Vikan - 22.01.1987, Blaðsíða 34

Valgeir Guðjónsson, „altmúlígmann" með
meiru, sem býr við sjávarsíðuna vestur i bæ,
er viðtalsefnið þessa vikuna. Veðrið og Val-
geir voru í sannkölluðu spariskapi daginn
þann sem bankað var upp á. Það var ekki
laust við að mér sýndist neðri vörin geiflast í
kunnuglegt prakkaraglott er hann hélt niður
í nýinnréttað vinnuherbergi í kjallara og rak-
leiðis að splunkunýjum tölvuskjá. Hann settist
þegar við apparatið og tók að töfra fram lista-
verk og skrautstafi í öllum regnbogans litum.
Eitt augnablik fannst mér sem listamaðurinn
hlyti að vera Valgeirsson en ekki Valgeir, því
hann geislaði af þvílíkum ákafa, rétt eins og
skólastrákur, yfir þessu undratæki sínu. Svo
leit hann á mig og skellti upp úr, sagðist bara
vera svo heillaður af því að geta loksins teikn-
að, hann hafi aldrei getað teiknað nokkurn
skapaðan hlut skammlaust en nú sæi tölvan
um beinu strikin og symmetríuna og þetta
kæmi svo ljómandi huggulega út.
Meðan við biðum eftir Valdísi, sem var ein-
hvers staðar á leiðinni með ferðaljósmynda-
stúdíósettið sitt eða öfugt því taskan ber
hana ofurliði lék Valgeir kúnstir á tölvuna.
Siðan sagði hann, um leið og neðri vörin fór
,,Það er meira að
segja búið að stofna
sértrúarsöfnuð sem
heitir ’68 kynslóðin
og heldur samkomur
með jöfnu millibili við
Hverfisgötu í
Reykjavík. “
aftur í nokkurn veginn eðlilegar skorður, að
þótt gaman væri að leika sér svona eins og
núna þá væri það auðvitað ekki aðalatriðið.
Einn kosturinn er sá að hann getur í framtíð-
inni sparað sér bæði fé og fyrirhöfn með því
að tengja hljómborðið tölvunni og þannig
matað hana á tónlist, áður en farið er í upp-
tökustúdíó. Þar með fer enginn tími til spillis
við upptökur; allt klárt í tölvunni. Þannig
tókst nýju tölvunni hans Valgeirs semsé að
koma sér í hóp þeirra hljóðfæra sem fyrir eru
í vinnuherberginu.
Stóri, feiti heimiliskötturinn, Hringur, harð-
neitaði að láta taka mynd af sér með hús-
bóndanum... Eftir myndatökur í tæru
vetrarloftinu, þar sem Valgeir tók nokkrar
léttar Múllersæfíngar í íjörunni, hét hann því
að heimsækja oftar þann stað og jafnframt
,,ímínu tilfelli eru
það áhorfendurnir
sem skapa andrúms-
loftið, til hálj's. Gott
fólk = góður ,,per-
formans“ og öfugt. “
drífa í að endurnýja sextán ára skíðaúlpuna
og fara að stunda skíði á ný. „Tommi, strák-
urinn minn, hefur gaman af að fara á skíði
svo ég fæ ágæta afsökun til að ýta öðru til
hliðar og fara með honum. Annars er ég því
miður svolítið tímalaus pabbi, ég vinn bæði
mikið og óreglulega. Þetta kemur auðvitað
niður á fjölskyldulífinu og ég er meðvitaður
um það, en það er samt einhvern veginn þann-
ig að þegar einu verkefni lýkur taka tvö við.
Það er erfitt að grípa í taumana þegar menn
verða vinnuhestar af hugsjón. En heimilið er
besta athvarfið, þangað fer ég til að láta mér
líða vel, slappa af og fá hugmyndir. Og þegar
ég á frí vil ég allra helst vera heima og þess
vegna förum við hjón kannski allt of lítið út
á menninguna. Það er aftur á móti gott fyrir
Tomma að pabbi skuli ekki vera að flandra
úti þessa fáu frítíma. Hann tekur þessu þó
öllu af karlmennsku.
Sjálfur sá ég sennilega heldur meira af mín-
um foreldrum í æsku. Ég fæddist á Njáls-
götunni, í húsi afa míns og alnafna, sem var
góður maður og góður við nafna sinn. Þegar
ég var sjö ára byggðu foreldrar mínir hús í
Smáíbúðahverfi og þar bjó ég mína skóla-
skyldutíð. Þetta var Víkingshverfið og þó ég
hafi aldrei verið mikil fótboltastjarna hef ég
alltaf fylgt mínu liði í gegnum þykkt og
þunnt. - Það var nú reyndar fremur þunnnt
á þessum árum, Víkingur var alltaf í annarri
deild og þótti ekkert voðalega smart að halda
með því liði, en það hefur nú breyst i seinni
tíð. Hverfið, eins og það er alltaf kallað (með
stóru H svo enginn sé í vafa við hvað er átt),
var mjög skemmtilegt, barnmargt og hálfkar-
að. Þar voru skurðir, nýbyggingar og opin
svæði heilmikil, sem nú er auðvitað búið að
Myndir:
Valdís Óskarsdóttir
leggja undir malbik. Miklabrautin var smá-
malarslóði og frá Sogaveginum renndum við
okkur á skíðum þangað niður eftir. Þegar
snjóa leysti byrjuðu rollurnar umsvifalaust að
bera og svo var heyjað og krakkarnir fengu
að leika sér í hlöðunni... „súkk og stön" eins
og Andrés önd segir á dönsku.
Það var síðan viss kjarni úr hverfmu sem
fylgdist að i Menntaskólann við Hamrahlíð
en einn þeirra, bekkjarbróðir minn síðan úr
sjö ára bekk, er Þórður Árnason Stuðmaður
Léttar
Mullersæfingar
sem nú býr hér á efri hæðinni. Við erum þján-
ingarbræður hér í KR-hverfmu. KR var hinn
mikli óvinur og ég lit á það sem þroskamerki
að mér skuli hafa tekist að sætta mig við að
vera orðinn hálfgerður KR-ingur. Ég man að
þegar ég spilaði eitt sinn handbolta gegn þess-
um andstæðingum hitti ég fyrst Eggert
Þorleifsson, fjórtán ára töffara og mikinn
KR-ing, sem rauk á mig og spurði hvort ég
væri i Animals-skyrtu. Það var ekki laust við
að ég greindi smáaðdáun í röddinni því ég
34 VIKAN 4. TBL