Vikan - 22.01.1987, Blaðsíða 54

Sakamálasaga eftir Ellery Queen
Connecticut. Mikki var orðlaus af
bræði en það sama varð ekki sagt
um Paticent. Hún hafði mikinn orða-
forða, stúlkan sú.
Þrem vikum síðar hafði svo lög-
reglan hendur í hári Phillys Mullane
en ránsfengurinn fannst hvergi. Ekki
hafði Mullane eytt honum því að í
ljós kom að hann hafði farið beint
á Chancellor hótelið um leið og
hann var búinn að losa sig við sam-
verkamenn sína.
Spurningin var, hvar hafði Mull-
ane falið peningana?
Þetta var það sem allir vildu fá
að vita en Pittsburg Patience og
Mikki þjónn fengu ekkert að vita
þótt þau væru dæmd í tíu ára fang-
elsi og sömu sögu var að segja af
lögreglunni.
Allt var reynt, jafnvel að koma
lögreglumanni fyrir í klefanum hjá
Mullane en Mullane talaði ekki einu
sinni upp úr svefni.
Það næsta sem þeir komust sann-
leikanum var á sjötta ári fangavistar
Phillys. í júlí það ár rak Philly upp
öskur mikið þegar hann var á göngu
í fangelsisgarðinum og sagðist hafa
verið stunginn. Hann hafði fengið
hjartaáfall og þegar hann komst til
meðvitundar aftur útskýrði læknir-
inn fyrir honum hvað hafði gerst.
„Pumpan sjálf,“ sagði Mullane
vantrúaður. „Ég sjálfur?“ Því næst
leit hann upp með hræðslusvip og
bað með veikri röddu um að fá að
tala við fangelsisstjórann.
Fangelsisstjórinn kom að vörmu
spori. Hann var gæðamaður sem
vildi öllum vel en þetta var tækifæri
sem hann hafði beðið lengi eftir.
„Jæja, Mullane,“ sagði hann.
„Það er út af þessum 62.000 doll-
urum,“ hvíslaði Philly.
„Já, Mullane,“ sagði fangelsis-
stjórinn.
„Ég er svo sem enginn engill, það
veit guð. ..“
„Ég er handviss um að honum er
kunnugt um það.“
„Það er einmitt það sem ég á við,
stjóri. Ég get ekki tekið aurana með
mér á hinn staðinn en kannski get
ég stytt eitthvað syndaregistrið. Það
er víst eins gott að ég segi þér hvar
aurarnir eru þar sem læknirinn segir
mér að ég eigi skammt eftir.“
Fangelsislæknirinn var ungur og
óreyndur og gekk með alls kyns
grillur í kollinum, svo sem að lækn-
ar ættu að segja sannleikann og
annað í þeim dúr. Hann greip
hneykslaður fram í fyrir Mullane:
„Ég sagði um síðir en ekki núna.
Það er óvíst að þér fáið annað slag
fyrr en eftir mörg ár.“
„ Ó,“ sagði Philly ótrúlega styrkri
röddu. „Hvað er ég þá að hafa
áhyggjur?“ Hann glotti framan í
fangelsstjórann og sneri sér til veggj-
ar. Fangelsisstjórinn hefði getað
lamið þá hvorn með öðrum.
Eftir þetta var ekki um annað að
ræða en bíða. Það var beðið eftir
því að Mullane yrði sleppt. Allir
höfðu nægan tíma, verðir laganna,
Patience, Mikki þjónn og Mullane.
Patience og þjóninum var sleppt eft-
ir sjö ár vegna góðrar hegðunar og
þau hurfu sitt í hvora áttina. Þögn
Mullanes gerði það að verkum að
hann var látinn sitja af sér allan tím-
ann.
Daginn sem hann var látinn laus
sagði fangelsisstjórinn við hann: „Þú
færð aldrei notið þessara peninga,
Mullane, jafnvel þótt þú ícomist á
braut með þá.“
„Mér fínnst ég hafa unnið fyrir
þeim,“ sagði Philly Mullane glott-
andi, „og ef ég hef rétt fyrir mér þá
hef ég unnið mér inn skitna 6200
dollara á ári.“
„Hvað með hjartaáfallið?“
„Það var bara af næringarskorti.“
Fögreglan elti hann að sjálfsögðu
frá því að hann steig fæti á götuna
fyrir utan fangelsið en missti af hon-
um. Tveir rannsóknarlögreglumenn
voru lækkaðir í tign fyrir vikið. Þeg-
ar hann loks fannst tíu dögum síðar
hafði hann verið dauður í kortér.
Það var Blauvelt, einn af einka-
spæjurum hótelsins, sem hafði
óvenjugott minni og enn betri rök-
hugsun, sem fann hann. Blauvelt
hafði verið í tveggja vikna leyfi og
þegar hann kom aftur til starfa var
starfsfólk hótelsins að tala um gest
að nafni Worth sem hafði tekið sér
gistingu á hótelinu fyrir níu dögum
og ekki farið út úr herberginu eftir
það. Einungis fólkið sem þjónaði á
herbergjunum hafði séð hann því
að hann lét senda sér allar máltíðir
upp á herbergi. Að sögn starfsfólks-
ins hafði hann herbergið alltaf læst
og þjófalæsinguna á. Þegar Worth
kom á hótelið hafði hann heimtað
herbergi 913 og ekkert annað.
„Ég var nú að byrja að vinna í
morgun og hef þess vegna ekki haft
tækifæri til að líta á gripinn,“ sagði
Blauvelt þegar hann hafði samband
við lögregluna. „Fýsingin er sú sama
nema hvað háraliturinn er annar og
hann virðist nokkru hærri. Ef þessi
Worth er ekki Philly Mullane skal
ég hundur heita, lögregluforingi.“
„Gott hjá þér, Blauvelt, við kom-
um eins og skot,“ Queen lögreglu-
foringi lagði tólið á og sagði með
aðdáun í röddinni: „Sama hótel,
sama herbergi, það er naumast. ..“
Hann þagnaði.
„Einmitt,“ sagði Ellery sem hafði
hlustað á samtalið. Hann mundi eft-
ir að þetta mál var eitt af uppáhalds
rannsóknarefnum föður hans.
„Þetta er einum of snjallt nema nátt-
úrlega að hann hafi falið peningana
í herberginu.“
„En, Ellery, það var leitað í þessu
herbergi þegar við handtókum
Mullane fyrir tíu árum.“
„Ekki eins vel og ég hefði viljað
láta leita,“ muldraði Ellery.
„Manstu hvernig Mullane taldi ykk-
ur trú um að hann hefði grafíð
peningana á flóttanum. Hann lét
ykkur grafa hálft Connecticut í
sundur. Peningarnir hafa verið í her-
berginu á Chancellor hótelinu allan
tímann.“
Þeir flýttu sér nú til Chancellor
hótelsins ásamt Velie undirforingja
og tveim lögregluþjónum úr hverf-
inu. Blauvelt opnaði herbergi 913
með stofnlykli. Hurðin var ekki fest
með þjófalæsingunni af þeirri aug-
ljósu ástæðu að Mullane hafði verið
drepinn. Það sáu þeir um leið og
þeir komu inn í herbergið.
Lögregluþjónarnir hófu leit án taf-
ar og Velie undirforingi byrjaði að
hringja.
Líkið var sitjandi í stól við skrif-
54 VIKAN 4. TBL