Vikan - 22.01.1987, Blaðsíða 36

„Það er óskaplega gaman að svona uppá-
komum og svonalagað getur maður leyft sér
þegar maður er einn á sviðinu og þarf ekki
að taka tillit til annarra en áhorfenda. Það
er alveg stórkostlegt að finna jákvæða svörun
frá fólkinu í salnum og þegar sambandið
kviknar þá gerist einhver óskiljanleg gerjun
innra með mér. Stundum man ég svo ekki
helminginn af því sem ég hef sagt á sviðinu.
Auðvitað er þetta ekki alltaf svona og stund-
um eru skilyrði ekki fyrir hendi til nálægðar
við áhorfendur. Sem kynnir á áramótadans-
leik Sjónvarpsins í Broadway fannst mér ég
meira vera að tala við sjónvarpsvélina en
áhorfendur og mér skilst að almennt hafi fólk
fundið fyrir þessari fjarlægð. Á sama balli í
sjónvarpssal í fyrra var nálægðin hins vegar
miklu meiri hvernig sem nú á því stóð.
í mínu tilfelli eru það áhorfendurnir sem
skapa andrúmsloftið, til hálfs. Gott fólk =
góður „performans" og öfugt. Það sama tel
ég að gildi í hvers konar menningarföndri, á
hvaða plani sem er. Það er meira í valdi við-
takenda að ákveða gæði hlutanna en margir
vilja vera láta. Listamenn hljóta að þurfa að
svara að einhverju leyti þeim kröfum sem al-
menningur gerir, hvort sem menn telja sig
„kommersíal" eða ekki. Svo er hræðslan við
flokkunina; hámenningu eða lágmenningu.
Sumum þykir til dæmis ófínt að flytja efni sem
er tiltölulega auðmelt og hefur skemmtigildi.
Jafnvel þó alvarlegur undirtónn búi að baki
fyndins verks telst slík matreiðsla undantekn-
ingarlítið til lágmenningar (nema kannski um
sé að ræða þrjú hundruð ára farsameistara).
Þessari skiptingu er ég ósammála og undrast
að nokkur skuli í alvöru burðast með svona
fordóma. Ég neita því að Hamlet sé eitthvað
merkilegri en Lilli klifurmús, Lilli er bara á
öðru plani en prinsinn. Það er hæpið að nokk-
,,Ég lít hreinlega á
það sem þjóðþrifa-
mál að menn séu
skemmtilegir. Nóg
eru vandamálin samt.
Annars segi ég aldrei
brandara. “
ur sé þess umkominn að kveða upp úr um
hvort ein manneskja sé merkilegri en önnur.
Vissulega fyrirfinnst snilldin þar sem einstakl-
ingur sker sig óumdeilanlega úr fjöldanum,
en það er önnur saga. Hvað sem öðrum finnst
þá finnst mér miklu skemmtilegra að stuðla
að því að fólk geti kannski brosað að alvar-
leikanum sem blundar að baki. Það er heldur
ekki vanþörf á því, fólk elskar að hlæja, allir
eru innst inni að leita að gleði og ánægju. Ég
lít hreinlega á það sem þjóðþrifamál að menn
séu skemmtilegir. Nóg eru vandamálin samt.
Annars segi ég aldrei brandara."
Nú ræskir félagsráðgjafmn sig og spyr hvort
hann eigi kannski að halda áfram á þessum
ábyrgðarmiklu nótum. Svo hlær hann og
ákveður að sökkva sér í „nostalgíuna" til til-
breytingar. „Þrátt fyrir frábæra samveru með
félögum mínum í Stuðmönnum og Spilverki
þjóðanna þá held ég samt að eitt hamingju-
samasta tímabil mitt í músík sé þegar ég var
yngri að gutla á gítarinn minn, einn eða með
félögunum, Agli og Bjólu, áður en nokkuð
var opinberað. Það sem maður er að fást við
einn er auðvitað alltaf persónulegra en það
sem gert er í stórum hópi, þó það sé líka
gott og skemmtilegt. Ég hlusta ekki mjög
mikið á tónlist í dag, helst klassík og djass ef
ég set plötu á fóninn. í rauninni fylgist ég
mjög lítið með því sem er að gerast í popp-
inu, nema kannski í útvarpi og er það nokkurs
konar sóttvörn fyrir mig. Það er auðvelt að
hafa í undirmeðvitundinni eitthvert stef sem
barði eyrun fyrir hádegi og eigna sér það um
kvöldið. Ég fæst alltaf töluvert við lagasmíðar
en það er ábyggilega af hinu góða að ekki
kemur allt fyrir eyru fólks. Ein útrásin í seinni
tíð fyrir þessa áráttu er auglýsingamúsíkin.
Áður hafði ég mestu skömm á slíkri vinnu
en þarna gefst mér tækifæri til að semja tón-
list sem ég mundi aldrei gera annars, kannski
búa til lítið big:band númer eða kántrílag,
hvað sem er. Ég hef líka kynnst mörgu
skemmtilegu fólki í gegnum þetta og er hress
með að hafa dottið inn á þennan markað."
Fyrir rúniu ári var Valgeir kjörinn af lesend-
um HP annar myndarlegasti karlmaður
landsins, á eftir félaga sínum, Agli Ólafssyni.
Hvað fannst honum um titilinn?
„Svona lagað er nú alltaf svolítið hallæris-
legt, ha... ? Við vorum við upptökur í
London og vaktir af símanum einn morgun
eftir langa vinnunótt. Agli eru þá hátíðlega
tilkynnt þessi tíðindi úr höfuðstöðvum Helg-
arpóstsins og verður fyrst dálítið undarlegur
í framan en lítur svo á mig sposkur á svip.
Eftir smástund rétti hann mér símtólið og
fékk ég að heyra hið sanna í málinu. Ég var
fljótur að grípa myndavélina og festa aðstæð-
urnar á filmu því þær voru ekki beint í
samræmi við hina nýfengnu glæstu ímynd -
grútsyfjaðir á nærbrókum í lítið elegant hótel-
herbergi. Við höfum nú mest hlegið að þessum
titlum okkar enda lítið annað við þá að gera.
En ef þetta bætir álit einhverra á mér þá er
það ágætt, það vantar alltaf velviljaða ein-
staklinga. Ég hef oft fundið að gerðar eru
vissar væntingar til mín sem einhverrar popp-
figúru og vegna þess að ég kem fram í
fjölmiðlum um að ég sé smart til fara, hafi
einhver ytri einkenni. Þetta hefur farið svolít-
ið í taugarnar á mér. Mér er ekkert óskaplega
sýnt um að eyða miklum tíma í útlit mitt eða
hugsa um það og það eru kannski leifar frá
úlputimanum í skóla. Mér líður ágætlega ef
ég hef það á tilfinningunni að ég sé vel til
fara en best líður mér eiginlega í nankins-
buxum að búa til lag. Það eru hins vegar
margir sem eyða löngunt stundum í fata-
skápnum sínum eins og keisarinn í ævintýrinu
og það er auðvitað í góðu lagi. Ef fólk vill
eyða tíma sínum í að vera skapandi í útliti
og finnur sig í því þá er það alveg ljómandi.
Mest er um vert að fólk rækti garðholuna
sína sem best, hvort sem það felst í að vera
fallegur, góður við dýrin eða safna gos-
drykkjatöppum. Aðalatriðið er sáluhjálpin og
sú þjóðfélagslega nauðsyn að fólk geti sinnt
sínum áhugamálum og verið ofurlítið gott við
sjálft sig, því það skilar auðvitað ánægðari
einstaklingum út í þjóðfélagið. Svo má alltaf
deila um hversu mikil sáluhjálp felst í hinu
og þessu en ég ætla ekki að taka þátt í slíkri
deilu.
Það er mikil synd að við skulum þurfa að
vinna svona voðalega mikið til að ná endum
saman. Fólk fær ekki næg tækifæri til að
blómstra almennilega, það á of fáar frístund-
ir. Mér er minnisstætt yfirvinnubannið góða
hér um árið, þegar þjóðin sat allt í einu uppi
með heilmargar tómstundir. Menn fóru að
föndra við óliklegustu hluti, tala við fjölskyld-
36 VIKAN 4. TBL