Vikan - 03.12.1987, Blaðsíða 13

Hápunktur „Tungumáls £uglanna“ gerist í Stjómarráðinu: Tómas Davíðsson flettir ofan af forsætisráðherra númer tvö. Þeir neyðast til
að taka pokann sinn eftir að „Helgartíðindin" taka að birta óþægilegar upplýsingar.
Að kaupa mann og annan
Tómas Davíðsson, eins og
höfúndur „Tungumáls fúgl-
anna“ kýs að kalla sig,
skreppur með lesendur fyrir
hom á tíðinni, leiðir okkur
framyfir næstu kosningar
þegar hann áætlar að enn
ein íhaldsstjómin hafi verið
mynduð. Reyndar hefúr það
og gerst að Sjálfstæðisflokk-
urinn hefúr losað sig við þá
vini Davíð og Þorstein, nýir
gosar hafa verið vaktir upp
og í kjölfar nýrrar ríkis-
stjómar er fjandinn orðinn
laus í pólitíkinni; en fjand-
inn ólmast helst á bak við
tjöldin þar til Tómas Davíðs-
son, ritstjóri Helgartíðinda,
fær nafnlaus bréf og símtöl
og menn gerast valtir í ráð-
herrastólum.
Trúverðug saga
„Tungumál fúglanna" er trú-
verðug saga. Það er augljóst að
höfundur hennar þekkir sinn
vettvang og er vanur að búa til
söguþráð sem heldur lesandan-
um við bókina. Og þótt við sem
þekkjum til í íslenskri pólitík og
í blaðaheiminum, þykjumst
strax sjá manninn á bak við
höfúndarnafhið, þá spillir það á
engan hátt ánægjunni, þótt
vissulega sýnist manni ástæðu-
laust að vera að fela sig; en það
er nú bara aukaatriði. Kannski
er Tómas Davíðsson sá maður
sem í framtíðinni verður treyst
til fféttaskýringa og jafnvel
stjórnarmyndana ef með þarf.
Allt getur gerst. Það sannar eig-
inlega „Tungumál fuglanna".
Ráðherra stelur kosningasjóðn-
um og arffaki hans lendir í
ævintýrum erlendis. Við erum
vön „hneykslismálum“ hér á
landi og tökum trúlega vægar á
misferli og yfirsjónum, valdníð-
slu og ofhotkun á pólitískri að-
stöðu en tíðkast í stærri samfé-
lögum. En stíllinn er flatur og
tilbreytingarlaus, réttur og slétt-
ur dagblaðsstíll, enda er
„Tungumálið" ekkert annað en
spennusaga um nútímann,
blaðamennskuna og pólitíkina í
landinu og gerir væntanlega
enga kröfu til að flokkast með
stássstofúbókum. Það er miður
— því það er misskilningur að
„hvcrsdagsleg" frásaga um lífs-
basl blaðamanns þurfi að segjast
án tilþrifa. Og einhvern veginn
hefði maður freystast til þess,
standandi í sporum Tómasar
Davíðssonar, að skrifa ögn ris-
meira mál úr því að blaðamað-
urinn á bak við dulnefnið var í
ffíi ffá daglegum skrifúm. En
hvað um það, „Tungumál fugl-
anna“ er án efa strákabókin í ár
og trúlega stelpubókin líka, þótt
kvennalistakonur spyrji eflaust
hvers þær eigi að gjalda.
Pólitík, blaða-
mennska og
bókmenntir
Fyrrum voru það bókmennt-
irnar í landinu sem helst fóru í
taugarnar á valdsmönnum. í
seinni tíð er eins og stjórnmála-
menn hafi sætt sig við tilvist
þeirra, eða kannski hætt að lesa
— sem er trúlegra. í staðinn
eru blöðin og viss partur blaða-
mennskunnar blóraböggull bola-
bíta valdsflokkanna. Viðskipta-
heimurinn tengist vitaskuld
pólitíkinni og hefúr eins og hún
tilhneigingu til að ná tangar-
haldi á frjálsri pressu, hvernig
svo sem sú pressa nær að hasla
sér völl. Við vitum líka að póli-
tík getur gengið út á það að
kaupa mann og annan. Aðferð-
unum er skilmerkilega lýst í bók
Tómasar Davíðssonar, þótt
vissulega sé myndin sem hann
dregur upp af veruleikanum á
köflum ýkjukennd. Og á stund-
um er Ijóst að höfúndi hefúr
fúndist svo gaman að spinna
þráðinn að hann hefúr átt bágt
með að halda aftur af sér og
næstum veifar til lesandans af
hápunkti gamansagna og
spaugs: halló! hér er ég, gettu
hvað ég heiti!
Undirritaður blaðamaður
skemmti sér konunglega við að
sjá pólitík dagsins út frá sjónar-
horni Tómasar — „Tungumál
fuglanna" hlýtur að vera
óskabók pólitíkusa — a.m.k.
sumra. — GG.
/ BÆKUR
VIKAN 13
Ljósm.: Lárus Karl