Vikan - 15.09.1988, Síða 30

Drepin í „beinni útsendingu“
Ferð Silke á enda. Breytt hefur verið yfir lík hennar, sem liggur fyrir utan bifreið ræningjanna
að lokinni fyrirsát Iögreglunnar á þjóðveginum.
Eftirmáli
1
Frh. af bls. 27
amma og afi dekruðu við hana
og hún fékk allt sem hana lang-
aði í. Það sagði því enginn
neitt þegar hún fór að vera
með Henrik, enda þótt hann
væri síðhærður og nokkuð
sérkennilegur og ef til vill ekki
sú manngerð, sem fjölskyldan
hefði sjálf valið fyrir Silke.
Hann var 18 ára gamall, hafði
ekki mikinn tíma til að vera
með Silke af því að hann
stundaði menntaskólanám í
kvöldskóla. Hún ætlaði að gift-
ast honum. Miðvikudagurinn
var þeirra dagur, en einmitt
þann dag féll hún í hendur
ræningjanna.
Andrúmsloftið í vagninum
er undarlegt framan af.
Ræningjarnir sýna hörku og
viðkvæmni til skiptis og ekki
kemur til bóðsúthellinga fyrr
en við veitingaliúsið við hrað-
brautina þar sem Emanuele er
skotinn. Þar beinir Degowski
byssu sinni að Silke, en í þetta
sinn er það ekki Silke sem fell-
ur heldur drengurinn ungi
sem setið hafði fyrir framan
þær stöllur í vagninum. Nú
fyrst verða Silke og Ines veru-
lega hræddar. Þegar komið er
yflr landamærin og inn í Hol-
land fá ræningjarnir nýjan bíl,
skilja gíslana eftir en taka þær
Silke og Ines með sér. Rösner
ekur bílnum og við hlið hans
situr vinkona hans. í aftursæt-
inu sitja vinkonurnar tvær og
Degowski á milii þeirra með
byssuna. Hann dottar af og til,
en Rösner æpir á hann og nú
fara tárin að renna niður kinn-
ar stúlknanna, hræðslan hefur
heltekið þær.
Gíslar og ræningjar
á blaðamannafundi
Loks er komið til Kölnar og
þar koma blaðamenn og ljós-
myndarar til að ræða við þær á
meðan drukkið er kaffi fýrir
utan veitingahús í borginni.
Þessi blóðugi eltingaleikur við
ræningjana er að breytast í
sannkallaðan farsa. Það er
30 VIKAN
engu líkara en þarna séu á ferð
ffægar sjónvarpsstjörnur og
kvikmyndavélunum er beint
að gíslum jafnt sem mannræn-
ingjum. Aldrei hefur annað
eins gerst. Silke er spurð
hvernig henni líði og hún svar-
ar að það sé ekki illa með sig
farið, en hún óttist að reyni
lögreglan að skerast í leikinn
eigi einhver eftir að láta líflð. —
Mig langar til að sjá foreldra
mína aftur, bætir hún við.
Aftur er haldið út á hraðb-
rautina og áður en langt líður
hafa lögreglubílar náð BMW-
bíl ræningjanna, reyksprengju
er kasta að bílnum, lögreglub-
íll rekst á BMW-inn og Silke
hrópar til Ines: Stökktu út.
Skothvellir, rúður splundrast,
Rösner verður fyrir skoti. Ines
Voitle lýsir atburðunum svo:
Vinkonan æpir til Rösners:
Dragðu höfuð hennar niður.
Rösner hefur gripið í hárið á
Silke og beinir byssunni að
höfði hennar. Það sá ég. Ég
veit ekki hvort hann eða lög-
reglan skutu hana. Ég veit það
ekki.
Og Silke Bischofi? Hún
hrópaði aftur og aftur: Nei, nei,
ekki gera það, ekki gera það. Á
sama augnabliki hæflr hið ban-
væna skot stúlkuna.
Þýska lögreglan hefur orðið
fýrir miklu ámæli vegna
frammistöðu sinnar í þessu
harmleik. Menn innan lögregl-
unnar, sem ekki hafa viljað láta
nafns sín getið fúllyrða að ótal-
sinnum hefði lögreglan getað
skakkað leikinn, og þykir
mörgum trúlegt þegar tillit er
tekið til þess að blaðamenn,
sjónvarpsmenn og ljósmynd-
arar gátu komist að ræningjun-
um aftur og aftur og blaða-
menn fengu meira að segja að
koma í stað tveggja gísla í
strætisvagninum. Hvers vegna
komst þá ekki lögreglan þang-
að inn líka. Þá hefúr því verið
haldið ffam, að vel hefði mátt
bjarga lífi Emanueles hefði
sjúkrabíll verið látinn taka þátt
í eftirförinni. Slík ráðstöfún
hefði sannarlega ekki verið
fráleit því alltaf mátti búast við
að slys yrðú á mönnum. Lang-
ur tími leið þar til sjúkrabíll og
læknir komu á slysstaðinn og
við krufningu kom í ljós að
dánarorsök var ekki skotsárið
sem slíkt heldur það að blóð
rann niður í öndunarfæri
drengsins og hann kafnaði auk
þess sem hann missti mjög
mikið blóð. Loks er ekki talið
sannað að ræninginn hafl skot-
ið Silke, allt eins kunni hún að
hafa fallið fýrir byssukúlu lög-
reglunnar.
Hans Jiirgen Rösner sagði að
síðasta kúlan færi þessa leið.
Það varð þó ekki þannig,
heldur hæfði síðasta kúlan
Silke Bischoff.
I