Vikan - 26.11.1987, Blaðsíða 37

...þó aö ég vilji ekki fara heim, þá
vil ég alltaf komast heim af því
að frá myndrænu sjónarmiði þá
er allt mitt efni frá íslandi.
— Að góðum íslenskum sið
spyr ég auðvitað fyrst: — og
hverra manna ert þú svo væna
mín?
„Foreldrar mínir heita Sigur-
laug Stefánsdóttir og Gunnar
Markússon. Pabbi var skóla-
stjóri, fyrst á Flúðum, svo Húsa-
bakka og síðast í Þorlákshöfh;
svo ég var alin upp á heimavist-
arskólum og ég kenni því um að
hafa aldrei getað verið ein —
ekki sjálfviljug — í nema stuttan
tíma. Að búa ein hef ég aldrei
viljað.
Ég er yngst fjögurra systkina,
...litla frekjan sem vissi hvað hún
vildi. Ég hef alltaf fengið það
sem ég vildi, jafhvel þó ég vissi
ekki hvað það væri. Fimmtán ára
fór ég að heiman, til ömmu í
Reykjavík og fór í Kvennó. Það-
an lauk ég gagnfræðaprófi 1970
og fann mér svo mann, sem varð
minn fyrsti eiginmaður — Har-
aldur Guðbjartsson. Ég var 19
ára gömul og við eignuðumst
strax bam, dreng sem skírður
var eftir afa sínum Guðbjarti.
Hjónabandið var skammlíft
og við skildum ári seinna.Guð-
bjartur varð eftir hjá pabba sín-
um og hefur alist upp þar.
Þetta hljómar eigingjamt, en
ég var ekki ánægð, var í rauninni
ekki tilbúin til að verða móðir á
neinn hátt. Það var ekki fyrr en
eftir að ég átti fyrri dóttur mína
12 ámm seinna sem sú skoðun
breyttist. Ég átti aldrei von á að
verða móðir aftur, fannst ég
ekki til þess fallin.
Það var óskaplega erfitt að
skilja hann eftir, hann var níu
mánaða þegar ég fór frá þeim.
Ég hugsaði minn gang auðvitað
rækilega, en ég gat ekki séð
hvað framtíðin bæri í skauti sér
ef ég tæki hann með mér, utan
ég færi að vinna í fyrstihúsi.
Mamma og pabbi vom þá í Þor-
lákshöfh, ég átti ekki í önnur
Ágústa með
mánaðargamla
dóttur sina:
Bryndísi Amdal.
hús að venda. f Þorlákshöfh var
frystihúsið eini atvinnumögu-
leikinn - ég bara gat ekki hugs-
að mér það. Mér fannst Guð-
bjartur hafa betri möguleika hjá
pabba sínum.
Samband okkar Guðbjarts
hefúr alltaf verið gott, hann hef-
ur verið hjá mér þegar það hef-
ur verið hægt, á sumrin hér úti
og þegar ég hef verið heima. Við
emm mjög góðir vinir.“
— Varstu þá að hugsa um
áframhaldandi nám?
„Ég hafði verið' í söngtímum í
tvö ár og hafði ráðgert að fara til
Svíþjóðar í söngnám. Úr því
varð ekki, en ég hélt áfram í
einkatímum í söng næstu 5 árin,
bæði heima og í Bandaríkjun-
um. Ég sá það seinna að það var
aldrei nógu mikil alvara að baki
söngnáminu þó að mér fyndist
það á meðan á því stóð. Það þarf
að æfa sig alveg gífúrlega mikið
og hafa ánægju af ef árangur á að
nást. Þá ögun skorti mig alltaf í
mínu söngnámi.“
— Þú verður aftur ein hvað
tekur þá við?
,Árið eftir að ég skildi við
Harald kynntist ég öðmm manni
mínum, Guðmundi Emilssyni.
Hann var á leiðinni til Banda-
ríkjanna, til Rochester í Eastman
tónlistarskólann þar. Við höfð-
um þekkst í þrjár vikur þegar
við giftum okkur. Það var annað
hvort að hrökkva eða stökkva —
ástin var svo mikil að það var
aldrei spuming.
Fyrstu þrjú árin vann ég sem
þjónustustúlka á ríkum heimil-
um. íklædd einkennisklæðnaði
fannst mér alltaf eins og ég væri
að stíga inn á svið þegar ég fór í
vinnuna á morgnana. Að vissu
leyti var þetta skemmtilegt, ég
kynntist þarna lífi sem ég hafði
aldrei þekkt áður. Ég var greini-
lega látin finna að ég væri stétt
neðar en húsráðendur, ég mátti
t.d. ekki tala við húsfrúna eins
og jafningja minn. Hún talaði þó
stundum við mig eins og jafii-
ingja, það hefúr eflaust þótt afar
frjálslegt af henni. Fyrsta árið
var óskaplega erfitt, mér leiddist
mjög mikið. Það kom þó aldrei
til greina að fara heim og hætta
við, Guðmundur var í námi sem
átti hug hans allan og ég reyndi
að horfa bara fram á veginn."
— Svo ferðu í nám.
VIKAN 37