Vikan - 08.12.1938, Side 10

10
VIKAN
Nr. 4,. 1938
Ég er ekki trúlofuð — ekki
enn — ekki fyrr en á morg-
unn. Svo brosti hún framan
í búðarmanninn og dró snjáða
buddu upp úr töskunni sinni,
lagði fimm krónur í smápen-
ingum á borðið, tók öskjurn-
ar, kvaddi og hvarf út í rign-
inguna.
Afgreiðslumaðurinn horfði
undrandi á eftir henni, og
meira hefði hann undrast ef
hann hefði vitað orsökina til
þessa atviks.
— Jæja, sagði Joan við
sjálfa sig um leið og hún
spennti upp regnhlífina og
flýtti sér niður götuna,
— Nú hefi ég hringinn og
meira þarf ég ekki til þess
að vera trúlofuð. Unnusta
þarf ég ekki — og vil ekki!
Hún var í fríi og ætlaði
heim til sín daginn eftir. Þess
vegna keypti hún trúlofunar-
hringinn. Þegar hún fór að
heiman, hafði hún lagtdreng-
skap sinn við, að hún skyldi
ekki stíga fæti heim, fyrr en:
hún væri annaðhvort trúlof-
uð, eða báðar systur hennar
giftar og farnar að heiman.
Joan hafði farið að heiman
út af leiðinlegu rifrildi við
eldri systur sína Lindy, sem
bar það upp á hana, að hún
væri ástfangin í Alec John-
son, unnusta Lindys, og ætl-
aði sér að taka hann frá sér.
Elsie, sem var tvíburi við
Lindy, var á sama málú
Joan lagði pönnuna með pylsunum á borðið, innan um litarbelgi, terpentínuglös og pensla.
*
Undarleg trúlofun.
Smásaga um afbrýðisemi, heimprá, ást, einlægni
og merkilega tilviljun — eftir ANN HEPPLE.
MIG langar til þess að líta á trúlof-
unarhringa, sagði Joan.
Búðarmaðurinn rejmdi að láta ekki
bera á því, hvað hann varð undrandi, að
ung stúlka skyldi koma ein síns liðs til
þess að kaupa trúlofunarhringa.
— Með ánægju, ungfrú, sagði hann. —
Eru það einhverjir ákveðnir hringar, sem
þér viljið?
— Mig langar til þess að fá mátulegan
áberandi hring, en hann má ekki ‘vera
mjög dýr.
Búðarmaðurinn lét sem hann skildi,
hvað hún ætti við og sýndi henni kassa
með hringum í.
Hún valdi sér hring með stórum steini,
og í kringum hann voru greiptir fimm
smásteinar. Hann kostaði fimm krónur.
— Á ég að láta hringinn í öskju, eða
ætlið þér að setja hann upp? spurði búð-
armaðurinn.
— Látið þér hann um fram allt í öskju.
TEIKNINGARNAR
ERU EFTIR GERDA RYDAHL
En þetta var ekki í fyrsta
sinn, sem rifrildi hafði orð-
ið út af svipuðum atvikum.
Það kynlega var, að strákar,
sem eitthvað voru að draga
sig eftir systrunum Lindy og
Elsie og orðið hrifnir af því
hvað þær höfðu hvíta húð og
stór, blá augu, voru ekki fyrr
komnir inn fyrir dyr og búnir
að sjá Joan, sólbrennda í
andliti með kastaníubrúnt
hár, en þeir urðu hálfu hrifn-
ari af henni.
Það var ekki gott að segja, af hverju
það var. Ef til vill var það af því, að hún
sagði allt svo skringilega, kannske af því,
að hún umgekkst þá með svo miklu kæru-
leysi, eða kannske af þvi, hvað augu
hennar voru í senn undarlega alvarleg og
greindarleg. En þannig var þetta og þó
að þeir væru ekki beint ástfangnir í henni,
mátu þeir hana mikils og höfðu gaman
af að tala við hana.
— Hvar er Joan? spurðu þeir alltaf, í
stað þess að spyrja: — Hvar er Lindy?
eða — hvar er Elsie?