Vikan - 22.01.1987, Blaðsíða 35

var þarna í dýrindis skyrtu sem móðir mín
hafði keypt í útlöndum. En síðar áttum við
Eggert eftir að kynnast á öðrum vettvangi
og hvorugur í Animals-skyrtu.“
- Þó ekki væri... drengirnir áttu eftir að
skáka Animals með því að verða margfaldar
kvikmyndastjörnur! - Áður en að því kom
átti Valgeir eftir að stunda nám íMH en þar
settist hann á skólabekk á því herrans ári
1968. „Þetta var þriðji árgangurinn svo ég
upplifði skólann sem mjög leitandi stofnun.
skælingar tóku mikinn þátt í og lifa á enn í
dag. Það er meira að segja búið að stofna
sértrúarsöfnuð sem heitir '68 kynslóðin og
heldur samkomur með jöfnu millibili við
Hverfisgötu í Reykjavík, svona skátahreyfmg
fyrir okkur gömlu gervihippana. Ég var víst
ekkert sérstaklega iðinn nemandi í MH en
því iðnari við félagslífið. Reyndar tel ég slíkt
félagsstarf ekkert síðri skóla í sjálfu sér en það
sem námsbækur bjóða eða buðu þá upp á.
Þarna urðu Stuðmenn til um áramótin
MH fékk fljótt á sig nokkuð róttækan stimp-
il, sem kannski var réttmætt að einhverju leyti
en ég varð nú ekki var við að kennararnir
væru sérlega róttækir, þó sumir þeirra væru
úthrópaðir kommúnistar um allan bæ.
Reyndar kom einn þeirra eitt sinn á stutt-
buxum til kennslu en frumlegra varð það nú
varla. Þó held ég samt að þessi menntaskóla-
ár okkar hljóti að vera nokkuð sérstæð sem
slík vegna hins pólitíska árferðis, þetta voru
ár andófs og nýrra hugmynda, sem mennt-
'69-70 er við Jakob Magnússon fengum eina
litla hugdettu. Mér hefur óneitanlega stundum
orðið hugsað til þess síðan að sjaldnast eru
menn meðvitaðir um hvenær örlögin taka að
brugga þeim launráð. Það virtist nefnilega
vera ákaflega lítið örlagarík hugmynd að setja
saman litla hljómsveit til að skemmta á árs-
hátíðinni. En samt virðist hún hafa flækt sig
inn í líf mitt að meira eða minna leyti síðustu
tólf árin. Fyrstu Stuðmennirnir voru auk okk-
ar Jakobs Gylfi Kristinsson, aldavinur minn,
sem var forsöngvari í hljómsveitinni Rifsberja
en hún samanstóð af verðandi Stuðmönnum:
Þórði, Ásgeiri Óskarssyni, Tómasi Tómassyni
og Jakobi. Á þessum árum var ég svo að
kynnasl Agli, þannig að smám saman er end-
anlegur hópur að gerjast saman.
Eftir stúdentspróf fór ég í Háskólann að
dunda mér smávegis og kenndi jafnframt
nokkur ár í gagnfræðaskóla. Tónlistin var
orðin alltumfaðmandi áhugamál og músík-
iðkanir urðu æ tímafrekari. Þetta átti aldrei
að verða annað en aukabúgrein því uppeldi
mitt og umhverfi gerði ráð fyrir að ég tæki
nýtilegt háskólapróf. En þetta er mömmu að
kenna, hún átti gítar og kunni að spila vinnu-
konudeildina ágætlega vel svo við sungum oft
saman - og gerum enn er vel liggur á okkur.
Sjálfur eignaðist ég gítar tíu eða ellefu ára
gamall og fór þá strax að bjástra við að spila
og semja lög, en af því ég hef aldrei verið
neitt sérlega fimur gítarleikari kom það af
sjálfu sér að ég þrjóskaðist áfram við laga-
smíðarnar kannski til að bæta fyrir stirðleik-
ann í spilamennskunni. Hvað með það, þá
er nánast sáluhjálparatriði fyrir mig, og ástæð-
an fyrir veru minni enn í faginu, að tónlistin
sé úr minni eigin smiðju og minna félaga.
Hljóðfæraleikurinn er í sjálfu sér bara einn
hluti af því sem ég er að gera, ég hef aldrei
lagt sérstaka rækt við hann og ef mig vantar
verulega góðan gítarleikara þá er nóg til af
þeim. En í tónlistarskólann fór ég til að verða
músíkant og lærði þar meðal annars hljóð-
l'ræði hjá öðlingnum Jóni Ásgeirssyni og það
var hollt og heilnæmt.
En einhvern veginn hafði ég alltaf gengið
með það í maganum að ég þyrfti að verða
eitthvað svo 1977, þegar ég var orðinn ráðsett-
ur íjölskyldufaðir, byrjaði ég að vinna á
barnageðdeild Hringsins með það fyrir augum
að læra „músíkþerapiu" í útlöndum. En ör-
lögin ákváðu annað og endirinn varð nám í
félagsráðgjöf í Noregi ári síðar. Félagsráðgjöf
og sjóbisness fer ágætlega saman, viðfangsefn-
ið svipaðs eðlis; mannlífið í þjóðfélaginu.
Ásta, konan mín, lærði námsráðgjöf úti á
sama tíma. Eftir að heim kom fór hún að
starfa sem námsráðgjafi hjá Háskóla íslands
en ég sem forstöðumaður félagsmiðstöðvar-
innar Ársels sem þá var á síðasta byggingar-
stigi. Þegar ég hætti, eftir eitt og hálft ár, var
húsið ekki enn tilbúið og ég hafði að mestu
fengið að glíma við ýmis byggingavandamál
í stað hinna mannlegu þátta. Eftir kvikmynda-
ævintýrið góða, Með allt á hreinu, ákvað ég
svo að snúa mér alfarið að gamla áhugamál-
inu, músíkinni, og helga mig henni óskiptur
um sinn. Það sem maður hefur lært hleypur
ekkert frá manni og kemur raunar alltaf að
einhverjum notum.“
Sjálfsagt er ekki verra að kunna eitthvað í
mannlegum fræðum þegar komið er fram fyr-
ir fólk þó tæpast dugi það eitt og sér. Víst er
að Valgeir á óhemju breiðan aðdáendahóp.
Fyrir nokkru fylgdist ég með honum þar sem
hann var einn að troða upp með kassagítarinn
sinn á menntaskólaskemmtun. Sú upptroðsla
stóð allt að því klukkutima lengur en til stóð
og var með ólíkindum hvað hann gat spunnið
upp og náð góðu sambandi við krakkana.
4. TBL VI KAN 35