Vikan - 26.11.1987, Blaðsíða 38

Ágústa við
liluta
verka
sinna.
„Haustið 1976 hóíst námsfer-
ill minn. Þá fór ég í menntaskóla
í Rochester í myndlistar og
leiklistarnám með búninga-
teiknun sem aðaláhugamál. Að
vísu var áhugi minn á leikhúsi
alltaf sjónrænn, mér fannst alltaf
skemmtilegra að æfa og undir-
búa sýnmgarnar heldur en að
koma fram í gervi einhvers
annars. Sýningarnar voru alltaf
antiklimax íýrir mig miðað við
undirbúninginn.
í miðju námi mínu fluttum
við okkur svo til Bloomington
og ég hélt áfram þar við Indiana
University. í millitíðinni fórum
við heim og voru í eitt og hálft
ár á meðan Guðmundur skrifaði
Mastersritgerð sína. Við fórum
aftur út haustið 1979 en skild-
um vorið 1980 og Guðmundur
fór heim 1981. Ég ílengdist hins
vegar hér og hélt áfram námi, og
kláraði B.A. próf 1983. Skilnað-
ur okkar fór fram á mjög „sivilis-
eraðan" hátt. Við vorum ung og
það er erfitt að vera útlendingur
í námi erletidis. Svo höfðum við
þroskast í ólíkar áttir og áttum
ekki lengur samleið. Okkar tími
var bara kominn.“
— Þú giftir þig svo í þriðja
sinn...
„Ég er kona hinnar heilögu
þrenningar. í þriðju atrennu
hefúr allt stemmt hjá mér, eigin-
mennirnir eru þrír, börnin þrjú
og áhugamálin þrjú; söngur,
leiklist og myndlist.
Þriðja manninum mínum
Leigh Woods kyi^ntist ég í
partýi í Bloomington. Hann er
leikhússagnfræðingur og leikari
og var þá prófessor við Indiana
University, en hefúr verið pró-1
fessor við háskólann í Ann Arbor
í Michigan síðan í haust eftir að
við fluttumst þangað.
Nei, það var ekki þessi dæmi-
gerða saga að falla fýrri
prófessornum sínu, ég var aldrei
í tímum hjá honum og hafði
aldrei séð hann fyrr en í þessu
partýi.
Við giftum okkur 1982, — Já,
ég giftist Kana, sú hræðilega
synd. Andúð íslendinga á kon-
um sem það gera er virkilega
ennþá fyrir hendi. í augum ls-
lendinga eru þeir bara krúnu-
rökuðu imbarnir og oft fæ ég
38 VIKAN
augnagotur þegar við erum
heima — þetta situr svona djúpt.
Jæja, svo haldið sé áfram með
námsferilinn, þá hóf ég Masters-
nám haustið 1984, þá í Textil-
deild Indiana University. Þá um
vorið hafði ég átt fyrri dóttur
okkar Leighs, Liviu Arndal, sú
seinni, Bryndís Arndal er rúm-
lega mánaðagömul núna.
Ástæðan fyrir því að ég valdí
Textildeildina er sú, að ég gat
ekki ákveðið mig hvaða miðil ég
vildi fást við. Eg var búin að
reyna ýmislegt í myndlist fram
að því, en gat ekki fengið á
hreint við sjálfa mig að hverju
ég vildi einbeit mér. Allir pró-
fessorarnir mínir sögðu mér að
hafa ekki áhyggjur af þessu, ég
hefði auðsjáanlega hæflfeika svo
þetta kæmi örugglega í ljós.
Á fyrstu önn tók ég kúrs í
pappírsgerð, ég vissi ekkert
hvað um var að ræða. Það var
eins og við manninn mælt, ég
féll alveg fyrir þessum miðli og
hef verið á bólakafi í þessu
síðan. Það er alveg æðisleg til-
finning að finna sig svona vel á
fyrstu önn. „Prosessinn" sjálfúr á
svo vel við mig, hann minnir
mig á matseld sem mér finnst
svo skemmtileg.
Það „ironiska" við þetta er, að
vinna við pappírinn minnir mig
líka á frystihúsið sem ég var að
forðast. Allt í vatnsgutli og burð-
ur á þungum bökkum — ekkert
ósvipað fyrstihúsinu í sjálfii sér.
Ég hef aldrei haft þolinmæði
til að gera sama hlutinn lengi,
en pappírinn er svo fjölhæfúr,
svo margbreytilegur að maður
fær aldrei leið á honum. Það er
hægt að Iáta hann tjá svo mikið,
á svo margan hátt, hægt að
vinna hann á bæði fínlegan og
á grófan máta, móta hann ákveð-
ið eins og leir eða dútla við
hann eins og ísaum svo einhver
dæmi séu tekin.“
- Hvað ertu svo með á prjón-
unum, eru einhverjar sýningar
framundan?
,Já, í fyrsta lagi þarf ég að
halda lokasýningu í apríl á
næsta ári til M.F.A. prófs. Mig
langar mjög mikið til að fara
með þá sýningu heim og er að
vinna hana með það í huga,
meðal annars. Ég ætla að gera
hana mjög flutningshæfa, hafa
skúlptúrana í mörgum pörtum
sem hægt er að setja saman á
staðnum."
—Þið eruð ekkert á leiðinni
heim?
„Nei, það er ekki á dagskrá.
En þó að ég vilji ekki fara heim,
þá vil ég alltaf komast heim, af
því að frá myndrænu sjónarmiði
þá er allt mitt efhi frá íslandi.
Allar mínar hugmyndir hafa
með ísland og íslenska nattúru
að gera. Ég er íslendingur og
verð alltaf Islendingur og ég hef
alltaf þörf fyrir að komast heim
til að endurnýja kjarnann í mér.
Landslagið hérna t.a.m. er af-
skaplega unaðslegt og ég hef
séð myndlist sem túlkar það
þannig að maður grípur andann
á lofti, en það höfðar ekki til
mín. Ég er ekki hluti af því eins
og íslensku landslagi' ög þess
vegna skil ég það ekki eins og
ég skil íslenskt landslag og er
því ekki fær um að túlka það.“
Bryndís litla ér sofhuð í fang-
inu á móður sinni og þær eru
orðnar of seinar á stefhumót.
Mér er því nær að sleppa þeim
og óska góðs gengis. Það gustar
af henni Ágústu þar sem hún
gengur rösklega niður inn-
keyrsluna og hverfúr á milli
lauflausra tjánna.