Vikan - 18.02.1988, Blaðsíða 33

Gregory Valio var
efnaður og stúlkurnar
eltu hann á röndum.
snöggum kipp. Valio kastaði sér niður rétt
við barminn á djúpinu og greip um reipið
með báðum höndum. í sprungunni fyrir
neðan kom hann aðeins auga á hina há-
rauðu húfu stúlkunnar. Valio vissi að hún
hékk þarna í lausu lofti. Reipið hafði til allr-
ar hamingju haldið. En enginn gat vitað
hvað dýpið var mikið fyrir neðan hana.
Hann hrópaði örvinglaður:
— Ertu meidd?
Hún kallaði aftur:
— Nei... getur þú ekki... dregið mig
upp.
Hann reyndi að toga í reipið en það var
fast. Svo kallaði hann:
- Vertu róleg. Reyndu að losa þig við
skíðin og bakpokann - þá verðurðu léttari.
Reipið fluttist dálítið úr stað. Þá heyrði
hann að hún kallaði:
- Ég get það ekki.
Reipið skarst inn í hann. Á enni hans voru
svitadropar þó að hitinn væri margar gráður
undir frostmarki. Alltaf sá hann á rauðu
húfúna.
— Geturðu ekki dregið mig upp? kallaði
hún aftur.
Hann tók eftir því að rödd hennar var
óvenjulega róleg.
í sama bili heyrði hann brest rétt fvrir
aftan sig. Hann vissi um leið að öxin hafði
látið undan.
Hann greip fastar um reipið en var nú far-
inn að renna í áttina til djúpsins. Reipið
meiddi hann svo það var hreinasta kvöl.
Hann æpti: — Ég renn - ég renn ...!
Svarið kom um hæl úr djúpinu, langt frá
en greinilega: - Skerðu á reipið! Það er eng-
in þörf á því að við bæði...!
Hann var með hníf í vasanum. Eitt andar-
tak — og Valio skar á reipið.
En á fjallabrautinni skildi Leutner stund-
arkorn við dr. Mason og fór inn í Kulms
veitingahúsið. Hann kom aftur með þyngri
og stærri bakpoka sem í var kaðall og exi.
— Við þurfúm ef til vill að nota þetta,
sagði hann. Á leiðinni í gegnum furuskóginn
borðuðu þeir nestið sitt. Klukkan var orðin
tvö þegar þeir komu upp á jökulinn.
— Þeim hefúr seinkað mikið, sagði
Leutner. — Ég skil þetta ekki. Það getur ekki
verið tveggja tíma ferð yfir jökulinn.
— Þau hafa gleymt að draga upp fánann,
sagði dr. Mason. — Þau sitja líklega inni og
borða morgunverð.
Leutner hristi höfuðið. — Hann er þaul-
vanur fjallgöngumaður og hann veit að fán-
inn er dreginn upp til að sýna að fólk sé í
kofanum. Þér skuluð bíða hér, herra læknir.
Ég skal draga upp fánann þegar ég er búinn
að finna þau.
Dr. Mason beið þarna við jökulinn og
renndi sér fram og aftur á skíðunum. Hann
tók eftir því að óveður var í aðsigi. Skömmu
síðar heyrði hann hróp í fjarska.
Hann stansaði og beið án þess að hreyfa
sig. Síðan heyrði hann veikan hvin í skíðum.
Allt í einu kom hann auga á mann sem dró
eitthvað á eftir sér. Það var Leutner sem dró
skíði á eftir sér og á þeim sat manneskja í
hnipri svo að rauða húfan nam við hnén.
Þegar Leutner kom til dr. Mason leysti
hann Christine Ellison og hún féll í snjóinn.
Dr. Mason tók upp koníaksflösku og kraup
við hliðina á henni. Hann þrýsti flöskustútn-
um á milli vara hennar og nuddaði hendur
hennar.
Dr. Mason leit upp. - Hún er ekki brotin,
sagði hann. — Það er bara þreyta, mjög alvar-
leg þreyta. Hvað hefur komið fý'rir.
— Ég fann hana í þriðju sprungunni, sagði
Leutner. — Snjóbrúin hefur látið undan og
hún hefúr dottið flmm metra niður á syll-
una hægra megin. Ég þekki þessa brú. Við
höfúm verið hræddir við hana því að við
vissum um sylluna hægra niegin. Það er ekki
hægt að sjá það að ofan, sprungan er of mjó
og of dimm.
Hann þagnaði og augu hans skutu gneist-
um. — En, herra læknir, hélt hann áfram og
rödd hans titraði. — Maðurinn var ekki lijá
henni þegar ég fann hana og reipið — það
var skorið á reipið með hníf! Skorið á það
með hníf, segi ég! Og ég sá ný skíðaför sem
lágu til Bergil-kofans.
Það var komið myrkur þegar þau komu í
Kulm-veitingahúsið efst á fjallabrautinni.
Dr. Mason fór með Christine upp, gafhenni
styrkjandi drykk og háttaði hana. Hún mælti
varla orð en starði á hann. Einu sinni sagði
hún „Gregory" og grét dálítið. En undir eins
og hún var háttuð, sofnaði hún vært. Dr.
Mason var hjá henni og vakti. Síðar stakk
Leutner höfðinu inn um gættina og horfði
spyrjandi á dr. Mason sem kinkaði kolli og
brosti dauft en róandi.
Klukkan var rúmlega átta þegar dr. Mason
fór niður í litlu veitingastofúna í Kulm-veit-
ingahúsinu. Leutner sat þar við víndrykkju
og var í ákafri samræðu við gestgjafann. Þeir
litu báðir upp þegar dr. Mason kom inn.
Gestgjafmn ávarpaði hann: - Hr. læknir,
nokkrir skógarhöggsmenn hafa fundið ein-
hvern skíðamann hinum megin við Bergil-
kofann. Þeir eru á Ieiðinni með hann hingað
á sleða. Hann er stórslasaður og við höfúm
engan lækni. Má ég reiða mig á aðstoð yðar?
Dr. Mason strauk hendinni þreytulega
yfir ennið. - Þetta hefur verið erfiður dagur,
sagði hann, — en auðvitað megið þér reiða
yður á mig.
Leutner rauk upp. - Þér getið ekki komið
með þetta svín hingað! hrópaði hann. - Dr.
Mason snertir ekki á honum. Ef þið komið
með hann spörkum við honum út.
Dr. Mason varð skyndilega ljóst hver
þetta mundi vera.
Gestgjafinn tók ekkert tillit til Leutners
og hélt áfram: — En hann er fótbrotinn á
báðum fótum og ef til vill er hauskúpan
brotin líka. Maðurinn sem kom með fregn-
ina sagði að hann mundi aldrei stíga á skíði
framar.
Leutner sló í borðið: — Læknirinn snertir
ekki á honum.
Dr. Mason sagði rólega: — Þér sögðuð mér
um daginn, Leutner, að hér í fiöllunum yrð-
uð þið að gæta sóma ykkar. í stöðu minni
verð ég líka að gæta sóma míns. Hann snéri
sér að gestgjafanum. — Ég skal annast
manninn, sagði hann. — En látið þér mig
strax fá símskeytaeyðublað. Ég verð að
senda áríðandi skeyti til kunningja míns
sem kemur til Le Havre á morgun. Og færiö
mér svo glas af heitu vínu. Mjög heitu en
ekki of sterku.
VIKAN 33