Vikan - 18.02.1988, Blaðsíða 32

stofunni, — cn Christine Ellison dansaði við
Gregory Valio í stóra, skrautlega veitinga-
húsinu Majestic.
- Hvers vegna bjóðið þér henni ekki á
Majestic? spurði dr. Mason.
— Ég hef ekki efni á því, svaraði Jasper
Brian. hað eru dansleikir þar tvisvar og
þrisvar í viku og þau drekka kampavín alla
nóttina. Fyrr læt ég hengja mig en ég láti
Valio bjóða mér. Svo bætti hann við,
kannski til að friða sjálfan sig: Þetta er bara
í bili. Hún hættir þessu. Annars er hún besta
og heiðarlegasta manneskja sem ég get
hugsað mér.
Dr. Mason mundi eftir ákveðnum atburði
í sambandi við þennan Gregory Valio. At-
burði, sem hann gat því miður ekki talað
um sem læknir. Dr. Mason starfaði þá í París.
Valio hafði þá einu sinni snúið sér til hans
með vandræðamál og gert honum tilboð
sem braut algjörlega í bága við almennt sið-
ferði lækna. Mason hafði hvorki rekið unga
manninn út né komið á nokkurn hátt hrana-
lega fram við liann. Hann hafði aðeins sagt
Valio að hann gæti ekki leyst vandræði hans.
En síðan hafði hann sínar ákveðnu skoðanir
um Gregory Valio.
En svo ntjög sem hann langaði til að geta
opnað augu Jasper Brians fannst honum sér
vera ókleift að segja frá því sem hann hafði
komist að sem læknir. Hann stóð þreytulega
á fætur og sló á öxlina á unga manninum.
— Yður fellur ekki vel við þennan mann
og mér ekki heldur, sagði hann hughreyst-
andi. En munið eftir máltækinu: Sér grefur
gröf þótt grafl. Ef Christine er eins og þér'
segið lætur hún ekki blekkjast ;tf honum.
Sjálfur var hann ekki sannfærður um þessi
hughreystingarorð sín. Þau hljómuðu ciálít-
ið innantétm.
Kvöld nokkurt viku síðar kom Jasper
Brian inn í veitingastofúna þar sem dr.
Mason sat og var að tala við Leutner. Hann
var hörkulegur á svipinn og óvenjulega fast-
mæltur er hann lagði höndina á öxlina á dr.
Mason og sagði:
— Ég fer með lestinni kl. 7.40 í fyrra-
málið.
Hann kallaði á þjóninn og bað um vín
fyrir þá alla. Þegar hinir afþökkuðu vínið
sagði hann:
— Jú, jú, þið drekkið nú eitt glas af alveg
sérstöku tilefni — að Christine Ellison farnist
vel. Hún er nýtrúlofuð manni sem heitir
Gregory Valio.
Dr. Mason varð orðfall en Leutner gamli
sagði:
— Þessi fallega unga stúlka — jæja þá!
Jasper titraði allur en svo féll hann í
þunga þanka. Þegar hann hafði drukkið úr
glasinu stóð hann upp.
— Ég held að ég fari upp til að ganga frá
dótinu mínu, sagði hann.
— Haldið þér nú að það sé viturlegt af
yður að fara, sagði dr. Mason.
Jasper brosti.
- Ég hef ekkert hér að gera, sagði hann.
En mig langar til að biðja yður bónar. Viljið
þér ekki líta eftir henni og hjálpa henni ef
hún skyldi þurfa þess með?
- Þér getiö treyst mér, sagði dr. Mason
alvarlega. Ætla þau að gifta sig á næstunni?
— Ekki fyrr en í maí, sagði ungi maðurinn
32 VIKAN
rólega.
Eftir þrjá mánuði, hugsaði dr. Mason. Ég
verð að tala dálítið við þennan Valio. Ef það
gengur ekki get ég ógnað honum með lög-
regiunni. Það er skylda mín gagnvart ungu
stúlkunni. Þetta er þorpari.
Svo sagði hann:
— Mig langar til að biðja yður bónar í
staðinn. Frestið för yðar um einn dag. Mig
langar til að tala við yður við morgunverð-
inn í fyrramálið.
— Því miður, sagði ungi maðurinn. Ég get
ekki verið hérna einum degi lengur. Þér
sögðuð um daginn að sér grafl gröf þótt
grafi. En hann hefúr í staðinn grafið mig.
Hann leit í kringum sig og gekk svo út úr
veitingastofúnni. Dr. Mason hugsaði með
sjálfum sér: Hann verður tvo daga til Le
Havre.
Snemma næsta morgun fór dr. Mason upp
í veitingahúsið Majestic. Hann sá Valio
hvergi en hitti Leutner.
- Hafið þér séð Valio? spurði hann.
Leutner horfði framan í hann.
- Þau fóru með fyrsta vagninum upp á
fjallabrautina, herra læknir.
— Þau? Hver?
— Hr. Valio og ungfrú Ellison. Þau eru á
leið til Bergil-kofans þvert yfir skriðjökul-
inn. Þegar ég heyrði hvert þau ætluðu réði
ég þeim frá því. Það er líka að verða svo
heitt.
- Guð minn góður! hrópaði dr. Mason. -
Er unga stúlkan ekki alveg óvön þessari
íþrótt?
Leutner yppti öxlum.
— Ég veit það ekki. Annars er skriðjökull-
inn góð æfing fyrir byrjendur. Það er bara
hitinn sem ég er hræddur við. Ég er að
hugsa um að fara upp á jökulbrún. Þaðan sér
maður fánann á Bergil-kofanum. Ég bað þau
um að draga upp fánann þegar þau kæmu í
kofann. Ég býst við að þau verði þar um há-
degi. Ég er dálítið órólegur vegna ungu
stúlkunnar.
— Ég fer með yður, sagði dr. Mason.
Þegar Christine og Valio höfðu gengið
fjallabrautina á enda tók Valio að sér stjórn-
ina. Hann gekk á undan þangað til þau
komu efst í bratta, skógi vaxna brekku. Þar
staðnæmdist hann til að setja langar skinn-
ræmur á skíðin svo að þau rynnu ekki aftur
á bak. Því næst héldu þau áíffam í gegnum
fúruskóginn.
Valio var ekki sérstaklega ræðinn. Hún
var farin að þekkja duttlunga bans. Þó að
hann væri í besta skapi gat hann allt í einu
orðið háalvarlegur án minnsta tilefnis. Augu
hans gátu leiftrað af ofsa og jafn skjótt varð
hann ofsalega kátur, alveg upp úr þurru.
Hún var orðin viss um að það yrði sigling í
roki að giftast honum.
Hún tók að hugsa um Jasper Brian með
nokkurri sjálfsásökun. Hann hafði orðið svo
óhamingjusamur þegar hún sagði honum
frá trúlofún sinni. Og hún hélt áfram að
hugsa: En hvað við konurnar erum undar-
legar. Við fyrirlítum allt sem er gott, heiðar-
legt og tryggt af því að stundum er það svo
að það síðasta sem við girnumst er öryggi.
Það er þetta sem menn eins og Jasper geta
aldrei skilið.
Um hádegi komust þau út úr skóginum.
Efstu tindar Bergil-fjallsins blöstu við þeim í
mjúkum, hvítum bylgjum og þau verkjaði í
augun. Þau settu upp sólgleraugun.
— Þarna fýrir handan er skriðjökullinn,
sagði Gregory Valio og benti. — Beint fyrir
neðan er kofinn, litli svarti ferhyrningurinn
sem þú sérð úti við sjóndeildarhringinn.
Þegar við erum búin að borða miðdegisverð
þar förum við niður hinum megin. Þaðan
liggur vegur til Kirchberg og þar getum við
tekið lestina heim.
Fyrsta breiðan sem lá fyrir þeim var auð-
veld og tuttugu mínútum síðar voru þau
komin efst upp á jökulinn.
- Nú er best að við notum reipið, sagði
hann. — Leutner hefúr haft rétt fýrir sér.
Snjórinn er meyr núna. Það verður ekki erf-
itt að finna sprungurnar en — ég kæri mig
ekkert um að missa þig strax. Hann brosti
töfrandi brosi. Síðan tók hann reipið upp úr
bakpokanum, brá því yflr um hana og batt
það síðan utan um sig. Það voru 25 metrar
á milli þeirra.
— Mundu það að reipið á alltaf að vera
strítt á milli okkar, sagði hann hvetjandi. -
Það er hin gullna regla fyrir fjallgöngu-
menn.
Þeim miðaði hægt. í hverju spori reyndi
Valio fyrir sér með öxinni hvort þar væru
sprungur fyrir. Hann fór gætilega því að þau
gengu meðfram breiðri jökulgjá og alltaf gat
verið hætta á að hlaup kæmi í snjóinn. Þau
hefðu ekki þurft að fara þessa leið en þetta
var skemmsta leið til kofans og munaði
nokkrum hundruðum metra. Þau komu að
fyrstu snjóbrúnni, mjórri, bugðóttri brú
sem lá yfir djúpa sprungu um 7 metra
breiða. Á henni voru gömul för eftir skíði.
— Hver sem fer yfir svona snjóbrú, sagði
Valio, skilur hana eftir dálítið hrörlegri fyrir
þá sem síðar koma. Mundu það.
Hann fór hægt yfir brúna. Þegar hann var
kominn yflr hjó hann exinni niður og vafði
reipinu um hana. Þá gaf hann henni bend-
ingu. Hún fór yfir brúna en ekki geðjaðist
henni að hinum vatnsbláu ísröndum báðum
megin við skíðin. Það sást ekki niður í botn
á djúpinu.
— Hvað eru brýrnar margar? spurði hún
og það fór hrollur um hana.
— Tvær enn. Það er engin hætta þegar
snjórinn er svona fastur eins og hérna.
Þau héldu áfram leiðar sinnar. Næsta
sprunga var fúll af góðum föstum snjó sem
þau komust yfir heilu og höldnu. Síðan lá
stutt, brött brekka upp að síðustu snjó-
brúnni. Hún virtist vera miklu auðveldari
en hin fyrsta. Hún var breiðari og styttri.
Valio fór fljótt yfir hana. Aftur hjó hann
exinni niður og fór að stríkka reipið. En
Christine var svo óþolinmóð að komast yfir
að hún gleymdi leiðbeiningum hans. Hún
tók að færa sig nær Valio en hann stóð bog-
inn yfir exinni og snéri við henni bakinu.
Það slaknaði stöðugt á reipinu.
Þegar hún var kornin hálfa leið yfir brúna
heyrði hún brest sem var eins og smá-
sprenging. Hún leit niður og sá sprungu í
brúnni rétt hjá skíðinu sínu. Sprungan
breikkaði. Snjórinn undir hægra skíðinu
losnaði — hún vissi að hún myndi hrapa.
Reipið liðaðist eins og slanga á snjó-
brúnni. Hraðar og hraðar og stríkkaði með