaherberginu. En það er að-
eins ein hlið á henni, sú sem ekki
hefur fengið að þroskast sem
skyldi. Lilí er fædd leikkona og
hún verður að lifa með það. Þeir
hæfileikar krefjast þess að fá að
njóta sín. Ef hæfileikarnir eru
kæfðir þá kafnar persónuleikinn.
Hún verður aldrei hamingjusöm
nema fyrir framan myndavélina,
hversu vel sem hún saumar.
,,Hún er ótrúlega góð fyrir
framan vélina,” samsinnti Sím-
on. ,,Það er eins og enginn annar
en hún sé á staðnum og samband
hennar við linsuna er merkilega
náið. Ég veit að ég bý ekki yfír
þessum töfrum.”
,,Þér fínnst ekki einu sinni
gaman að leika í kvikmyndum,
Símon.”
,,Það er rétt, þess vegna geri
ég það ekki oft. Ég var tuttugu
og fjögurra ára þegar ég vakti
fyrst athygli í kvikmynd, fyrir
níu árum, en ég vissi að það voru
ótal aðrir betri leikarar en ég sem
höfðu ekki öðlast svo skjóta
frægð.”
,,Þú hefur aldrei kært þig um
frægð,” sagði Zimmer. ,,En vit-
anlega hefur þú alltaf viljað ná
langt.”
,,Ég myndi frekar kalla það að
ná árangri. Ég er enn að læra en
maður lærir ekkert fyrir framan
kvikmyndavélarnar, maður lærir
bara fyrir framan áhorfendur.
Maður lærir tímasetningar og að
afbera leiðindi. Maður fær tafar-
laus og óvægin viðbrögð við því
sem maður er að gera og maður
verður alltaf að laga sig að þess-
um viðbrögðum, einn og
hjálparlaust. Þess vegna ákvað ég
að fyrsta takmark mitt yrði að
vera góður leikari. Það skipti
meira máli en að græða peninga
og fyrir framan myndavélarnar er
ekki rétti staðurinn til þess að
læra, það er á sviðinu. ’ ’
Seinna um daginn las Símon
úr bók fyrir Lilí á meðan þau sátu
og borðuðu hamborgara í mat-
sölunni. Zimmer veitti því
athygli og brosti ánægður með
sjálfum sér. Kannski var það
þetta sem Lilí þurfti á eftir
tveimur óraunverulegum, valda-
miklum og hættulegum mönn-
um; rólegan, greindan mann
sem hafði ekkert meiri áhuga á
sjálfum sér en á Lilí, einhvern
sem gat valdið því að sýna henni
staðfestu um leið og eftirlæti og
veitti henni þá uppörvun sem
hún þarfnaðist. Símon yrði ekki
öfundsjúkur út af frama Lilíar í
kvikmyndum. Hann myndi
skilja álagið sem honum fylgdi.
Hann gæti tekið því að sem leik-
kona yrði hún kröfuhörð og það
stundum ofsalega, en ekki í sam-
bandi þeirra. Hann myndi skilja
að hún þarfnaðist meiri verndar
og athygli en flestir karlmenn
veita konu.
Símon gaf Lilí gamla spiladós.
Þau voru að hlusta á kristaltæra
hljóma franskrar barnagælu. . .
Símon tók eftir því að það voru
tár í augunum á Lilí. ,,Hvað er
að? Finnst þér þetta leiðinlegt?”
,,Ö, Símon, þetta er dásamleg
gjöf. Lagið minnir mig bara
á. .
Hún minntist þess er Angelina
ruggaði henni í svefn um leið og
hún söng vögguvísu í tunglskin-
inu á meðan vindurinn gnauðaði
í trjánum fyrir utan.
Lilí kveinkaði sér allt í einu.
,,Hvað er að?” spurði Símon
óttasleginn.
,,Það er ekkert. . . nema, ég
svaf eiginlega ekkert síðustu
nótt, það er endajaxlinn. En það
lagast við magnýl. Það gerir það
alltaf.
, ,Af hverju ferðu ekki til tann-
læknis?”
,,Ég þoli ekki tannlækna.
Þetta lagast.”
,,Nei. Það gerir það ekki, þú
færð rótarbólgu.” Símon tók
upp símtólið. ,,Ég þekki frábær-
an tannlækni. Hann er nágranni
minn og hann meiðir þig örugg-
lega ekki, því get ég lofað. ’ ’
Það var síðdegis á Saint Sul-
pice torgi. Litla torgið með
klipptum trjám og fallegu gömlu
kirkjunni hafði á sér dimmfjólu-
bláan blæ eins og í götumynd
eftir Monet. Síðan í stúdenta-
óeirðunum 1968 lagði óeirðalög-
reglan bílnum sínum alltaf á
þessu fallega torgi.
Lilí stóð undrandi á tröppum
tannlæknastofunnar. Fyrir
klukkutíma hafði torgið verið
autt en nú var þar troðfullt af
ungum námsmönnum sem báru
kröfuspjöld og létu ófriðlega.
Eftir spjöldunum að dæma voru
þeir að mótmæla því að vin-
sælum vinstrisinnuðum prófessor
hafði verið sagt upp störfum.
Enginn veitti Lilí minnstu at-
hygli, að nokkru vegna þess að
henni svipaði nokkuð til mót-
mælendanna. Þegar Lilí var ekki
fyrir framan myndavélina var
hún eiginlega aldrei máluð og
naut þess að geta svipt af sér
glansmyndinni og gengið um
götur án þess að þekkjast.
Hún hafði verið deyfð hjá
tannlækninum og var bólgin og
tilfinningalaus í framan. Henni
fannst hún vera völt á fótunum
og henni vöknaði um augu í
nöprum vindinum. Hún
staulaðist niður tröppurnar og
hélt sér í handriðið. Allt í einu
var henni ýtt upp að húsveggn-
um um leið og ungur maður
með gjallarhorn byrjaði að hrópa
slagorð og hróp stúdentanna
urðu sífellt magnaðri. Lilí reyndi
að komast eftir götunni en það
var ómögulegt í þessum fjölda og
tvisvar hrasaði hún.
Lögreglan tók að dreifa sér
umhverfis torgið. Áður en Lilí
vissi af var hún komin í fremstu
línu mótmælendanna og farin að
takast á við lögregluþjón. Hún
varð fremur reið en hrædd.
,,Hvað á það að þýða að vera að
berja þessa krakka? Hættu
þessu!”
„Þegiðu!” sagði lögreglu-
þjónninn og dró hana harkalega
á eftir sérí átt að lögreglubílnum
sem stúdentunum var fleygt inn
í. Lilí streittist af alefli á móti en
heyrði í sömu mund vælið í
sírenum óeirðalögreglunnar sem
nálgaðist.
Hún birtist í fullum herklæð-
um með skildi, táragas og
gúmmikúlur í skotheldum vest-
um með gasgrímur. Lilí hélt
áfram að takast á við lögreglu-
manninn. „Þetta eru mistök,”
stundi hún. ,,Ég er ekki stúd-
ent.” Hún kastaði höfðinu ögr-
andi aftur og trefillinn féll af
henni.
,,Mér er alveg sama hver þú
ert! Þið eruð óþverralýður!”
Hann æpti um leið og Lilí spark-
aði í ökklann á honum.
,,Taktu ógeðslegu krumlurnar
þínar afmér!”
„Djöfullinn! Helvíds ríkin
þín,” sagði hann, reif í hárið á
henni og tók fram handjárnin.
Símon horfði á lætin út um
gluggann heima hjá sér um leið
og hann hneppti frá sér frakkan-
um.
Framhald í næsta blaði.
\s
66 Vikan 48. tbl.