Vikan - 01.06.1989, Blaðsíða 38

5MÁ5AC5A
SALTÁSNJÓINN
Smásaga eftir Ingeborg Hansen
Snjór, ég skipa þér að bráðna! kall-
aði Lena hátt eins og hún væri á
leiksviði, meðan hún stráði mörg-
um hnefafyllum af salti í kringum
sig. Síðan stóð hún kyrr og hlustaði á
snögga og illskulega smellina, þegar harð-
ar snjóskorpurnar bráðnuðu undan saltinu
og henni fannst hún vera galdranorn. Hún
endurtók særingarnar þar til það var ekki
meira salt eftir í pokanum. Svo kastaði hún
honum í gömlu olíutunnuna, sem þau
notuðu til að brenna í ruslið. Hún hristi
höfuðið hlæjandi og sagði við sjálfa sig:
— Ég verð að venja mig af því að hugsa
upphátt, þegar ég er komin aftur innan um
fólk, ella verð ég álitin eitthvað skrítin.
Þarna sem hún stóð í bláum buxum og
rauðköflóttri skyrtu, með Ijóst taglhárið
flaksandi við hverja hreyfingu, líktist hún
meira sextán eða sautján ára telpu en ráð-
settir konu, sem hafði verið gift í bráðum
heilt ár.
Hún leit vonleysislega í kringum sig. —
Snjór og aftur snjór! andvarpaði hún. Eini
öruggi staðurinn í allri þessari hvítu auðn
var litli bjálkakoflnn, þar sem hún og Ken
höfðu búið í langan, en indælan vetur. Það
væri víst hægt að kalla þennan veiðikofa,
sem þau höfðu verið svo heppin að fá lán-
aðan hjá einum af vinum Ken, útvörð
siðmenningarinnar hér í Norður-Alberta.
Um hundrað metrum norðar var svæðið
eintóm fen og mýrar, sem aðeins var hægt
að fara um þegar jörð var beinfrosin. Þess
vegna voru þau nú á förum héðan, því að
vorið nálgaðist, og þá mundi jörðin, sem
nú sýndist svo örugg, verða að hættulegu
dýi. Ken var verkstjóri fýrir hópi manna,
sem boruðu eftir olíu um fimm mílur héð-
an ffá úti í mýrinni, og í enda næstu viku
átti að flytja allar vélarnar burt og
mennirnir mundu fxra sig úr stað. Hann
var ekki heima núna, því hann hafði farið
inn til næstu borgar til að semja við eitt af
þeim fyrirtækjum, sem höfðu sérhæft sig í
flutningi slíkra stórra véla, og hann var
ekki væntanlegur heim aftur fýrr en næsta
dag.
Hún var áhyggjufúll yfir að þurfa að vera
ein í kofanum í nótt. Ekki vegna þess að
þar væri neitt til að vera hrædd við, því
þarna var ekki nokkur lifandi sála í margra
mílna fjarlægð, að undanteknum mönnun-
um sem unnu við boranirnar, en þeir
höfðu, eftir því sem hún best vissi allir far-
ið inn í borgina til að halda brottförina há-
tíðlega.
— Hræðsla við einveruna, eða hvað sem
var nú hægt að kalla það, skilgreindi hún
tilfinningu sína og þegar hún þvoði upp
eftir kvöldmatinn, reyndi hún að gera eins
mikinn hávaða og hún gat, til að rjúfa
þögnina — þetta yfirgnæfandi tóm, sem
hvíldi á taugum hennar. Strax klukkan níu
um kvöldið ákvað hún að fara að hátta, því
hún var þreytt eftir vinnuna, en þá heyrði
hún í bíl fýrir utan. Það gat ekki verið Ken,
nema hann hefði orðið fyrir óhappi með
bílinn og orðið að snúa við. Hún opnaði
hrædd hurðina í hálfa gátt til að sjá hver
þetta væri.
— Þetta er bara ég, sagði Rusty glottandi
og ýtti hurðinni upp og ruddist inn.
— Hvað í ósköpunum vilt þú? spurði
Lena hvasst. Rusty var eini maðurinn í
vinnuflokknum, sem henni líkaði ekki við,
og þó síst, þegar hann var drukkinn eins
og núna.
— Þetta eru ekki sérlega vingjarnlegar
móttökur, sagði hann móðgaður. — Ég
kom til að þú hefðir einhvern félagsskap.
Þú hlýtur að vera einmana, fyrst Ken er
ekki heima.
— Það er auðvitað mjög vingjarnlegt af
þér, sagði Lena heldur alúðlegri, því hún
var hrædd um að reita hann til reiði. — En
ég er önnum kafin við að pakka niður, svo
það er betra að þú komir ffekar á morgun.
Hvernig stendur annars á því, að þú ert
ekki með hinum mönnunum?
— Þeir eru allir farnir í rúmið, dauða-
drukknir. Þetta eru svoddan ræflar. Nei, þá
er annað að sjá mig! Gæti nokkur séð, að
ég hefði smakkað vín?
Hann slagaði að borðinu og kastaði sér
niður á stól. Það brast í stólnum, því hann
var stór og þungur. Það var ekki hægt að
kalla hann laglegan, vangar hans voru
þaktir rauðum skeggstubbum og illskan
skein út úr litlum augunum. Lena andvarp-
aði vonleysislega, það yrði ekki auðvelt að
koma honum út með góðu. Kannski væri
skynsamlegast að búa til sterkt kaffi og sjá
hvort ekki rynni af honum. Þegar hún ætl-
aði ffamhjá honum greip hann í handlegg
hennar og togaði hana niður á hné sér.
— Þú ert svo falleg stúlka, Lena, kysstu
mig.
Dauðhrædd sló Lena hann utan undir og
reif sig lausa.
— Nú, þú ert svona óhemja, urraði
hann. — En ég skal temja þig. Nóttin er
nógu löng.
Skjálfandi setti Lena kaffikönnuna á gas-
eldavélina, sem líka var notuð sem ofn.
— I gamla daga notuðu konurnar alltaf
skörungana til að verjast Indíánunum, sem
ásóttu þær, þegar þær voru einar heima,
hugsaði hún. — En hvað er hægt að gera
við svona gaseldavél? Ég gæti kannski
sprengt hana í loft upp og Rusty og kofann
með. En því miður mundi ég fylgja með og
þá sæi ég Ken aldrei framar. í bili er ekki
um annað að gera en reyna að teygja tím-
ann og hafa ofan af fyrir honum með því
að tala við hann, þá sér hann kannski að
sér. Sá möguleiki er líka fyrir hendi, að
þeir sakni hans í vinnubúðunum og gruni
hvað hann ætli sér. Þá mundu þeir áreið-
anlega koma mér til hjálpar, því þeir eru
allir mjög vinveittir Ken og vita, að hann
er ekki heima.
Hún reyndi að vera hughraust og halda
áfram að tala við Rusty, meðan hún gaf
honum stóran bolla af lútsterku kaffi, sem
hún vonaði að mundi gera hann allsgáðan.
Hann hafði kastað af sér leðurjakkanum og
sat nú þarna í þykkri peysu, með mörgum
brunagötum. Ken hafði sagt henni, að
mennirnir kveiktu eld í stóru bensínfati,
þegar kalt væri, og settu blikkskerm í
kringum það til hlífðar, og skiptust svo á
að standa við hann til að verma sig. Stund-
um ffeistuðust þeir til að koma of nærri
heitum eldinum og þá kom oft fýrir að það
kviknaði í fötum þeirra.
Rusty gaut á hana augunum. — Allan vet-
urinn hef ég beðið eftir tækifæri og nú
sleppi ég þér sannarlega ekki. Skilurðu
það? Þú getur öskrað og gargað eins og þú
vilt, það heyrir enginn til þín.
— Hvað heldurðu að Ken muni gera,
þegar hann kemur aftur? Hefurðu hugsað
um það? spurði Lena með kaldri fýrirlitn-
ingu.
— Áður en hann er kominn heim, er ég
kominn hálfa leið til Texas. Þú heldur þó
ekki, að ég sé svo heimskur að fara affur í
vinnubúðirnar? Ég get vel misst þessi viku-
laun, ég hef næga peninga. Það er eins gott
fyrir þig að taka þessu rólega og við skul-
um reyna að hafa það svolítið skemmti-
legt. Það er óþarfi fýrir þig að vera að setja
þig á háan hest. Margar afgreiðslustúlkur
inni í borginni vildu fegnar vera í þínum
sporum núna og mundu ekki vera með
neinn jarðarfararsvip. En það ert þú, sem
ég hef haff augastað á allan tímann og nú
næ ég þér!
Allar mögulegar ráðagerðir brutust um í
Lenu grunaði ekki, að
þetta salt sem hún
stráði yfir frosnar
tröppurnar ætti eftir að
bjarga henni frá
hræðilegum atburði
seinna um kvöldið.
36 VIKAN ll.TBL. 1989